Nə xoşbəxt imişəm bir zaman Allah.... Али Керим

dinlənilən,

      Həm də ki, gözlərə görünən ola.

      Axar ürəyimə yüz ömrün kamı

      O əziz yaransa elə su kimi.

      Qoy belə olmasa könlün ilhamı,

      Dağılsın bir uşaq yuxusu kimi!

      Sənintək, a Kürüm, mənim də nəğməm

      Axa şəhərlərə, axa kəndlərə.

      Mildə iş qurtarıb susanda aləm,

      Xoş səda salaydı aynabəndlərə.

      O da dalğalanıb, yeriyib arx-arx

      Bu ana torpağı qucaqlayaydı.

      Sən ellər gəzəndə işıq saçaraq,

      Sözüm könüllərə şəfəq yayaydı.

      Sənintək axaydı, səsim də, a çay,

      Muğanda “su” deyib yananda düzlər,

      Mənim də nəğməmi tarlada hər yay

      Sərin suyun kimi içəydi qızlar.

      Hər könül istəyim, könül harayım

      Ellərin qeydinə belə qalaydı.

      Heç nə istəmirəm, mənim Kür çayım,

      Bir sənə bənzəyən nəğməm olaydı.

1953

      BİR GECƏLİK KÜR OLMUŞAM

      Sahilində qaldım Kürün,

      Verdim Kürlə baş-başa mən.

      Səhərədək göz yummadım,

      Etdim ona tamaşa mən.

      Qucaqlaşıb Kürüm ilə,

      Öpdüm onu neçə kərə.

      Gör biz necə qovuşduq ki,

      Axır mən də döndüm Kürə

      Kürə döndüm!

           Kürə!

              Kürə!

      Artdı gücüm milyon kərə,

      Şirvan, Qarabağ kanalı –

      Mənim iki güclü qolum:

      Qucaqladım ana yurdu,

      Əbədiyyət oldu yolum.

      Sinəm üstə ulduzlar, Ay,

      Könlümdə xalq məhəbbəti,

      Eldən-elə axıb getdim, –

      Dalğamda dağ əzəməti.

      Bircə kəs də bilmədi ki,

      Kür bu gecə o Kür deyil;

      O, canlıdır görür, duyur,

      Şeir yazır, şeir deyir.

      Oldum işıq, zəmi, dəniz,

      Yuxlamadım səhərəcən.

      Gecələdim bir gecədə

      Min-min evdə, mahalda mən.

      Kür özü də bilmədi ki,

      Səsi güclü, gur olmuşam.

      Xoşbəxtəm ki, heç olmasa

      Bir gecəlik Kür olmuşam.

      MAVİ NƏĞMƏ QANADINDA

      Neft daşları qəhrəmanlarına

      Aşağıda çırpınır dəniz.

      Üstümüzdə xəzri də –

      Guruldayıb keçən dəniz.

      Dörd ayağı üstdə

      Titrəyir iki gözlü

      Balaca evimiz.

      Alt – dəniz,

      Üst – dəniz.

      Üç gündür minik yoxdur,

      Ayrılmışıq dünyadan biz.

      Gülüb deyir neftçi dostumuz:

      – Belə tufan olmasaydı,

      Əlbət, tez qaçardınız.

      Üç gündü soyuqdur

      Xəzərin qoynunda.

      Dəstəkdən otağımıza tökülən

      İsti sözlərin qoynunda

                            qızınırıq.

      Qəhrəmanlığa vərdiş

                            etmiş,

      Odur ki, onu unutmuş

      İgidlərlə yan-yana,

      Xəzərlə bir tavanın altında,

      Xəzri kimi hər dalğası

                     vulkan püskürməsi olan

                     okeanın altında Xəzər.

      Nəhayət, yorulur Xəzər,

      Durulur Xəzər.

      Mavi bir nəğmə olur Xəzər.

      Mənə elə gəlir ki,

      Biz üç yoldaş –

      Üç susmaz sözük, –

      Bu nəğmənin qoynunda

      Neft daşlarında.

      FƏHLƏLƏR

      Fəhlələr yol ayrıcında

      görüşdülər;

      Sevindilər yamanca…

      Sonra hərəsi bir tərəfə

                         necə gəldi:

      Böyrü üstə,

      Beli üstə

      Tökülüşdülər otlu yamaca.

      Sorğu-sual etmədilər:

                      Hardansan?

                      Kimsən?

      Atanın adı?

      Fəhləydilər;

                       Bu tanıdı,

                       tanıdı.

      Kimin nəyi vardı, çıxardı:

      çörək, kartof, yumurta,

      üzrxahsız təbəssüm,

      bir də başından

      içilmiş çaxırdı.

      Ötürüb boğazdan aşağı,

      Tərif demədilər

      Bəzilərimiz kimi boğazdan

                   yuxarı,

      Yedilər ləzzətlə –

      Baxmadılar bişmişinə, çiyinə.

      Hərdən qüvvətli əl qondu

      Dünyanın dayağı bir çiyinə.

                     Söhbətlərində bir iz yoxdu

                     Nə “sən, sən”dən,

                     Nə