Het perfecte huis. Блейк Пирс

      HOOFDSTUK ZEVEN

      Jessie draaide haar hoofd constant heen en weer, alert op iemand of iets ongewoons.

      Toen ze naar haar huis terugkeerde en dezelfde omslachtige route volgde als eerder op de dag, leken alle veiligheidsmaatregelen waar ze nog maar een paar uur eerder zo trots op was geweest, nu hopeloos ontoereikend.

      Ditmaal bond ze haar haar in een knotje en verborg ze het onder een baseballpet en de capuchon van een trui die ze op de terugweg van Norwalk had gekocht. Haar kleine rugtasje had ze aan de voorkant om haar borst gedaan. Ondanks de extra anonimiteit die dit haar had kunnen bieden, droeg ze geen zonnebril omdat ze bang was daarmee haar zicht te beperken.

      Kat had beloofd de banden van alle recente bezoeken aan Crutchfield te bekijken om te zien of ze iets hadden gemist. Ze zei ook dat als Jessie kon wachten tot na het werk, ze de rit naar DTLA zou maken, ook al woonde ze ver weg in de City of Industry, om zeker te zijn dat ze weer veilig thuiskwam. Jessie sloeg het aanbod beleefd af.

      "Ik kan er vanaf nu niet op rekenen dat ik overal waar ik kom een gewapende escorte heb," had ze volgehouden.

      "Waarom niet?" had Kat maar half-gekscherend gevraagd.

      Nu ze door de gang naar haar appartement liep, vroeg ze zich af of ze toch het aanbod van haar vriendin had moeten aannemen. Ze voelde zich extra kwetsbaar met de zak met boodschappen in haar armen. De gang was doodstil en ze had helemaal niemand meer gezien sinds ze het gebouw binnenkwam. Voordat ze de tijd had om het weg te wuiven, kwam er een raar idee in haar op – dat haar vader iedereen op haar verdieping had vermoord, zodat hij haar zonder complicaties kon benaderen.

      Het kijkgaatje van haar deur brandde groen, wat haar enige geruststelling bracht toen ze de deur opende met blikken links en rechts door de gang of iemand op haar af kwam springen. Niemand. Eenmaal binnen deed ze de lichten aan en draaide vervolgens alle sloten terug voordat ze beide alarmen uitschakelde. Onmiddellijk daarna schakelde ze de hoofdcomputer weer in in de "thuis"-stand, zodat ze door het appartement kon lopen zonder de bewegingssensoren in werking te stellen.

      Ze plaatste de zak met boodschappen op het aanrecht en doorzocht de flat met de wapenstok in haar hand. Ze had met succes een vuurwapenvergunning aangevraagd voordat ze naar Quantico vertrok en zou morgen haar wapen gaan ophalen, wanneer ze weer aan het werk ging. Een deel van haar wenste dat ze het had opgehaald toen ze eerder op de dag langs was gegaan voor haar post. Toen ze er eindelijk zeker van was dat het appartement veilig was, begon ze de boodschappen op te bergen, op de sashimi na die ze voor het avondeten had gehaald in plaats van pizza.

      Er gaat niets boven supermarktsushi op maandagavond om een vrijgezelle meid zich speciaal te laten voelen in de grote stad.

      Bij die gedachte moest ze even in zichzelf grinniken voordat ze zich herinnerde dat haar vader, de seriemoordenaar, een routeplanner naar haar woonplaats had ontvangen. Misschien was het geen volledige routekaart. Maar uit wat Crutchfield had gezegd, leek het wel voldoende om hem uiteindelijk naar haar toe te leiden. De grote vraag was: wanneer was "uiteindelijk"?

*

      Negentig minuten later stond Jessie tegen een zware bokszak te beuken terwijl het zweet van haar lichaam gutste. Nadat ze haar sushi had opgegeten voelde ze zich rusteloos en opgesloten en besloot ze haar frustraties op een constructieve manier te uiten in de sportschool.

      Ze was nooit echt een sportfanaat geweest. Maar terwijl ze op de National Academy was, kwam ze tot een onverwachte ontdekking. Wanneer ze uitgeput was van de lichaamsbeweging, was er geen ruimte meer over voor de zenuwen en angst die haar zo vaak in hun greep hadden. Had ze dat maar tien jaar geleden geweten, dan had ze zichzelf duizenden slapeloze nachten kunnen besparen, zelfs de nachten vol met eindeloze nachtmerries.

      Het had haar misschien ook een paar ritten bespaard naar haar therapeut, dr. Janice Lemmon, die zelf ook gerenommeerd forensisch psycholoog was. Dr. Lemmon was een van de weinige mensen die elk detail van Jessie's verleden kende. Ze was de afgelopen jaren van onschatbare waarde geweest.

