Hophopnamə. Mirzə Ələkbər Sabir

olsa nolur Mirzə Cavadın dili, ey kaş!

      Ta ağzın açıb eylədi hər gizli sözü faş!

      Bir yanda yığıb Mirzə Hüseyn başına yoldaş,

      Cığ-mığ edib axır başıma saldıla bir daş,

      Təbrizdə ta oldu bərəngixtə pərxaş,

      İndi həsəbülxahişi-əhli-həsəd oldum,

      Bir dadrəsim olmadı, xaric-bələd oldum!

      Divanə edibdir məni Təbriz xəyalı,

      Məclisdə təvazö’dəki nimxiz xəyalı,

      Mətbəx iyi, süfrə qəmi, dəhliz xəyalı,

      Sədri düyünün buyi-fərəhbiz xəyalı,

      Qəndablə pür kaseyi-ləbriz xəyalı,

      Bir də o gözəl günləri, ya rəb, görərəm mən?!

      Bu xam xəyalı edib axır ölərəm mən?!

      Ya rəb, nola bir də edəm ol şəhri ziyarət,

      Naz ilə xüramə gələm, – arxamda cəmaət!

      Gördükdə məni yol verə bu əhli-vilayət,

      Tə’zim edə, baş endirə, qol bağlaya millət,

      Bir kimsədə bir söz deməyə olmaya cür’ət,

      Ə’yanları dindirsəm edə fəxrü mübahat;

      Heyhat və heyhat və heyhat və heyhat!!!

      Get yat və get yat və get yat və get yat!!!

      [HƏR NƏ VERSƏN, VER, MƏBADA VERMƏ BİR DİRHƏM ZƏKAT]

      Hər nə versən, ver, məbada vermə bir dirhəm zəkat,

      Qoy acından ölsə ölsün binəva kəndli və tat.

      Hər nə düz versən, ver, oğlum, borcunu vermə təmam,

      Hər nə alsan, al, amandır, alma kasıbdan səlam.

      Hər nə etsən, et və lakin etmə meydən ictinab,

      Hər nə dutsan, dut və lakin dutma bir kari-səvab.

      Hər nə çəksən, çək, vəli, çəkmə xəcalət qübhdən,

      Harda yatsan, yat, ayılma, durma hərgiz sübhdən.

      Hər yerə gəlsən, gəl, amma gəlmə dərsə, məktəbə,

      Hər kəsə uysan, uy, amma uyma dinə, məzhəbə.

      Hər nə çəksən, çək, bəradər, çəkmə düz mizanını,

      Çəkmə sən millət qəmin, çəkmə, çək öz qəlyanını.

      Baxmasan eytamə, baxma, baxma, bax lö’bətlərə,

      Gəlməsən imanə, gəlmə, gəlmə, gəl lə’nətlərə.

      Olmasan bir xeyrə bais, olma, ol bais şərə,

      Etməsən imdad, etmə, et sitəm acizlərə.

      [ƏL’ƏMAN, SƏRKƏŞ OLUB…]

