Het perfecte huis. Блейк Пирс

de loopband. Ze wierp een blik op de klok en zag dat het bijna acht uur 's avonds was. Ze besloot dat acht kilometer hardlopen haar genoeg zou uitputten om vanavond droomloos te kunnen slapen. Dat had prioriteit, want morgen moest ze weer aan het werk, en ze verwachtte een hoop plagerij van haar collega's over hoe ze nu een soort FBI-superheld was geworden.

      Ze zette de tijd op veertig minuten, waarmee ze zichzelf dwong om de acht kilometer in een tempo van vijf minuten per kilometer af te leggen. Toen zette ze het volume van haar oordopjes harder. Toen de eerste paar seconden van Seal's "Killer" begonnen te spelen, werd haar hoofd leeg en concentreerde ze zich alleen op de taak die voor haar lag. Ze was zich totaal niet bewust van de titel van het nummer of van eventuele persoonlijke herinneringen die het zou oproepen. Er was alleen het ritme, en haar benen dreunden harmonieus mee. Het was zo vredig als Jessie Hunt het zich kon maken.

      HOOFDSTUK ACHT

      Eliza Longworth haastte zich zo snel ze kon naar Penny's voordeur. Het was bijna 8 uur 's ochtends, en dat was het tijdstip waarop hun yoga-lerares meestal kwam opdagen.

      Het was een grotendeels slapeloze nacht geweest. Pas bij het eerste ochtendlicht had ze het gevoel dat ze wist welk pad ze moest kiezen. Toen de beslissing eenmaal was genomen, voelde Eliza een gewicht van haar schouders vallen.

      Ze sms'te Penny om haar te vertellen dat de lange nacht haar tijd had gegeven om na te denken, en om te overwegen of ze te haastig was geweest met het beëindigen van hun vriendschap. Ze moesten eigenlijk doorgaan met de yogales. En daarna, nadat Beth, hun lerares, weer weg was, konden ze op zoek gaan naar een manier om de zaken op te lossen.

      Penny had niet gereageerd, maar dat weerhield Eliza er niet van om erheen te gaan. Net toen ze de voordeur bereikte, zag ze Beth de kronkelende woonweg oprijden en zwaaide naar haar.

      "Penny!" riep ze terwijl ze op de deur klopte. "Beth is er. Gaan we nog yoga doen?"

      Er kwam geen antwoord, dus drukte ze op de deurbel en zwaaide met haar armen voor de camera.

      "Penny, mag ik binnenkomen? We moeten even praten voordat Beth arriveert."

      Er kwam nog steeds geen antwoord en Beth was nog maar honderd meter verderop, dus besloot ze naar binnen te gaan. Ze wist waar de geheime sleutel werd bewaard, maar probeerde toch de deur. Hij was ontgrendeld. Ze stapte naar binnen en liet de deur voor Beth openstaan.

      "Penny," riep ze. "Je hebt de deur niet op slot gedaan. Beth komt net aanrijden. Heb je mijn berichtje ontvangen? Kunnen we een minuutje privé praten voordat we beginnen?"

      Ze liep de hal binnen en wachtte. Er kwam geen reactie. Ze ging naar de woonkamer waar ze meestal de yogasessies hielden. Ook daar was niemand te bekennen. Ze stond op het punt naar de keuken te gaan toen Beth binnenkwam.

      "Dames, ik ben er!" riep ze vanuit de voordeur.

      "Hé, Beth," zei Eliza, terwijl ze zich omdraaide om haar te begroeten. "De deur was niet op slot, maar Penny geeft geen antwoord. Ik snap niet helemaal wat er aan de hand is. Misschien heeft ze zich verslapen of is ze in de badkamer of zoiets. Ik kan even boven gaan kijken als jij je iets te drinken inschenkt. Het duurt vast niet lang."

      "Geen probleem," zei Beth. "Mijn klant van half negen heeft afgezegd, dus ik heb geen haast. Zeg haar dat ze het rustig aan doet."

      "Oké," zei Eliza terwijl ze de trap op liep. "Een minuutje."

      Ze was ongeveer halverwege de eerste trap toen ze zich afvroeg of ze misschien de lift had moeten nemen. De hoofdslaapkamer bevond zich op de derde verdieping en ze had niet zo'n zin in de trektocht. Voordat ze er serieus over kon nadenken, hoorde ze een schreeuw van beneden.

      "Wat is er?" schreeuwde ze terwijl ze zich omdraaide en weer naar beneden snelde.

      "Kom snel!" gilde Beth. "Mijn god, kom snel!"

      Haar stem kwam uit de keuken. Eliza begon te rennen toen ze beneden aan de trap kwam, door de woonkamer en de hoek om.

