Daddy's Hobby. Owen Jones

niet zo onbeleefd;” zei Lek, “je weet dat we niet over onze mannelijke vrienden zouden moeten praten, maar gewoon tussen ons in, hè? Hij was spontaan, knap, gul en umm, groot. Heel energiek ook, dus misschien kan ik maar beter een beetje slapen voor ik later aan het werk ga. Waarom gaan jullie twee niet douchen terwijl ik even naar buiten ga om iets te eten te halen. Waar hebben jul ie zin in? Iets bijzonders?”

      “Een omelet voor mij,” riep Ayr vanuit de badkamer.

      “Voor mij ook” voegde Goong daaraan toe, vanuit haar rugligging op het bed naast Lek.

      Lek en Goong kletsten nog wat terwijl Ayr douchte, en toen ze klaar was, nam Goong haar plaats in en ging Lek naar het kleine restaurantje om de hoek. Ze was al snel terug in hun kamer en terwijl de twee meisjes aten, douchte Lek weer, verschoonde ze haar ondergoed in hun kleine, gedeelde slaapkamer en wikkelde een handdoek om zich heen.

      ‘Appartement’ was waarschijnlijk een te groot woord voor wat ze hadden, hoewel ze naar vele maatstaven wel een fatsoenlijke accommodatie hadden. Het zag er vaak uit als een kleine kamer in een Chinese wasserij met beha’s en slipjes die overal te drogen hingen, want ze waren veel te bescheiden, geloof het of niet, om mannen toe te staan hun ondergoed op de veranda te zien drogen.

      Het appartement bestond uit een vrij grote kamer, ongeveer zes bij vijf meter, een kleine badkamer met douche en toilet en een klein balkon, waar ze de rest van hun kleding konden drogen. Het meubilair bestond uit een tweepersoonsbed, een koelkast, een ventilator, een grote kast, een ladekastje, een tafel, drie stoelen en een elektrisch fornuis. Ze hadden ook een waterkoker voor warm water en thee gekocht; een rijstketel (die in Thailand als essentieel werd beschouwd); een TV; bestek en serviesgoed. Ze betaalden er 3.500 Baht per maand voor, maar ze huurden er al vijf jaar, en hadden nog drie jaar te gaan.

      Het appartement lag centraal en niet ver van hun werk vandaan. Ze deelden het bed, maar geen van hen vond dat erg - meestal was er sowieso één van hen ‘uit’, dus het was zeldzaam dat ze met z’n drieën in het bed moesten slapen. Als ze wel samen moesten slapen, kregen ze weinig slaap, want dan was het net als de eerste nacht in een slaapzaal op de eerste dag van het schooljaar, met al het gegiechel en geklets.

      Ze hadden de kamer verkregen met de hulp en garantie van Mama San, die zo ongeveer al es en iedereen in Pattaya leek te kennen. Ze deelden al es: kleding, eten en geld; ze deelden al e rekeningen en ze hadden al emaal dezelfde ambities: hun baan opzeggen en uit Pattaya weggaan met een fatsoenlijke, welgestelde man die van ze hield.

      Ook deelden ze 30 jaar van gezamenlijke vrouwelijke mislukkingen.

      Ze hadden een uur de tijd voordat ze normaal gesproken naar het werk moesten vertrekken, dus lazen ze, zoals gebruikelijk, onder het geluid van een pop programma op de televisie, stukjes uit tijdschriften aan elkaar voor, brachten ze hun make-up aan, en legden ze hun werkkleding klaar. Lek besloot die dag haar nieuwe kleding niet te dragen, maar ze trok het setje toch even aan voor haar vriendinnen. Zowel Ayr als Goong vonden dat ze er prachtig uitzag - net als Lek.

      “Jul ie mogen ze altijd dragen, kleine zusjes, hoewel jullie dat misschien beter niet kunnen doen,” grapte Lek.

      “Waarom niet? Denk je niet dat het ons ook goed zou staan?” vroeg Ayr met een pruil ip.

      “Dat is het niet,” zei Lek, “maar jul ie zijn geen Leeuwinnen, of wel?”

      Ze wisten al emaal dat de kleding bij ieder van hen goed zou staan. Ze waren al e drie verbluffend mooie vrouwen.

      Om half vier sloten ze hun onvoldoende beveiligde appartementsdeur achter zich, en liepen naar het werk. Het was slechts een korte wandeling naar Soi Diana, waar ze Second Road zouden kunnen doorkruisen, maar ze besloten om een Baht Taxi te nemen langs Soi Buakhao naar het nieuw ontwikkelde Pattaya New Plaza net na Second Road, vanwaar ze bij Soi 7 aan het eind van de Beach Road werkten. Lek betaalde de vijftien Baht voor de

      vijf minuten durende rit en ze draaiden linksaf de New Plaza in. Aan de rechterkant van de weg stonden een dozijn grote stal etjes met elk tal van dameskleding.

