Het perfecte huis. Блейк Пирс

en, omdat ze zich rusteloos voelde, besloot ze boodschappen te gaan doen. Toen kwam er een andere idee in haar op. Aangezien ze pas morgen met haar werk begon en het nog niet heel laat in de middag was, kon ze nog een tussenstop maken: een plek – en een persoon – waarvan ze wist dat ze die uiteindelijk zou moeten bezoeken.

      Ze had het het grootste deel van haar tijd bij Quantico uit haar hoofd weten te zetten, maar er was nog altijd de kwestie van Bolton Crutchfield. Ze wist dat ze het moest loslaten, dat hij haar tijdens hun laatste ontmoeting had zitten uitlokken.

      En toch moest ze weten: had Crutchfield echt een manier gevonden om haar vader, Xander Thurman, de Beul van de Ozarks, te ontmoeten? Had hij een manier gevonden om contact te maken met een man die talloze mensen om het leven had gebracht, waaronder haar moeder; de man die haar, een zesjarig kind, vastgebonden naast het lijk achterliet om in een ijskoude, geïsoleerde hut te sterven?

      Daar ging ze nu achter komen.

      HOOFDSTUK DRIE

      Eliza zat al te wachten toen Gray die avond thuiskwam. Hij arriveerde op tijd voor het avondeten, met een blik op zijn gezicht die suggereerde dat hij wist wat er ging komen. Aangezien Millie en Henry daar aan tafel hun macaroni met kaas en slijsjes hot dog zaten te eten, zeiden geen van beide ouders iets over de situatie.

      Pas toen de kinderen naar bed waren kwam het ter sprake. Eliza stond in de keuken toen Gray die binnenliep nadat hij de kinderen naar bed had gebracht. Hij had zijn jasje uitgetrokken, maar droeg nog zijn das los om zijn nek, en zijn nette broek. Ze vermoedde dat de intentie was om hem er geloofwaardiger uit te laten zien.

      Gray was geen grote man. Met zijn een meter vijfenzeventig bij een gewicht van zeventig kilo was hij maar een centimeter groter dan zij, hoewel hij ruim dertig kilo zwaarder woog. Maar ze wisten allebei dat hij veel minder indrukwekkend was in een T-shirt en joggingbroek. Zakelijke kleding was zijn wapenrusting.

      "Voordat je iets zegt," begon hij, "wil ik het eerst proberen uit te leggen."

      Eliza, die een groot deel van de dag had besteed aan het bedenken hoe dit had kunnen gebeuren, drong graag haar verdriet even naar de achtergrond om te zien hoe hij zich in bochten wrong om zich te rechtvaardigen.

      "Ga je gang," zei ze.

      "Ten eerste. Sorry. Ongeacht wat ik verder zeg, ik wil wel dat je weet dat het me spijt. Ik had het nooit mogen laten gebeuren. Het was een moment van zwakte. Ze kent me al jaren en ze weet waar mijn kwetsbaarheden zitten, wat mijn interesse zou wekken. Ik had beter moeten weten, maar ik viel ervoor."

      "Wat probeer je precies te zeggen?" vroeg Eliza, even verbijsterd als gekwetst. "Dat Penny een of andere vamp was die je gemanipuleerd heeft tot vreemdgaan? We weten allebei dat je een slappe vent bent, Gray, maar geloof je het zelf?"

      "Nee," zei hij, ervoor kiezend niet te reageren op het woord "slappe". “Ik neem de volledige verantwoordelijkheid op me voor wat ik heb gedaan. Ik had de drie whisky-sours gehad. Ik zat naar haar benen te kijken, in die jurk met de split aan de zijkant. Maar ze weet wat me drijft. Ik denk dat het al die onderonsjes zijn, die jullie twee door de jaren heen hebben gehad. Ze wist dat ze haar vingertoppen langs mijn onderarm moest strijken. Ze wist hoe ze met me moest praten, spinnend in mijn linkeroor. Ze wist waarschijnlijk ook dat jij al die dingen al heel lang niet had gedaan. En ze wist dat je niet zou binnenlopen op dat feestje omdat je weer naar huis was, door die slaappillen die je de meeste nachten slikt."

      Dat hing een paar seconden in de lucht, terwijl Eliza probeerde zich te kalmeren. Toen ze zeker wist dat ze niet tegen hem zou schreeuwen, antwoordde ze met een griezelig zachte stem.

      "Beweer jij dat dit mijn schuld is? Want het klinkt mij in de oren alsof je zegt dat je rits niet dicht kon houden omdat ik aan slapeloosheid leid."

      "Nee, zo bedoelde ik het niet," jammerde hij. Het vergif in haar woorden deed hem terugkrabbelen. "Het is alleen dat je 's nachts altijd moeite hebt met inslapen. En het lijkt je er nooit zo voor te interesseren om met mij op te blijven."

