Daddy's Hobby. Owen Jones

jul ie,” kondigde ze aan. “Lek heeft aangeboden om vanavond voor me in te val en, dus, terwijl ze niet in actie is, is dit jullie kans om fatsoenlijke kerels aan de haak te slaan. Tot morgen al emaal. Oh, en Lek! Ik was het bijna vergeten. Je leraar kwam rond twee uur langs en zei dat ik je dit moest geven.

      Blijkbaar had je het op zijn nachtkastje laten liggen.” Ze gooide haar nonchalant een kleine haarklip toe en vertrok.

      “Woo, woo, woo, woo, woo, woo, woo, woo, woo,” joelden de meisjes.

      Het verhaal was al bekend bij de andere meisjes en Lek wreef over haar bil en en deed alsof ze zich schaamde.

      De vroege namiddagsessie begon heel goed – vooral Britten van middelbare leeftijd, de meeste dronken en verbaasd dat ze zich in een land bevonden waar de bars vol zaten met jonge, vriendelijke vrouwen die bereid waren om met hen te praten, en dat die bars de hele dag open waren en bier verkochten tegen redelijke prijzen. Lek speelde haar rol als gastvrouw goed; ze had het al vele malen eerder gedaan. Ze zou een sigaret aanbieden aan degenen die er al een tijdje zaten, of een meisje aan hen voorstellen, of aanbieden om een partner te vinden voor een barspel. Ze had zich als boetedoening vrijwillig aangemeld als kassière, en dat betekende dat ze achterin de bar zat en het geld en de meisjes onder controle had, maar niet vaak naar de bar zelf kwam.

      In Daddy’s Hobby, zoals de meeste bars, trokken de meisjes de klanten binnen door te dansen, te schreeuwen of te poseren, namen de bestellingen op en serveerden vervolgens de drankjes. Ze zaten ook bij de drinkers, als ze dat wilden, en probeerden Lady Drinks uit hen te krijgen. De bestelling ging naar de kassière, die er een rekening voor uitschreef. De bestelling noteerde ze vervolgens, of stopte een kopie van de rekening, in het grootboek.

      De klant kreeg een exemplaar in een bekerglas voor zich. Als hij wilde betalen, telde het meisje al e rekeningen bij elkaar op, en nam zijn betaling mee naar de kassière, die controleerde of al es in orde was. Ze markeerde vervolgens zijn rekening als betaald en verstrekte zijn wisselgeld, dat het meisje aan hem teruggaf in de hoop op een fooi. De kassière was dus gebonden aan de kassa, omdat zij de enige persoon was die toegang had tot de inkomsten en dus weinig kans had op enige actie. Om deze reden, en de nodige verantwoordelijkheid en vertrouwen, verdiende een kassière meestal twee keer het basissalaris van een normaal barmeisje.

      Mama San werkte meestal als kassière.

      Lek zat achter een middelgroot bureau, waarop het grootboek, een map voor de kopietjes van de rekeningen, een agenda, een cassetterecorder, een Cd-speler, en de afstandsbediening voor de TV lagen.

      Ze was verantwoordelijk voor het audiovisuele entertainment en het nachtelijke entertainment.

      Het werk was ritmisch. Zeven meisjes brachten regelmatig bestellingen binnen; er moesten rekeningen worden geschreven; het grootboek moest worden bijgehouden; tapes of cd’s moesten worden gewisseld; er moesten veranderingen worden aangebracht; tv-kanalen werden veranderd; er werden pleziertjes en grapjes uitgewisseld. De tijd ging snel voorbij.

      De vaste ‘vriendjes’, Barry en Nick, van twee van de meisjes, Joy en Deou, arriveerden om negen uur om ze mee uit te nemen. Lek vond het belangrijk om, net als Mama San, extra haar best te doen voor de vaste vriendjes. De vaste ‘vriendjes’ waren een potentieel ticket uit Pattaya voor de meisjes.

      Een man werd als een vaste vriend beschouwd als hij meerdere nachten achter elkaar voor hetzelfde meisje terugkwam. Het beste waren de mannen die net waren aangekomen. In dit geval had een meisje tot vier weken de tijd om hem voor haar te laten val en, om nog maar te zwijgen over het vaste salaris van 28 dagen.

      Vaak regelde een vaste klant dat hij zijn vrouw om acht of negen uur in de thuisbar zou ontmoeten; ze dronken een paar drankjes (en Lady Drinks) en de barvondst werd discreet toegevoegd aan de eerste bestelling. Later zouden ze misschien wat gaan eten of naar een show gaan. Het meisje was gewoonlijk al vanaf vier of vijf uur aan het werk in de bar, voor het geval het vaste vriendje niet op kwam dagen. De huisregel was om deze mannen zich bijzonder te laten voelen. Al e meisjes kletsten met hen; al e meisjes boden aan om barspelletjes te spelen; al e meisjes behandelden hen als deel van de familie.