      Het grootste deel van de kleding was goedkoop en vrolijk, kort en onthul end en gericht op de honderden barmeisjes die deze doorgaande weg gebruikten naar het belangrijkste

      ‘Girly district’ van Soi 7, Soi 8 en Beach Road. Maar de route had nog een voordeel, want terwijl ze op weg naar hun werk wat konden rondkijken tussen de kleding, genoten ze ook van al e aandacht die ze vanuit de bars tegenover de kraampjes kregen.

      Ze liepen zij aan zij, wiebelden met hun bil en en zwaaiden met hun rokken, net als modellen op de catwalk, terwijl ze hun handtassen in een perfect ritme mee lieten deinen.

      Al e mannen keken naar de meiden, en ze vonden het geweldig. Ze deden alsof ze niet merkten dat iedereen naar hen keek, terwijl ze er tegelijkertijd van genoten; af en toe wierpen ze een koele blik op de mannen.

      Hun dienst was immers nog niet begonnen.

      Lopend langs deze route, kwamen ze langs minstens vijftig bars met zo’n drie of vier mannen in elk van hen op dit vroege uur van de late namiddag. De meeste van deze vroege starters waren Britten - de doelmarkt voor Lek en haar vriendinnen. Door via deze route te lopen, kon ze de laatste mode in de kraampjes in de gaten houden, en tegelijkertijd Britse toeristen de kans geven om haar in de gaten te houden, en haar misschien te volgen naar het werk, als ze er zin in hadden. ’s Nachts, als ze op weg naar huis zou zijn, als ze in ieder geval voor één uur het werk zou verlaten, kon ze die kansen verdrievoudigen, maar ze zou niet veel gelegenheid hebben om haar minnaar te beoordelen. Dan zou het eerder een wanhoopspoging zijn.

      Ze kwamen vol goede moed aan bij Daddy’s Hobby. Lek verwachtte een preek, en ook Ayr en Goong keken er naar uit. Direct nadat Lek hal o had gezegd tegen Joy, een van hun col ega’s, hoorde ze de stem al:

      “Lek! Kom als de sodemieter hier! Nu meteen, zei ik!”

      Iedereen wist wie het was en Lek haastte zich naar waar Mama San was, terwijl haar vriendinnen glimlachten en haar imiteerden.

      “Hallo, Beou,” zei Lek, “Hoe gaat het vandaag met je? Heb je gisteren een fijne nacht gehad?”

      “Hou op met die onzin! Wat is er gisteravond met je gebeurd? Je ging weg met die dronken Arabier, wat ik al stom vond, maar dat was aan jou. Hij betaalde de bar rekening voor je, dus oké, je gaf hem het voordeel van de twijfel. Dat zou ik niet hebben gedaan.

      Waarom heb je er niet voor gezorgd dat je de naam van zijn hotel kreeg, voordat je met hem vertrok? Waarom heb je het niet aan iemand doorgegeven via de telefoon, toen je daar aankwam? Stomme koe!”

      “Hoe denk je dat we ons gevoeld zouden hebben als je iets overkomen was? Wat als we vanmorgen in de krant hadden gelezen dat er vanochtend een ongeïdentificeerd meisje dood in een hotel was aangetroffen? Jij stomme, egoïstische koe! Je weet hoezeer de andere meisjes tegen je opkijken en je bewonderen. Wat voor voorbeeld denk je dat je voor ze bent, eh? Eh?”

      Lek begon: “Het spij....,” maar kon haar zin niet afmaken.

      “Houd je mond als ik tegen je praat. Heb je enig idee wat je ons hebt aangedaan? Enig idee? Ayr, Goong en ik hebben je vanaf middennacht tot vier uur vanmorgen op straat lopen zoeken, en vroegen aan iedereen of ze jou hadden gezien. De andere meisjes hebben al hun telefoonkrediet opgebruikt om rond te bellen voor je.”

      “Pff, meisje. Doe ons dat nooit meer aan,” voegde ze er met een veel stil ere en liefhebbende toon aan toe, en gaf Lek een knuffel. Lek probeerde niet te laten merken dat de knuffel haar pijn deed.

      “Sorry, Beou, echt waar, het spijt me,” fluisterde ze in het oor van Mama San.

      “Oké, lieverd. Oké,” zei Mama San. “Jij bent mijn beste meisje, en ik heb je nodig om de anderen in het gareel te houden. Ik heb je nodig om ze veilig te houden. Ik vertrouw op jou om me te helpen mijn belofte aan hun moeders na te komen om hen veilig te houden. Ik heb je nodig om niet al een het goede voorbeeld te geven, maar om het perfecte voorbeeld te geven. Ik wil dat jij hun rolmodel bent. Daar ben ik nu te oud voor. Ze zien mij als hun baas, niet als een gelijke. Ik kan ze al een maar angst aanpraten. Jij kunt meer doen. Probeer het alsjeblieft