Nə xoşbəxt imişəm bir zaman Allah.... Али Керим

tökülür.

      Torpaq ayaqlar altda,

      İntizar bir ananın

      Köksü kimi sökülür.

      Xətai at belində…

      O qədər qəzəblənib

      yanıb dırnağınadək

      İndi elə bilir ki,

      Atı da o aparır,

      Keçirib ayağının

      Barmaqları ucunda…

      Xətayi at belində,

      At qəzəbin belində

      At az qalıb uçuna…

      Qurumuş boğazını

      Yaş eləməkçün bir az

      Xətai hərdən sorur

      Dodaqdakı qanından.

      Ona elə gəlir ki,

      qılıncını heç zaman

      Çıxarmamış qınından.

      Ürəyindən çıxarır,

      Saplamışdı düşmənin

      Ürəyinin başına…

      Zəfər olub dost ona

      Nizəylə nöqtə qoymuş,

      Düşmənin sinəsində

      Başladığı dastana.

      YAZIRSAN GECƏLƏR…

      Yazırsan gecələr…

               dostun, yoldaşın

      Sadə təbəssümü işığında sən.

      Eh, yoxsa, yoxsa ki, yazmaqmı olar –

      Lampa işığında nə edəcəksən?

      Görürsən qərq olur mənimtək o da

      Bir nadan sözünün söz kölgəsinə.

      Eh, lampa işığı,

               dost təbəssümü

      Gərək işıq versin onun özünə.

      Şeirim dedilər ki, bəyənilməyib…

      Sevinir nadansa… Bu sevinc nədir?

      Görünür, onun da ən gözəl şeiri

      Sənin bu şeirinin zəifliyidir.

      Yazırsan gecələr… Daha da çox yaz…

      Nə qəm çək, nə də ki, təəssüf eylə.

      Sən yaxşı işləsən, gülümsəyəcək

      Hər yazın dostların təbəssümüylə.

1961

      AZƏRBAYCAN

      Azərbaycan!

      Odlar yurdu! –

      Ürəklərin odundan

      Yaranmış bir diyar.

      Dostuyla

      hər dərdi-məlalı,

      Sevinci bir duyar.

      Azərbaycan –

      Tarixlər şahidi,

      Nizamisi sərhədsiz təfəkkürü,

      Nəsimisi həqiqət şəhidi.

      Füzulisi – könlün

      Hər guşəsindən

      xəbər verən,

      eşqin bütün çalarlarını görən

      dünya ürəkli bir sənətkar.

      Nəsrəddini, Cəlili

      çiynində xalq dərdinin

      Kəpəzi,

      Şahdağı.

      Sinəsində çalın-çarpaz

      göz yaşı,

             ah dağı.

      Sabiri – gülüşündə hüzn,

      Kədərində hüsn,

      Sükutunda tufan,

      Tufanı ərşə dayaq alovdan

      Yaranan bir insan

      Azərbaycan!

      Şöhrəti sərhədlər aşan,

      özündən böyük

           ölkələrlə yarışan,

      dünyaya yaraşan,

      yaraşıb ona gözəllik verən,

      neft diyarı,

      Yanar ən uca zirvələrdə

      şöhrət ulduzları.

      Suları üstündə

      dünyanın

      ən nəhəng gəmisi kimi

      lövbər atmış

      polad küçəli,

      min ayaqlı,

      dalğaların nəğməsi zirvəsində

      qərar tutmuş

      cavan,

            ləngərli,

                 qorxmaz,

                    igid bir şəhər.

      Dalğalar üstünə

               mavi nəğmələr

                   səpələr.

      Azərbaycan!

      İnsanı –

               təbiət kimi təbii,

                   mehriban,

      təbiəti hər dildə

                    danışa bilən insan.

      Yolları insanla,

               mənayla dopdolu

                    şeir misrası.

      Məna ətriylə

            doldurar dünyanı

                  onun milyon çalarlı

      hər yazı.

      Çaylarında könül oxşayan

      nəğməli bir haray.

      Qüzeyi – qış,

                 güneyi – yay –

      Azərbaycan!

      Gecə-gündüz

      ilhama gətirən məni.

      Azərbaycan!

      Könlümün,

              ruhumun,

                sevincimin,

                    kədərimin,

                       fikrimin Vətəni

      Azərbaycan!

      İnsan zəkasının

                  işıqlandırdığı,

                   könlündə

                     min çıraq yandırdığı

      bir diyar.

      Bayramı