Hər tərəf yaşıl idi. Энн-Луиз Лэмберт

idi, yeridikcə qara şal təpədən aşağı dartılırdı. Saçları uzun və tamamilə ağ idi, tələsik çadra taxmağı unudub. O, düyünlə orada dayanıb camaata baxdı. Heç bir şey eyni olmamalıdır, hər şey daim dəyişməlidir. Lisa-Qreta yalnız sülhlə son arzulayırdı. O, dərin bir ah çəkdi. İvarın pişiyi qabağa çıxıb Liza-Qretanın ayaqlarını sığalladı. Ayağı ilə pişiyi itələdi. Hanes bu qədər kor olmasaydı, onu vura bilərdi.

      Elof İvarı görsəydi çağırardı, amma Liza-Qreta ümumiyyətlə heç kimi görməmişdi, o, sadəcə olaraq onun əşyalarının heç birinin təsadüfən hərraca getməyəcəyinə əmin olmaq üçün çıxdı. Beləliklə, o, ev əşyalarına nəzər salmaq üçün daha da yelləndi. O bilirdi ki, oğlanlar qaçıb ondan bir şey almağa çalışdılar, çox gec olmadan hər şeyi geri alacaqdı.

      Eyni zamanda, hərracçı Liza-Qretanın özününkü kimi tanıdığı duzçaldanı qaldırdı. Liza-Qreta onun yanına gələndə diktor bir neçə təklif, əlli və yetmiş pens almışdı.

      "Bura gətirin, mənimdir." Liza-Qreta daha sağlam qolunu uzatdı. “Mənimdir, satılmır”.

      Diktor çəlləyi buraxmaq istəmədi və ən yüksək təklifi verən qadın satılan əşyalar haqqında nəsə deməyə başladı, geri götürmək mümkün deyildi, artıq gec idi, lakin Liza-Qreta diktorun yanına getdi.

      Ən yüksək təklifi verən Framsto-Lis diktora "İndi vur" deyə qışqırdı. "İndi vurun, çəllək mənimdir."

      “Qocadan oğurluq edəcəksən, axı o mənimdir” – Liza-Qreta hirslə qışqırdı və iradə gücü ilə duzçağırandan tutdu. Sağ qolu güclü idi və diktor onu buraxdı, tərəddüd etmədən, pulu götürəcək bank direktoruna baxdı və cavab olaraq müsbət cavab verdi. Duzçəkən Liza-Qretanın yanına getdi.

      "Şübhəsiz ki, indi sərtləşdi ki, insan ancaq gəlib istədiyini ala bilər" deyə fısıldadı Framsto-Lis, Liza-Qreta ötüb keçəndə, lakin Liza-Qreta cavab olaraq qeyri-müəyyən nəsə pıçıldadı. Kabinəyə qayıdarkən o, özünə məxsus olan bir neçə əşya ilə dolu önlük götürdü.

      "Sadəcə hər şeyi sat, amma bu məndə olacaq."

      Bu arada Elof balaca qardaşını axtardı, nəticəsi olmadı. Onu da satacaqdılar? O, Elofun fərqinə varmadan artıq satılıb? Onların nənəsi, babası gəlməzdimi?

      Lisa-Qreta Elof'a hərraca çıxarılan və ən aşağı qiymət təklif edənlərdən biri tərəfindən baxılan və yıxılana qədər qulluq etməli olan uşaqlar haqqında danışmışdı. Əlbəttə ki, əvvəllər dünyada belə idi, lakin Elof əmin ola bilməzdi.

      Elof vaxta qənaət etmədi, çünki İvarı heç yerdə tapmadı, birbaşa kilsədən bank müdirinin yanına getdi, kimdə pul olacaq, yəqin ki, İvarın harada olduğunu bilirdi.

      "Qulaq asın, cənab Bank direktoru" dedi Elof. »Mənim kiçik qardaşım o qədər qorxaq və çevikdir ki, onu bu hərracda satmaq olmaz. Heç kim ona qayğı göstərə bilməz.

      Bank direktoru Löngren sual dolu nəzərlərlə Elofa baxdı.

      “Bundan başqa, o, hər gecə işəyir, evdə belə uşaq dünyaya gətirə bilməzdi. Yəqin ki, ən yaxşısı onun qayğısına mənim qalmağımdır.

      Löngren sualın nə ilə bağlı olduğunu anladı və Elofu sakitləşdirdi. »Bu hərracda uşaq satılmır. Bu cür məsələlərə ayrıca baxılır”.

      Bəs İvar harada idi?

      “İvar!” – deyə uğuldayan Elof özünü ekranda diktorun yanında yerə atdı. “İvarı görən varmı?” Cəmi on yaşı olan Elof hərracçının yanında səsvermə resursları tapdı, hərrac dayandı və hamı itkin düşən kiçik qardaşı axtarmağa başladı.