      Op de Spaanse tegelvloer van de keuken, in een enorme plas bloed, lag Penny. Haar ogen waren in doodsangst opengesperd, haar lichaam verwrongen tot een soort gruwelijke doodskramp.

      Eliza haastte zich naar haar oudste, dierbaarste vriendin en gleed uit over de stroperige vloeistof toen ze dichterbij kwam. Haar voet gleed onder haar vandaan en ze belandde hard op de grond, waarbij haar hele lichaam in het bloed plonsde.

      Ze probeerde niet te kokhalzen, kroop naar Penny toe en legde haar handen op haar borst. Zelfs met kleren aan voelde ze koud aan. Desondanks schudde Eliza haar door elkaar, alsof ze haar daarmee kon wekken.

      "Penny," smeekte ze, "word wakker."

      Haar vriendin reageerde niet. Eliza keek naar Beth.

      "Kan jij reanimeren?" vroeg ze.

      "Nee," schudde de jonge vrouw met trillende stem haar hoofd. "Maar ik denk dat het al te laat is."

      Eliza negeerde de opmerking en probeerde zich de reanimatieles te herinneren die ze jaren geleden had gevolgd. Het was voor de behandeling van kinderen, maar dezelfde principes zouden hier ook moeten gelden. Ze opende Penny's mond, hield haar hoofd achterover, kneep in haar neus en blies hard in de keel van haar vriendin.

      Toen klom ze bovenop Penny's middel, legde de ene hand op de andere met haar handpalmen naar beneden en duwde met haar handpalm tegen Penny's borstbeen. Ze deed het een tweede keer en daarna een derde keer, in een poging om in een soort ritme te komen.

      "Oh god," hoorde ze Beth mompelen, en ze keek op om te zien wat er aan de hand was.

      "Wat is er aan de hand?" vroeg ze geirriteerd.

      "Iedere keer als je op haar duwt, stroomt er bloed uit haar borst."

      Eliza keek naar beneden. Het was niet gelogen. Elke compressie veroorzaakte een langzaam bloedlek uit wat leek op brede sneden in haar borstholte. Zij keek opnieuw.

      "Bel de alarmcentrale!" schreeuwde ze, hoewel ze wist dat het geen zin had.

*

      Jessie, die zich onverwacht nerveus voelde, ging vroeg aan het werk.

      Met alle extra veiligheidsmaatregelen die ze had getroffen, had ze besloten twintig minuten te vroeg naar haar eerste werkdag in drie maanden te vertrekken om er zeker van te zijn dat ze om negen uur 's ochtends arriveerde, de tijd waarop ze van Captain Decker aanwezig moest zijn. Maar ze was kennelijk wel beter geworden in het navigeren van alle verborgen bochten en trappenhuizen, want het duurde niet zo lang als ze verwacht had om op het Centraal Bureau te komen.

      Terwijl ze van het parkeergebouw naar de hoofdingang van het bureau liep, schoten haar ogen heen en weer, op zoek naar iets ongewoons. Maar toen herinnerde ze zich de belofte die ze zichzelf had gedaan vlak voordat ze gisteravond in slaap viel. Ze zou zich niet laten opslokken door de dreiging van haar vader.

      Ze had geen idee hoe vaag of specifiek de informatie was geweest die Bolton Crutchfield aan haar vader had gegeven. Ze wist niet eens zeker of Crutchfield haar de waarheid vertelde. Hoe dan ook, ze kon er niet veel meer tegen doen dan ze al deed. Kat Gentry was de banden van Crutchfields bezoeken aan het bekijken. Ze woonde min of meer in een bunker. Ze zou vandaag haar officiële wapen krijgen. Voor het overige moest ze toch haar leven leiden. Anders zou ze gek worden.

      Ze liep terug naar de centrale werkplek van het bureau, flink ongemakkelijk over hoe ze haar na zo'n lange afwezigheid zouden ontvangen. Daarbij was ze, toen ze hier voor het laatst was geweest, slechts interim junior profileringsadviseur geweest.

      Nu was dat "interim" verdwenen en hoewel ze technisch gezien nog steeds adviseur was, werd ze betaald door de LAPD, met alle bijbehorende voordelen. Dat was inclusief een ziektekostenverzekering die ze, als je afging op recente ervaringen, behoorlijk vaak nodig zou hebben.

      Toen ze de grote centrale werkvloer betrad, die bestond uit tientallen bureaus, gescheiden door niets meer dan prikborden, hield ze de adem in en wachtte. Maar er kwam niets. Niemand zei iets.

      Sterker nog, niemand leek haar komst op te merken. Sommige hoofden waren omlaag gericht en bestudeerden dossiers. Anderen waren strak gericht op de mensen aan de andere kant van de tafels, in de meeste gevallen getuigen of verdachten met handboeien om.

      Ze voelde zich een beetje