      Əl’əman, sərkəş olub, gündə bir əhvalə düşən dövri-qəzanın bu dilazar, cəfakar, müxalif əməlindən ki, yaxıb aləmi narə, qoyub avarə, xüsusən mənibiçarə ki, həmvarə yanıb ney kimi odlarə, belə cuşü xüruş eyləyirəm, sanki səmavarə dönən qəlbimə minlərcə şərarə vurulub, əşki-tərim cari olur kaseyi-çeşmimdən, aman, bari xudaya, bu nə suziş ki, düşüb cismi-nəzarə, dili-zarə, kim edər dərdimə çarə ki, gəlib ərsəyə tazə oxumuş bir neçə parə ürəfavü üdəbalər ki, qoyub bid‘ətə elm adını, tərğib və təhris eləyirlər bizi ol əmri-şəniə, yenə bunlar nə desə eyb eləməz, çünki gedib elm oxuyub, kursu təmam eyləyib, az-çox nə ola kəsbi-məratib də ediblər; a kişi, təngə gətirdi məni, vallahi, bu naqqal şüəralər, hədərəndən-pədərəndən, nə bilim, boymadərəndən, necə sərsəm danışırlar, nə iş olsa qarışırlar, necə eyb axtarışırlar, necə gör yoldan azırlar, nə görürlərsə yazırlar, necə hörmətli “qərib” olsa da fövrən tanışırlar; qulağım batdı, nə çox-çox danışırlar, bu nə məktəb, nə məkatib, nə məratib, bizə bunlar nə münasib, əcəba, cəddlə əcdadımızın irsi olub bizlərə mirasi-həqiqi, qalan adatü əlamat ilə ə’malımızı, halımızı, cümlə bu əf’alımızı şe’rlə təğyir və təbdil eləmək fikri-şəniində olub, bizləri hər bid’ətə iğfal ilə iysal eləyirlər ki, apar oğlunu ver uşqola mollasına, əyləş balanın yasına, bax bircə, sən Allah, buların verdiyi fitvasına: yə’ni öz əlinlə elə övladını bir rus; səd əfsus ki, bir pak və pakizə müsəlman balası xarici övladı kimi şapqa qoyub, iştot-miştot oxuyub, axırı bir doktor olub, millətiislamdə dərdə düşənə aptekanın nisfi çaxır, nisfi su əczalarını çarə bilib, mö’mini-dindarın edə qarnını murdar, vəhalonki gözü sürməli, saqqalı hənalı, əli təsbihli, Allah qulu, peyğəmbərimiz ümməti, könlündə tərəhhüm kök atıb rişə salan, bir kəsə əslən, əbədən bircə xəyanət eləmək bilməyib, ömründə xərid ilə füruşi düz olub, mişk əvəzi müştəriyə rübbi-biyan verməyən ol həzrəti- hacül-hərəmeynin gözəl əttar dükanında ki, hərgiz də siçan həndəvərindən ötüşüb fəzlə sala bilmədiyi ağzı qapaqsız qutularda ki, on ildən bəri saxlanmaq ilə ətri də, tə’siri də artmaqda olub, naxoşu hər dərdü mərəzdən qutarıb, qüssədən azad eləyən rişeyi-xətmi, küli-balunə, sənaimərməki, ya həbbi-səlatin, zəkərək, behməni-piç ilə həlilə və bəlilə qala, ey vay!..

      Alan olmaya əzvay,

      Gedə qış, gələ həm yay,

      Ötə il, dolana ay,

      Sata bilməyə mumyay,

      İş oldu bu da, hay-hay!..

      

      [EYLƏ BİLİRDİM Kİ, DƏXİ SÜBH OLUB]

      Eylə bilirdim ki, dəxi sübh olub,

      Mürği-səhər tək bir ağız banladım.

      Səng şikəst eylədi balü pərim,

      Banlamağın hasilini anladım.

      Övci-fəzadə görərək bayquşu

      Səhndə qaqqıllayıram indi mən.

      Bir də məni vurma, aman, səngdil!

      Rəhm elə, nıqqıllayıram indi mən.

      Ay çalağanlar, məni qorxuzmayın,

      Mən sizə tərk eyləmişəm lanəni!

      Seyr eləyiz, övci-həvada uçuz,

      Mən də gəzim səhnəçeyi-xanəni.

      Ağlamayın, ağlamayın, cücələr,

      Banlamaram, banlamaram bir daha!

      Banlamamaqdır sizə əhdim mənim,

      Söyləmirəm: anlamaram bir daha!..

      [EY FƏLƏK, ZÜLMÜN ƏYANDIR…]

      Ey fələk, zülmün ə’yandır, bu necə dövri-zəmandır ki, işim ahü fəğandır, məni yandırma amandır, gözümün əşki rəvandır, ürəyim dopdolu qandır, hamı qəmdən bu yamandır ki, neçə əhli-qələmlər, buraxıb canıma qəmlər, qarışıb dərd bəhəmlər, ürəyim indi vərəmlər,