      "Onu sonuncu dəfə görəndə evə girdi" deyə kimsə qışqırdı və Elof ekrandan aşağı atılaraq evə tərəf getdi. Artıq ora girmək fikrində deyildi, atasının çarpayısı olmadan o qədər kədərli və kimsəsiz idi ki, mal evinin arxasında od vurmuşdular.

      Elof qapını açıb kiçik qardaşına qışqıranda dərhal evin içində kiminsə ağladığını eşitdi. Elof hönkürtülərə tərəf getdi və onlar onu ofisə, kiçik otağa apardılar, burada əvvəllər duzlu balıq vedrələri və mürəbbə qabları saxlanılırdı və içəridə kiçik qardaşını tapdı.

      "Mən köçmək istəmirəm" dedi İvar. “Mən yad adamla yaşamaq istəmirəm”.

      "Axmaq olma" dedi Elof. »Səni kim istəyər ki, nə qədər kiçik olsan da, işçi deyilsən. Və sonra demək olar ki, hər gecə altına batırırsan.

      "Heç kim məni götürməsin, xahiş edirəm Elof."

      "Qanlı dizlərinin üstündə dua edənə qədər hər gün dərisini çəkəcək ananın yanına gedirsən." Elof buna kömək edə bilmədi. İvar tamamilə qızardı və üzü qırışdı, əlləri və ayaqları bağlanmış və gözləri möhkəm bağlanmış kiçik bir topa çevrildi.

      Elof yerə oturdu, İvarı qucağına aldı və kürəyini sığalladı. Kaş ki, daha mehriban danışa bilsə, amma sözlər onun ağzından çıxdı. Qardaşlar heç nə demədən orada, kiçik qaranlıq otaqda oturdular.

      Nəhayət, həyət boş idi. Divanlar, stullar, stollar, bütün mebellər öz yeni sahiblərini tapmışdı. Elof atasının İncilini çantasında gizlətmişdi. Ondan əl çəkmədi. Hətta analarının dəzgahını da söküb satmışdılar, xalçanın yarısını yığıb içərisinə cır-cındır qoymuşdular. Hər şey üst-üstə düşdü, hətta pəncərələrdəki pərdələr, Elofun arxa masası və anasının məktəbində düzəltdiyi sancağa qədər. Çörəkləri bişirdiyi rulon, Elof istəyirdi, lakin Framsto-Lis israrlı və çox cəlbedici idi.

      Elof və İvar Liza-Qreta və Qamb-Hanesə gedib sağollaşdılar. Liza-Qreta oğlanları tutub sinəsinə sıxmışdı. O, boğuq səsi ilə dedi:

      “Yəqin ki, axır vaxta qədər səni düşünəcəyəm.” O, onlar üçün dua etdi. Elof bilirdi ki, o, Liza-Qretanı və Qamb-Hanesi sonuncu dəfə görür. O, göz yaşlarını gizlətmək üçün özünü yerə atdı və başını Liza-Qretanın qucağına qoydu. Yavaşca saçlarını sığalladı. "Beləliklə, yaxşılaşdığınızı görəcəksiniz." Qamb-Hanes masada oturdu və heç nə demədi və oğlanlar özünü saxlaya bilmədilər.

      Axşama doğru atla gələn onların nənəsi Rika Björk idi, daha əvvəl gəlməyə vaxtı yox idi. Qaranlıq az qala çökmüşdü. Elof və İvar evin pilləkənlərində oturdular, orada oturdular, bütün insanlar həyətdən yoxa çıxmışdılar. Liza-Qreta və Qamb-Hanes, yəqin ki, oturduqları yerdə yuxuya getmişdilər. Axşamın ilk ulduzları səmada göründü. Elof işarə edib İvarı göstərdi, özü də ağlamağa başlamaması üçün İvara deyəcək bir şey tapmağa çalışdı. Onların pişiyi yanlarında oturmuşdu, yalnız baba və nənə gəldilər, ona görə də soruşmalı oldular ki, pişiyi özləri ilə apara bilərlər?

      Ancaq sonra at Rika nənə ilə təpəyə gəldi. Onu görmə-dikləri vaxtdan çox vaxt keçməsinə baxmayaraq, dərhal tanıdılar. Rika güclü, qısa və güclü əlli qadın idi. Təbii ki, o, onlara analarını xatırladırdı, gözləri qaranlıqda az qala ulduzlar kimi parıldayırdı. O, gecikdiyinə təəssüfləndi və oğlanların pilləkənlərdə oturduğu və paltarları çox az olduğu üçün onlara yazığı gəldi. O, onlara ayağa qalxmağa kömək etdi, pişiyin də gəlməsinə icazə verildi və sonra hər birinə yorğan