Nə xoşbəxt imişəm bir zaman Allah.... Али Керим

onu haylayır.

      Bir üstü möhürlü zərfin içində

      Məhəbbət gətirir, sevinc paylayır.

      – Məktub gecikməsin, – dediyi zaman

      Ona çox həyəcan, çox həvəs gəlir.

      Daim qulağına meşin çantadan

      Neçə salam gəlir, neçə səs gəlir.

      Bir səs – ana! – deyir, biri – sevgilim!

      Biri – kəndimizdən salamlar sizə!

      Biri də söyləyir – gəl, mən də gəlim,

      Bacım Zərifədən salam var sizə!

      Uzun danışmaq da adəti deyil,

      Hər kəsə sözünü tez deyib gedir.

      Çantası səsləyir onu elə bil,

      O da çantasını dinləyib gedir.

1953

      BAKI KÜLƏYİ

      Demirəm hər zaman gəz bu diyarı,

      Sındır budaqları, əy budaqları.

      Bəzən də sakit əs, su kimi durul,

      Gəlib dalğa-dalğa tökül qoynuma.

      Gah da mənə çatıb havada burul,

      Burula-burala dolan boynuma.

      Amma ürəyimdə bir sözüm də var,

      Sən ey soyuq xəzri, isti gilavar!

      Gəlsə yuxu kimi bu həyat sənə,

      Min bir mübarizə xatırlat mənə.

      O güclü dalğalar, o gur dalğalar

      Qəfil yerimdən də qoparsın məni.

      Gurlasın o ki var, coşsun o ki var,

      Yüyürdə-yüyürdə aparsın məni.

      Gurla, var gücünlə gurla, ey külək,

      Saçımı da dağıt, sinəmdən də bas!

      Mən də cavab verim, mənə qulaq as:

      Gəl bir də toqquşub döş-döşə gələk!

      Görsən tufansızam, görsən rahatam,

      Qoyma xumarlanıb evdə də yatam.

      Ey Bakı küləyi, səhərə kimi

      Sındır pəncərəmi, döy pəncərəmi!..

1954

      BABƏKİN QOLLARI

      Qolu sındırılmış Babək,

      Yurdu yandırılmış Babək,

      Qan rəngli bir arabada,

      Şərq boyda bir xarabada,

      Söylə-söylə,

      Döyə-döyə,

      Hamıya görk olsun deyə

      Kənd-kənd gəzdirilən Babək,

      Ölübən-dirilən Babək;

      Qollarını görməyəndə

      Azca rahat olan Babək;

      Bir qırmızı yuxu içrə:

      Uzaqlara dalan Babək.

      Deyən Babək: – Aman dostlar,

      Hücum çəkin qoşun-qoşun,

      Orda mənsiz qılınc çalan

      Qollarımla bir vuruşun.

İyun, 1969

      FÜZULİ

      “…Fələklər yandı ahimdən…”

      Füzuli

      Dünya səni qocaltdı yaşıdın olsun deyə

      Gömüldü dərdin yerə, ucaldı ahın göyə.

      Dərdə şərik – dərd özü, sükut – suala cavab.

      Qranit dağlar belə, gətirməzdi buna tab.

      Füzuli, o nə dövran!.. – Görsələr yanır insan

      Yanana od verdilər.

      Füzuli, o nə kədər!

      Görsələr donur insan,

      Donana buz verdilər…

      Füzuli, o nə qədər? –

      Görsələr batır insan,

      Batana dəryaları

               birdən bəxş elədilər,

      Dünya səni qocaltdı,

      Qocaldın dünya kimi,

      Könlün kədərlə dolu –

                çalxanan dərya kimi.

      Gəldi kəsdi qapının ağzını şöhrətlə ad.

      Ey böyük ustad,

                heyhat,

      Ürəyində o ada, şöhrətə yer vardımı?

      Min bir kədər əlindən

                orda yer qalardımı?

      Gəldi cavan bir qızın

               vədəsiz məhəbbəti,

      Könlündə dərd əlindən

               bu eşqə yer vardımı?

      Bəzən də xanəndənin

               cilvələndi sənəti,

      Qəzəllərindən ayrı

                qəzəl oxunardımı?

      Doğma sözlərinə də

                 qəlbində yer vardımı?

      Dünya səni qocaltdı –

                 cavan görünsün deyə,

      Yanğınlar tüstüsütək

               ahın ucaldı göyə.

      Sən od tutub alışdın.

      Bu odu qoca Şərqin

              hər yerindən gördülər –

              gördü bu doğma yerin.

      Bütün bu gen dünyanın

               gözləri göydə qaldı.

      Göy də şəfəqlər saçan

                ahına baxdı, daldı.

      Dedilər ki, fələklər

                yaratmışdır bu odu,

      Fəqət bu oda yanan

                fələklər özü oldu.

      Baxıram ucalardan

               gəlir Füzuli səsi.

      Görünür ucalarda

                onun nurlu izləri.

      O ulduzlar

                Füzuli yanğısının közləri,

      O Günəş də Füzuli odunun nişanəsi.

1958

      XƏTAİ

      (poemadan