Nə xoşbəxt imişəm bir zaman Allah.... Али Керим

dərindən nəfəs,

      Fəhlələr bir-birini

               Tez-tez eləyir əvəz.

      Əllər duyur boruda

                 Əvəz olunmuşların

                 Əlinin istisini.

      Amma dostların biri

                Borudan yapışanda

               Bu istini duymadı,

               Çıxarmadı səsini

      Bildi: kimsə boranda

      Göz görməyən zamanda,

      Başqası çalışanda

      Avaratək verməyib işə canını, şəksiz,

      Dostlarının yanıyla

                Yeriyibdir ürəksiz.

      Bir az sonra budkada

               Papaqla üst-başını

               Çırpıb oturdu onlar.

      Əriyib damcı-damcı

      Üstlərindən elə bil

      Tökülən qar deyildi:

      Axırdı zümrüd anlar.

      İsti vurduqca

                Əllər nə xoş gizildəyirdi.

      Söhbət davam edirdi

                 Təzə neftdən yenə.

      Birisi də elə bil

                 Özü öz əllərini

      Oğurlayıb bayaqdan

                  Qoymuşdu ciblərinə.

      ƏN BÖYÜK GƏMİ

      Neft daşları

               yada salır

                lövbər atmış

              ən nəhəng gəmini,

      Yaman heyran etdi məni.

      Gəmi – şəhərdir,

      Gəmi – meydan.

      Bura hər yerdən

               qonaqlar gəlir.

      Gəmi – cahan.

      Amma gəmi

      Getməyəcək heç yana

             burdan.

      Gəmi dayanmış

               neçə dəmir ayaqlı,

                  iradə özüllü

                    bir şəhər kimi.

      Könlünü atmış

                sulara

                  əbədi lövbər kimi.

      ATAMIN XATİRƏSİ

      O, sərt idi. Səhər dərsə tələsəndə mən

      Bildirməzdi yolda durub boylandığını.

      Bircə dəfə söz açmazdı qəlbindəkindən,

      Söyləməzdi övlad üçün çox yandığını.

      Gizli-gizli məni süzüb gülərdi bəzən,

      Durub-durub güc gələrdi əyri qəlyana.

      Övladına bircə dəfə “can” söyləməkdən

      Övlad üçün can verməyi asandı ona.

      Əməksevən, ağır, enli, cod əli vardı,

      Tale kimi endirərdi çiynimə hərdən.

      Sərt üzünə bircə anlıq səhər doğardı

      Bilməzdim ki, hansı nurlu düşüncələrdən.

      Sevgisi də soyuq idi – təzə əkini

      Hər bəladan hifz eləyən qalın qar kimi.

      Moskvada oxuyurdum,

      Tərk etdi məni.

      Gələn zaman bir əbədi ayrılıq dəmi

      Gah istəyib məni görə. Gah deyib ki, mən

      Qoy bilməyim.

                O utanıb öz ölümündən.

      Ah, o, niyə belə etdi, bu nə qubardı?

      Nə zamansa bu nişanda bir atam vardı.

1959

      İLAN

      Atam deyərdi…

      Sən ilana tüfəngi

            gözlərini

            yumub at,

            öləcək.

      Özü qızıl güllənin

              qabağına gələcək

      Sən onu yox,

      o sənin

      tüfənginin

      İlan yuvası kimi

             lüləsini,

      yarı yolda olan

             gülləsini

              kirpiksiz gözlərilə

      Tezcə nişan alacaq,

      yarı yolda olacaq.

      Bir an tüstülü göydə

      Gülləylə bir qalacaq,

      Sonra göyün qəzəblə

      Vurduğu çubuq kimi

      yerə çırpılacaqdır.

      yerdə qıvrılacaqdır.

      Ölümə necə aşiq,

      Ölümə necə heyran

              olub ki,

      Özünün də

              ölümünü,

               atılıb

      Yarı yolda qarşılar,

               vəhşi ilhamla ilan.

      POÇTALYON

      Yenə poçtalyonu Göyçayımızın

      Çinarlı yollarla gəlib şən keçir.

      Düşünür: “Gör neçə oğlanın, qızın

      Eşqi, məhəbbəti əlimdən keçir”.

      Yaşı əllisə də, demə, qocadır,

      Pionerlərə də o, salam verir.

      Görkəmdən vüqarlı, boydan ucadır,

      Qabarmış köksünə yaxşı baxın bir.

      Rayonun hər böyük, hər kiçik yolu

      Ömür dastanının misralarıdır, –

      Gəlin təbəssümü, ana “sağ ol”u

      Onun dövlətidir, onun varıdır.

      Bu