Nə xoşbəxt imişəm bir zaman Allah.... Али Керим

bir bax,

      Düz adamsınızsa siz

      Niyə bilə-bilə

      Mənə dahi demirsiniz?

      Hamısı

      bir-birlərini pislərdi.

      Özlərini isə

      dahi hiss edərdi.

      Beləliklə

      yeddi allah,

      yeddi axmaq,

      Yəni on dörd miyanə

      Məclisə

      hamıdan tez gələrdilər

      Yerlərini bilərdilər.

      «Keçin başa» deyiləndə

      Səfərbər baxışları ilə

      bərk tutduqları

      stula tərəf yüyürərdilər,

      bir-birinə dəyərdilər.

      Sağlıq deyiləndə

      Yeddisi də qız kimi qızarıb,

      Göyə öyrənmiş başlarını

      Yerə əyərdilər,

      Gözləyərdilər.

      İdman tapançasının

      atəşini gözləyən

      yürüşçü kimi

      gözləyərdilər.

      Düşünərdilər:

      – Seçilməsəm, ah,

      batar, gedər tamam adım.

      Baş qaldıranda

      görərdilər ki,

      Dahi olmayan oğlunun biri

      dahi olmayan

      tamadadı.

      Nəhayət,

      günlərin dahiyanə bir günündə

      Bir yerə baxıb, bir göyə

      Bu onun,

      o bunun işini bilməsin deyə,

      Bir-birinə xəbər də vermədən

      Ayrıldılar,

      Getdilər,

      Müstəqil dahilik etdilər.

      FRAQMENTLƏR

      Otuzdan çox yaşamışam…

      Göyçayda,

                 Bakıda,

                   Moskvada,

                      Tiflisdə.

      Arabada, təyyarədə,

                              Gah qum üstdə,

                              Gah dənizdə.

      Sevgi toranında,

      Mühazirə salonunda.

      Sevgilimlə bir-birimizə deyəcəyimiz

      İki söz arasında.

      Xəstə olarkən

      Həkimin mənə etdiyi çarəsində.

      Bəzən baş tutmayan şeirimin

      Dağılmış divarlarının xarabasında,

      Bəzən söz yarışında.

      Bəzən ölüm sözünün polyar qışında.

      Bəzən günlərimi başlı-başına buraxıb

      Onlarsız əylənmişəm.

      Sonra da günlərin məni atıb

      getdiyindən gileylənmişəm.

      İllərimin çoxusu mənimlədir,

      Ailəmin üzvüdür.

      Yoxlayanda bir-bir,

      Görürəm bəzisindən

                  günlər düşüb,

                   hara düşüb?

                   Nə vaxt düşüb?

      Eh, onlar çoxdan ötüşüb.

      Bəzisi toz olub ayaqlar altında.

      Bəzisi hansı maşındasa yadımdan çıxıb gedib.

      Bəzisi

      bir vaxt kənarında

      Yaşadığımız çayın

               suyunda axıb gedib.

      Amma eləsi də var ki,

             itməyib,

              könlümü incitməyib.

      Elə saatım var ki, ağac olub

             Bir dost bağında,

      Hər dəqiqəsi bir meyvəyə dönüb

             Göy budağında.

      Boynuna qol salıram saatımın

               Otururam ömrümün

                bir parçasının kölgəsində:

      Düzürük qızıl yanaqlı dəqiqələri

      On dörd günlük Ay-boşqaba,

                yeyirik şirin-şirin.

      Hər il təkrarı olacaq

                 bu dəqiqələrin.

      Hərdən düşür dəqiqələr budaqlardan

                  yerə bir-bir.

      Sahibini görüb gəlir, onlar nədir,

      Saatım var,

            Bir insan sevincində

                 bir hissədir.

      Solmuş bir təbəssümün

      Parıltısını qaytarmış.

      O ölməmiş. O ömr edir.

      Anlarım var:

      Leysan yağışı kimi yağmış

      Kövrək bir insan qəlbinə;

      Bitirdiyi çiçəklər

                mükafatdır mənə.

      Oğlanlarıma baxıram:

      Boylu-buxunlu günlərimdir.

      Nurlu gecəm, al səhərimdir.

      Şeirlərimə baxıram:

      Demə, ölmüş günlərimdir.

      Yanıb dəftərə tökülmüş günlərimdir.

      Otuzdan çox yaşamışam.

               Peşman deyiləm.

      Gələcəyə baxıram,

      Dayan!

                Gör nə deyirəm.

      O hələ ömründən deyil,

               Düşün axşam-səhər

      Sən onu fəth etməlisən

              Son zərrəsinə qədər.

2 aprel, 1964

      KÜR, SƏNƏ BƏNZƏYƏN NƏĞMƏM OLAYDI!

      Ey Kürüm, sanıram bir xoş nəğməsən,

      İndicə