      Maar ze was momenteel herstellende van een niertransplantatie en was een paar weken lang niet beschikbaar voor sessies. Jessie was geneigd te denken dat ze de afspraken nu helemaal kon overslaan. Maar ondanks dat alleen lichaamstraining goedkopere therapie zou zijn, wist ze dat er ongetwijfeld tijden aankwamen waarop ze de psycholoog nodig zou hebben.

      Onder het boksen herinnerde ze zich hoe ze, voorafgaand aan haar reis naar Quantico, vaak badend in het zweet wakker werd, hijgend, verwoed pogend zichzelf eraan te herinneren dat ze veilig in Los Angeles zat en niet weer in een kleine hut in de Missouri Ozarks, vastgebonden aan een stoel, kijkend naar het bloed dat uit het langzaam afkoelende lichaam van haar dode moeder druppelde.

      Was dat maar ook maar een droom geweest. Maar het was allemaal echt. Toen ze zes jaar oud was en het huwelijk van haar ouders op de klippen liep, had haar vader haar en haar moeder meegenomen naar zijn afgelegen hut. Toen ze daar waren, onthulde hij dat hij jarenlang mensen had ontvoerd, gemarteld en vermoord. En toen deed hij hetzelfde met zijn eigen vrouw, Carrie Thurman.

      Terwijl hij haar handen aan de balken aan het plafond van de hut vastboeide en haar met tussenpozen met een mes bewerkte, dwong hij Jessie – toen nog Jessica Thurman – te kijken. Hij bond haar armen vast aan een stoel en plakte haar oogleden open toen hij eindelijk haar moeder voor het laatst openreet.

      Toen gebruikte hij hetzelfde mes om een grote snee over het sleutelbeen van zijn eigen dochter te snijden, van haar linkerschouder tot aan haar nek. Daarna verliet hij simpelweg de hut. Drie dagen later werd ze, onderkoeld en in shock, ontdekt door twee jagers die toevallig langsliepen.

      Nadat ze hersteld was, vertelde ze het verhaal aan de politie en de FBI. Maar tegen die tijd was haar vader allang verdwenen en was alle hoop om hem te pakken daarmee vervlogen. Jessica werd in Las Cruces bij de familie Hunt onder getuigenbescherming geplaatst. Jessica Thurman werd Jessie Hunt, en een nieuw leven ving aan.

      Jessie schudde de herinneringen uit haar hoofd en schakelde over van boksen naar knietjes, bedoeld voor de lies van een belager. Ze omarmde de pijn in haar dij terwijl ze die omhoog stootte. Bij elke stoot vervaagde het beeld van de bleke, levenloze huid van haar moeder.

      Toen werd ze weer overvallen door een herinnering, en wel die aan haar voormalige echtgenoot, Kyle, die haar in hun eigen huis belaagd had met de bedoeling haar van het leven te beroven en haar de moord op zijn minnares in de schoenen te schuiven. Ze kon de pijn van de haardpook bijna voelen, de haardpook die hij in haar linkeronderbuik had gestoken.

      De lichamelijke pijn van dat moment werd alleen geëvenaard door de vernedering die ze nog steeds voelde omdat ze tien jaar een relatie had gehad met een sociopaat en het nooit gemerkt had. Ze hoorde tenslotte een expert te zijn in het ontdekken van dit soort mensen.

      Jessie ging een tandje harder trainen, in de hoop de schaamte uit haar gedachten te duwen met een reeks elleboogstoten tegen de zak ter hoogte van de kaak van een belager. Haar schouders begonnen hun ongenoegen luid en duidelijk kenbaar te maken, maar ze ging door met haar aanval op de bokszak, wetende dat ze al snel mentaal te moe zou zijn om overstuur te zijn.

      Dit was het deel van zichzelf dat ze tegen de verwachting in bij de FBI had ontdekt – de bikkel. Ondanks haar gebruikelijke nervositeit bij aankomst, had ze wel verwacht dat ze het op academisch vlak goed zou doen. Ze had net de afgelopen drie jaren in die sfeer doorgebracht, volledig ondergedompeld in de criminele psychologie.

      En ze had gelijk gehad. De lessen rechten, forensische wetenschap en terrorisme waren haar gemakkelijk afgegaan. Zelfs het seminar over gedragswetenschappen, gegeven door instructeurs die ze vereerde en waarvan ze verwacht had dat ze er zenuwachtig bij zou zitten, ging haar zonder kleerscheuren af. Maar het waren de lessen in lichamelijke conditie, en de zelfverdedigingstraining in het bijzonder, waar ze zichzelf het meest had verrast.

      Haar instructeurs hadden haar laten zien dat ze, met een gewicht van 1,78m en 67 kg, de juiste fysieke omvang had zich tegenover de meeste belagers staande te houden, mits ze goed was voorbereid. Ze zou waarschijnlijk nooit de gevechtsvaardigheden van een voormalige Special Forces-veteraan als Kat Gentry bezitten. Maar ze verliet het programma vol vertrouwen dat ze zichzelf in de meeste situaties kon verdedigen.

      Jessie rukte de handschoenen van haar handen en