      "Voor de duidelijkheid, Grayson – je zegt dat je mij hier niet de schuld van geeft. Maar dan ga je meteen over op te zeggen dat ik te plat lig door de valium en je niet genoeg grotemensenaandacht geef, en dat je het daarom hebt gedaan met mijn beste vriendin."

      "Als ze zoiets doet is ze toch eigenlijk geen beste vriendin?" gooide Gray er wanhopig uit.

      "Hou je bij het onderwerp," spuwde ze. Ze dwong zich haar stem niet te verheffen, deels om de kinderen niet wakker te maken, maar vooral omdat dat het enige was dat haar ervan weerhield haar stem kwijt te raken. "Zij staat al op mijn lijstje. Op dit moment ben jij aan de beurt. Je kon niet naar me toe zijn gekomen om te zeggen: "Hé schat, ik zou heel graag een romantische avond met je willen doorbrengen vanavond" of "Lieverd, ik heb de laatste tijd het gevoel dat we wat ver van elkaar af staan. Wat dacht je van een leuke intieme avond? Dat waren geen opties?"

      "Ik wilde je niet wakker maken om je lastig te vallen met dat soort vragen," antwoordde hij. Zijn stem was gedempt maar zijn woorden snijdend.

      "Dus je hebt besloten dat sarcasme de beste manier is om deze situatie aan te pakken?" blafte ze.

      "Kijk," zei hij, pogend een uitweg te vinden, "het is voorbij met Penny. Ze vertelde me dat vanmiddag en ik was het ermee eens. Ik weet niet hoe we hier uitkomen, maar ik wil het wel, al was het maar voor de kinderen."

      "Al was het maar voor de kinderen?" herhaalde ze, perplex over hoe iemand zo vreselijk kon falen in zijn aanpak. "Eruit. Ik geef je vijf minuten om een tas in te pakken en naar je auto te gaan. Ga voorlopig maar in een hotel zitten."

      "Je zet me mijn eigen huis uit?" vroeg hij, ongelovig. "Het huis waarvoor ik heb betaald?"

      "Ik zet je er niet alleen uit," siste ze, "als je niet binnen vijf minuten de oprit verlaat, bel ik de politie."

      "Om wat te zeggen?"

      "Daar kom je vanzelf wel achter," ziedde ze.

      Gray staarde haar aan. Onverschrokken liep ze naar de telefoon en pakte hem op. Pas toen hij de kiestoon hoorde, kwam hij in actie. Binnen drie minuten draafde hij de deur uit als een hond met zijn staart tussen zijn benen, zijn weekendtas gevuld met overhemden en jasjes. Er viel een schoen uit terwijl hij naar zich naar de deur haastte. Hij merkte het niet op en Eliza zei niets.

      Pas toen ze de auto hoorde wegrijden stopte ze de telefoon weer in de houder. Ze keek naar haar linkerhand en zag dat haar handpalm bloedde van waar ze haar nagels erin had gedrukt. Pas nu voelde ze de pijn.

      HOOFDSTUK VIER

      Ondanks dat ze het ontwend was, navigeerde Jessie zonder al te veel moeite door het verkeer van het centrum van L.A. naar Norwalk. Om even niet te hoeven denken aan waar ze naartoe ging, besloot ze onderweg haar ouders te bellen.

      Haar adoptieouders, Bruce en Janine Hunt, woonden in Las Cruces, New Mexico. Hij was een gepensioneerde FBI-agent en zij een gepensioneerde lerares. Jessie had onderweg naar Quantico een paar dagen met hen doorgebracht, en had gehoopt op de terugweg hetzelfde te doen. Maar er was niet genoeg tijd geweest tussen het einde van het programma en haar terugkeer naar het werk, dus had ze van het tweede bezoek moeten afzien. Ze hoopte snel weer terug te gaan, vooral omdat haar moeder kanker had.

      Het was behoorlijk onrechtvaardig. Janine worstelde er met pieken en dalen al tien jaar mee, en dat kwam bovenop een andere vreselijke gebeurtenis die ze jaren geleden hadden meegemaakt. Net voordat ze Jessie op haar zesde in huis namen, hadden ze hun zoontje verloren toen hij nog maar een peuter was, ook aan kanker. Ze waren blij de leegte in hun hart te kunnen vullen, zelfs als dat betekende dat ze de dochter van een seriemoordenaar moesten adopteren, een seriemoordenaar die haar moeder had vermoord en haar voor dood had achtergelaten. Omdat Bruce bij de FBI zat, leek het de US Marshals die Jessie in de getuigenbescherming hadden geplaatst een zinnige zet. Op papier was het allemaal heel zinnig.

      Ze stopte die gedachte weg terwijl ze hun nummer draaide.

      "Hoi, pa," zei ze. “Hoe is het ermee?”

      "Gaat wel," antwoordde hij. "Ma doet een dutje. Wil je later terugbellen?"

      "Nee. Ik kan ook met jou praten. Ik bel haar vanavond wel ofzo. Nog iets bijzonders daar?"

      Vier