Ляцець у неба. Дмитрий Максимович Акулич

сёння ў вечар я адзін.

      “Як прабіраюся па вулках,

      Што завядуць мяне ў цір.

      Дзе барацьба, не быць мішэнню,

      А брацца, ціснуць на курок.

      І класці сабе ў кішэню –

      Карысць, за пройдзены ўрок.

      Хтосьці застаўся, я ж далей,

      Прайдуся, па беразе марскім.

      Пасля заходу сонца, я хутчэй,

      Бягу ад хвалевых чарцей.

      Ад тых, хто хоча патапіць

      У бруду фальшы і хлусні!

      Схаваць мяне, а больш спыніць:

      Каб да вяршыняў я не змог дайсці.

      Не азіраючыся. Шпарка. Я далёка!

      Змагу працягнуць марыць зноў

      І ўглядаючыся, як расквітае зорка,

      Я прыбяру свой парасон.

      Паблізу, да мяне, але гэта здаецца.

      І нятутэйшая, чужая, ад мяне!

      А я ж далей, дзе родная з'явіцца.”

      Усё ж я веру, веру ў сябе!

      01.2019

      *****

      Каго хачу я падмануць?

      Цябе, сябе, а можа ўсіх астатніх?

      Хачу старонку разгарнуць –

      Тут не хапае папярэдніх!

      Так! Я іх сарваў, спаліў!

      Сапраўдныя засталіся старонкі.

      Я рады, што гэта я стварыў –

      Навёў у сабе парадкі.

      Боль ад сябе я адчапіў,

      Думкі дрэнныя зляцелі.

      Старонак момант не спыніў,

      Да попелу яны згарэлі.

      І без мінулага мне добра.

      Словы кладуцца нібы ліст!

      Не душыць, не сціскае кобра

      І без увагі пралятае свіст.

      Жыву я сённяшняй паэмай,

      Не адступаючы назад!

      Я рады, што з гэтай зменай,

      Пабудаваў я новы лад!

      10.2017

      *****

      Павольна апускаюцца сняжынкі.

      Быццам бы, вецер не кранае іх.

      І ціхім днём, нібы парушынкі,

      Ціхенька, сядуць на мой дом.

      І на двары, на даху, па ўсёй акрузе –

      Іх вельмі шмат сабралася зімой.

      І колькі іх яшчэ да нас прыбудзе,

      Каб усё схавалася пад коўдру, белізной?!

      А снежань, толькі зараз распачаўся

      І кажа нам, што змены падышлі.

      І з першым снегам ён не памыляўся,

      Усё як трэба, глядзім у календары.

      І ўскалыхнула мой настрой надвор'е.

      Са святам, з радасцю ўнутры,

      Я назіраю на зімовае спатканне –

      Сняжынак, што кранаюцца зямлі.

      01.2019

      *****

      Блукаю я сярод аблокаў.

      Была ты побач. Дзе ж цяпер?

      Хапіла табе пару крокаў,

      Ты павялічыла між нас памер.

      І наляцелі чорны хмары,

      Маланка б'ецца, нібы звер

      І адгалоскі грому прамаўлялі:

      “Тваё жыццё сярод папер!”

      І не звяртаючы ўвагі грому,

      Хачу я бачыць твае прамяні!

      Каб апынуцца каля дому

      І цалавацца ля ракі.

      Але ты знікла, маё сонца…

      За навальніцай, мабыць, ты.

      Злуешся на меня, а я не моўчкі,

      Кажу як не хапае цяплыні.

      Пасля праз час усё сціхае

      І неба чыстае, але ў начы.

      І