Ляцець у неба. Дмитрий Максимович Акулич

час, начны палон людзей.

      Дзе прачынаецца ахвота і сумленне,

      Адлегласці становяцца радзей.

      Думкі мацней, захопліваюць стан

      І цяжкія наступствы разважанняў.

      А месяц, у адрозненні, як пан.

      Збірае на сябе ўвагу зазіранняў.

      Бадай, ёсць яшчэ адзінае жаданне!

      Адзіна зорка, што збіраецца ўніз.

      Але патрэбна намаганне,

      Каб не міргнуць, ажыццявіць капрыз.

      Прыклыхлае становішча ў цемры,

      Калі хутчэй не атрымаць сваё.

      Здаецца, вось той час, ён недармны!

      Але чаканае, насамрэч, не прыйшло.

      Месяц хаваецца за хмару на хвіліну

      І зорка падае, яе ўж не стрымаць.

      Начная рэчаіснасць з'явы,

      Якую можна было назіраць.

      04.2020

      *****

      Пяць хвілін да спадкання.

      Сэрца б’ецца хутчэй!

      Усё больш хваляванне.

      Гукі вуліц цішэй.

      У руках букет кветак,

      Водар іх, прыгажосць!

      Пераплёт рознасць сетак.

      Адчуванне – я госць.

      У душы ёсць прыемнасць,

      Ёсць таксама і страх!

      Знешнасць – ахайнасць.

      Гатоўнасць у снах.

      Пазнаванне ў рысах,

      Чаканне розных размоў.

      Спакуса на вуснах.

      Погляд без слоў.

      07.2017

      *****

      Не маю сіл ляцець у неба.

      Ляжу ў полі сярод траў.

      І пачуццё: ”Ні што не трэба!”

      І водар кветак мне спрыяў.

      Я на адлегласці ад шуму вуліц,

      Ад позіркаў і спрэчак, я маўчаў.

      Я не схаваўся, але мусіць,

      Я сумаваў, з аблокаў я чакаў.

      Калі яны будуць бліжэй,

      Над тварам, каб рукой кранацца.

      Пакуль высока і хутчэй,

      Бягуць, нібы баяцца.

      І гукі насякомых мне спрыяюць.

      Да разважанняў асалоды, я.

      Расслабіўся і душу маю вабіць,

      Гармоніі, што надае зямля.

      Рысы прыроды ахінаюць.

      У адзінае, нібы я сплю і ў сне.

      Здольнасць маю не толькі развіваюць,

      Але і сэнсу накідаюць мне.

      10.2018

      *****

      Мы колькі раз аб гэтым размаўлялі?

      Я заявіў, я адказаў і што цяпер!?

      Ты зноў жадаеш, каб змянялі,

      Паспрабавалі вылічыць памер!?

      Вялічыню нашых адносін.

      Ты хочаш ведаць, што ў нас!

      А для мяне, адносін досыць,

      Бо з майго боку толькі фальш.

      10.2020

      *****

      Я зазіраю ў люстэрка:

      Я бачу незнаёмы твар.

      Змяніўся моцна, кепска,

      Мне не прыемны маскарад.

      Я рушыў побач з смуткам.

      Схаваўся розум мой.

      Жыццё маё аснова чуткам,

      Прайграны мною бой.

      Крану адлюстраванне, погляд –

      Нікчэмны, чэрствы я!

      Змяніўся чалавечы выгляд.

      У галаве адна вада.

      Застаўся я ў адзіноце,

      Страціў грамадскі змест.

      Даўно мой дзень бясконцы,

      Цягне бяздушны сэнс.

      Ляцяць