      Een deel van de familie, maar geen deel van de sociëteit!

      Niet al een het geslacht weerhield hen daarvan. Ook werden ze uitgesloten omdat ze buitenlanders of falang (zoals de blanken worden genoemd) waren. Het is belangrijk om het verschil te beseffen. Geen van de meisjes zou proberen het vriendje van een col ega te stelen. Elk meisje wilde hetzelfde en elk meisje zou er al es aan doen om een vriendin te helpen haar ambitie te verwezenlijken. Als een vriendje langskwam terwijl zijn vriendin bijvoorbeeld aan het winkelen was of iets anders, dan zouden al e beschikbare meisjes hun aandacht op het vriendje richten, terwijl Mama San de vriendin discreet belde om haar te vertellen dat ze als de wiedeweerga terug naar de bar moest komen.

      Lek nam een paar minuten vrij van haar papierwerk om de bar in te lopen; ze nam bestellingen persoonlijk op, schudde de hand van de klanten, vroeg ze of ze plannen hadden later die avond, en bood ze een sigaret aan. Daarna ging ze weer terug naar haar papierwerk. De rest was nu aan de meisjes en ze deden het tot nu toe erg goed.

      Lek keek naar de vier personen, observeerde hun lichaamstaal en dacht: de meisjes hadden hun vaste vriendjes nu al een week, en ze hadden ze elke dag en nacht gezien, wat een heel goed teken was. De mannen verbleven in het Marriott en hadden dus geen gebrek aan geld; ze waren ongeveer vijfenveertig jaar oud, en waren waarschijnlijk niet op zoek naar een ervaring met verschil ende meisjes, zoals de meeste jongere mannen, en konden zelfs gescheiden zijn op hun leeftijd. Ze kleedden zich netjes. Ze kwamen allebei uit dezelfde stad in Zuid-Wales en waren samen over gevlogen. Het was hun eerste keer in Thailand en ze waren in de derde week van een verblijf van vier weken.

      De meisjes hadden al e kans van slagen - de mannen waren zo goed als getrouwd met ze.

      Ze zapte tussen de Tv-zenders om te zien of ze wat voetbal kon vinden, misschien bleven ze dan nog iets langer - al e Britten hielden van voetbal, toch?

      Twee van de andere meisjes, Porn and Or, leken het ook goed te doen. Ze speelden pool met twee goed uitziende Engelsen. Ze hadden een goede kans. De rest van de meisjes waren aan de voorkant van de bar, waar ze een poging deden om klanten de bar in te krijgen. Mott probeerde te paaldansen. Ze was er niet goed in, maar om eerlijk te zijn was de paal ook niet lang genoeg. Toch probeerde ze het en het was grappig, zo niet sexy.

      Ayr en Goong trokken rond half twaalf twee dronkaards binnen en leken daar heel content mee, hoewel Lek vond dat de mannen niet goed genoeg waren voor haar vriendinnen. Ze bestelden een rondje en vroegen direct naar de ‘moeder overste’ van de bar. Ze hadden duidelijk enige ervaring in Thailand, maar niet in Daddy’s Hobby.

      “Wat is de barvondst voor deze twee kleine meisjes?” Brabbelde een van hen onduidelijk.

      “En spreken ze Engels,” voegde de andere daaraan toe.

      Lek liep naar ze toe. Ze kon zien dat dit een delicate behandeling nodig had, dus vroeg ze Fa om de kassa over te nemen.

      “Waarom jul ie niet eerst met Ayr en Goong praten? Drink wat. Maak vrienden,” stelde ze voor.

      “Zijn mooie dames en spreken Engels ook. Mijn naam Lek, ik zeer goede vriendin van hen. Wat is jul ie naam?”

      “Dit is Dougal, en je mag mij Jock noemen,” zei een van hen. “Hal o Ayr, hal o Goong, mooie jonge dingen. Wil en jul ie iets drinken? En jij? Lek, zei je dat je naam was? Ben je klaar voor nog een drankje, Dougal?”

      Dougal knikte en schudde de hand van Ayr.

      Hun Schotse accenten zouden moeilijk te volgen zijn voor Ayr en Goong, dacht Lek. Het was al moeilijk genoeg voor haar. Toch spraken de meisjes wat Engels, zodat ze een soort van eenrichtingsgesprek konden voeren, als ze dat wilden. Lek ging ervan uit dat de Schotten geen Thais begrepen, hoewel ze goed inwoners van Thailand konden zijn en met hun vrienden in hun moedertaal spraken. Ze nam de gok:

      “Weten jul ie zeker dat jul ie hiermee door wil en gaan? Ze zijn al aardig dronken en ze betasten jul ie nu al, in het vol e zicht. Waarom niet een paar Lady Drinks drinken, lachen, zorgen dat ze een fooi geven en ze later laten weglopen? Het duurt niet