Χόρεψε, Άγγελέ Μου. Virginie T.

μου, μιας που σαν εραστής δεν μου ταίριαξε. Είναι ο μόνος που κατάφερε να προσαρμοστεί στον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα μου και στην παντελή έλλειψη επικοινωνίας. Κατάλαβε γρήγορα πως δεν το έκανα από μικρότητα, αλλά επειδή έτσι είμαι. Είναι ο υπερασπιστής των καταπιεσμένων και των δίκαιων σκοπών. Πιστεύω πως εγώ είμαι ο βασικός αποδέκτης αυτού του ιπποτικού έργου, ακόμα κι αν δεν είμαι η μόνη που ωφελούμαι από την άνευ όρων στήριξή του. Αναμφίβολα, είμαι ιδιαίτερα κλειστός χαρακτήρας, αλλά η Αγκάθα δεν συμπαθεί κανέναν και το καθιστά σαφές με την πρώτη ευκαιρία σε ορισμένες από εμάς. Επωφελούμαι από την παρέμβαση του Άλεξ και τρυπώνω διακριτικά στον διάδρομο, ενώ η Αγκάθα συνεχίζει να εκτοξεύει τη χολή της.

      Οι συνάδελφοί μου είναι πεπεισμένοι πως δεν είμαι άνθρωπος με χαρακτήρα. Αν είχαν κάνει έστω και μια προσπάθεια να με γνωρίσουν, θα ήξεραν πως μέσα στις φλέβες μου η οργή σιγοβράζει και τα μάτια μου πετάνε αστραπές. Όταν ήμουν νεότερη, η παραμικρή διαφωνία μπορούσε να προκαλέσει κρίση θυμού, με αποτέλεσμα να χτυπάω και να σπάω ο,τι βρισκόταν γύρω μου. Έπειτα, άρχισα να χορεύω και οι κρίσεις αυτές μειώθηκαν, μέχρι που σταμάτησαν τελείως. Ο χορός ήταν πάντα η διέξοδος και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω σε αυτό που ήμουν. Καλύτερα άχρωμη και άνοστη παρά τρελή. Ο πρώτος γιατρός που είχαν επισκεφθεί οι γονείς μου τούς είχε κατηγορήσει για κακοποίηση. Από τα 42 σημάδια παιδικής κακοποίησης, εγώ εμφάνιζα πάνω από τα μισά, από σωματικούς τραυματισμούς μέχρι συναισθηματικά τραύματα και προβλήματα συμπεριφοράς. Ευτυχώς, η κοινωνική λειτουργός, που έσπευσε να διεξάγει έρευνα στην οικογένειά μου, ήταν κατάλληλα εκπαιδευμένη στο να αναγνωρίζει άτομα με αυτισμό. Έτσι, κατάφερα να γλυτώσω την τοποθέτηση σε ίδρυμα που μόνο αρνητικά θα λειτουργούσε στην ήδη επιβαρυμένη ψυχολογική μου κατάσταση. Η ιδέα του να εκφράσω τα συναισθήματά μου μέσω μιας δραστηριότητας ήταν δική της. Μια πραγματική ευλογία. Έγινα λιγότερο βίαιη, με αποτέλεσμα να μειωθούν οι μελανιές και οι πληγές στο σώμα μου. Ήμουν περισσότερο συγκεντρωμένη στο σχολείο, αφού ήξερα ότι μπορώ να χαλαρώσω το απόγευμα. Μόνο η φυγή από το σπίτι συνεχίστηκε. Ποτέ δεν έφευγα μακριά. Έβρισκα καταφύγιο στο σπίτι της γιαγιάς μου, περιμένοντας να κοπάσει η καταιγίδα. Μου αρκεί η σκέψη της και όλα είναι καλύτερα. Βλέπω το είδωλό της στον καθρέφτη μου. Είναι εξάλλου ο μοναδικός άνθρωπος που του επιτρέπεται η πρόσβαση στο καμαρίνι μου.

      «Καλησπέρα, γατούλα μου».

      Πάντα με κάνει να χαμογελάω. Παρά τα χρόνια που πέρασαν, συνεχίζει να με αποκαλεί όπως ακριβώς κι όταν ήμουν μικρούλα. Αφήνω στην άκρη το βαμβάκι και το ντεμακιγιάζ για να την σφίξω στην αγκαλιά μου. Ορίστε. Επιτέλους, είμαι σπίτι μου. Αρκεί να είναι εκεί, λίγη σημασία έχει το πού, για να με κάνει να ηρεμήσω.

      «Καλησπέρα, γιαγιά μου». «Για να σε δω, γατούλα μου».

      Απομακρύνεται ελαφρώς, ενώ εγώ την αφήνω ανεμπόδιστα να με παρατηρήσει. Τίποτα δεν της ξεφεύγει. Και σίγουρα ούτε οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου, οι οποίοι χωρίς το μακιγιάζ είναι πλέον εμφανείς.