Ляцець у неба. Дмитрий Максимович Акулич

>

      *****

      Калі заплюшчваю я вочы,

      Я бачу вобраз твой!

      Калі не побач, к табе хочу!

      Я закахаўся, дужа, зноў.

      Я асалоду шчасця маю –

      Не верагодны чалавек!

      Я нібыта на крылах, я лятаю.

      Я ўздымаюсь на паверх.

      У іншым асяроддзі зараз.

      Зачараваны толькі ў цябе!

      І штосьці ўнутры зайгралась,

      Бо перашкод не існуе.

      Я адчуваю болей моцы

      І прыгажэй, я бачу свет.

      Я рады дню, я рады ночы!

      Я адганяю колькасць бед.

      І думкі толькі пра цябе.

      Абдымкі, пацалункі з намі.

      Сэрца злучылі мы ў сабе.

      Я добра адчуваю – закаханы!

      05.2019

      *****

      Балючы крок раблю я моўчкі,

      Бо розніцы няма, каму казаць.

      Адзін параз, а вас тут колькі!?

      Хапае, каб зубы сціскаць.

      І быў той час, калі казалі вусны.

      Але насамрэч, лепей прамаўчаць.

      І беглі хутка, год за годам, вёсны –

      Стаміўся я нарэшце вандраваць.

      Спыніўся я на позірк чалавечы,

      Бо знікла разам усё вакол.

      І толькі ён адзін, з далечы,

      Усё зразумеў, ні слова ў дакор!

      Дзяўчына русая, з блакітнымі вачыма.

      Нібы сачыла, што адбудзецца далей.

      Ці будзе як раней, ці ўсё ж магчыма?

      Я рызыкну каханнем на давер.

      09.2020

      *****

      Сышоў, надышоў прыпынак.

      Ты адчуваеш час знутры.

      Пустая плошча або рынак,

      Па-рознаму прайшлі гады.

      Дзе цябе толькі не насіла,

      У выніку сябе ты не знайшоў!

      Выдаткаваная любоў і сіла,

      Час выхаду і змены падышоў.

      І шмат знаёмых атрымаў,

      З якімі больш няма тут зносін.

      Сябе шукаў, сябе зламаў:

      Апошнюю сустрэў ты восень.

      Праз пару крокаў згіне імя,

      Маршрут вядзе ў адзін канец!

      І не чуваць звароту, Дзіма!

      Ня быў пасланы за табой ганец.

      10.2017

      *****

      А ў гэту ноч знікаюць ліхтары,

      Калі знахожуся пад імі.

      І за спiной нябачныя яны.

      Зганяюць у цемру мае цені.

      Па вуліцы зіхцяць агні.

      Наперадзе шляхі малююць:

      Абрысы чалавека, мабыць міражы,

      Ці праўду, разабрацца цянуць.

      Кроку назад ніякага няма,

      Бо можна заблудзіцца болем!

      І я іду, наўзгон, да вобраза,

      Які здаецца шэрым змрокам.

      Да раніцы, паспець мне б дакрануцца!

      Ці хопіць часу да аблічча?!

      Ён заклікае болей не спыняцца.

      Прайсці, каб потым ганарыцца.

      Можа мне мроіцца, мяркую…

      А да адказу, трэба ўсё прайсці.

      Пастаўлю мэту, гэтым рызыкую –

      Ці будуць да світання ліхтары!?

      05.2019

      *****

      Я адпусціў яе – выпраўленні.

      Адчуў сябе па-новаму знутры!

      Я не забуду ўсе імгненні,

      Ад пераходу стану мітусьні.

      Вецер свабоды зноў ахопіць

      І я бягу туды, куды хачу.

      І абавязкі клопату не гоняць.

      Я нібы з крыламі і я лячу.

      Ніякай болі, змрочных думак –

      Не аб цябе абшар вакол.

      Усё роўна мне да чутак.

      Зганіць шчасце твой праклён.

      Няма прыпынкаў на сумненні.

      Я не баюся дрэнных слоў!

      Я маю рацыю, учынак на звальненне.

      Я выйшаў з шэрасці кутоў.

      03.2019

      *****

      Згубілі сувязь паміж намі.

      І меж не бачна, дзе ж мы ёсць!?

      Сум ля ракі, сум між дамамі

      І дзе гамоняць сваякі.

      Адкрыю вокны – свежае паветра.

      Прайшлось па перажытку дзён.

      Цэтлік кахання ў сэрцы непрыкметна,

      Але пачуцці болю на праклён.

      Час разганяе ўскладненьні,

      Але