Χόρεψε, Άγγελέ Μου. Virginie T.

παιδί, που θα τους έδινε περισσότερα από εμένα είναι για εκείνους αβάσταχτη θυσία.

      Η ευτυχία μου θα είχε ολοκληρωθεί, εάν η διασημότητά μου - πράγμα πολύ σχετικό βέβαια, να είστε σίγουροι γι’ αυτό, μιας και ο κόσμος του χορού δεν έχει καμία σχέση με το Χόλιγουντ και τα αστέρια του κινηματογράφου - δεν συνοδευόταν από δυσαρέσκειες σχετικά με την προβολή μου. Εδώ και εβδομάδες, η φωτογραφία μου βρίσκεται σε όλους τους δρόμους της Νέας Υόρκης. Είναι η καλύτερη διαφήμιση για το θέαμα που θα προβληθεί στο διάσημο Λίνκολν Σέντερ. Εγώ, όμως, από τότε δεν μπορώ να πατήσω το πόδι μου έξω από το σπίτι χωρίς να με αναγνωρίσει κάποιος, χωρίς να χρειαστεί να υπογράψω αυτόγραφα και, ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι λαμβάνω πρόστυχα γράμματα. Προσπάθησα να τα αγνοήσω, αλλά τα γράμματα συνεχίζουν ολοένα να έρχονται με αποτέλεσμα να έχει πέσει το ηθικό μου. Δεν έχω, βέβαια, πλέον χρόνο να το σκέφτομαι.

      «Κέιτλιν, σειρά σου. Το σόλο σου στο δάσος».

      Και ξεκινάω. Με ένα γκραν ζετέ βρίσκομαι στο κέντρο της σκηνής, αντρσά, πα ντε μπουρέ, μανέζ και έπειτα, φουετέ² . Στον κλασικό χορό τα πάντα εξαρτώνται από τον ρυθμό, την ακρίβεια, τη φινέτσα και τη μυική δύναμη. Έχω σβέλτο κορμί χωρίς να κάνω την παραμικρή προσπάθεια. Αυτή τη σβελτάδα λαχταρούν ένα σωρό χορεύτριες που είναι πάντα σε αυστηρή δίαιτα. Χάρη σε αυτό το κορμί καταφέρνω να βρίσκομαι σε πλήρη αρμονία με τη μουσική και να μεταφέρομαι σε έναν άλλο κόσμο, σε έναν κόσμο διαφανή, στον οποίον ελίσσομαι ανεμπόδιστα. Ή μάλλον ελισσόμουν. Όσο κι αν προσπάθησα να εμποδίσω τις παρασιτικές σκέψεις που μονοπωλούν το μυαλό μου μού είναι αδύνατο να ορθώσω τοίχο ανάμεσα στα συναισθήματα και την καλλιτεχνική έκφρασή μου· είναι πάντα άρρηκτα συνδεδεμένα. Προτού ακόμα κάνω το τελευταίο άλμα, το ξέρω πως δεν θα βρεθώ πολύ ψηλά. Το νιώθω βαθιά μέσα μου, το βλέπω και στο πρόσωπο των άλλων χορευτριών της ομάδας μου που μου το επιβεβαιώνουν. Φαίνονται τόσο ικανοποιημένες, καθώς με βλέπουν να αποτυγχάνω. Ο κόσμος του χορού είναι σαν τον κόσμο του καρχαρία, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη Γουόλ Στριτ. Παραμονεύουν και με την πρώτη ευκαιρία θα προσπαθήσουν να μου αρπάξουν τη θέση και να γίνουν εκείνες οι πρώτες μπαλαρίνες πάνω στην σκηνή. Η Αγκάθα είναι η πιο σκληρή απ’ όλες. Η πιο αδίστακτη, η πιο ανελέητη. Πάντα βρίσκει μια καλή πρόφαση για να με φέρει σε δύσκολη θέση. Με αντιπάθησε από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στην σχολή. Πριν εμφανιστώ εγώ, εκείνη ήταν η μεγάλη ελπίδα της ομάδας. Όταν όμως έκανα την εμφάνισή μου με το αθώο ύφος μου και την παντελή άγνοια σε κάθε είδους ανταγωνισμό, έγινε η δεύτερη, η αντικαταστάτριά μου σε περίπτωση ατυχήματος, αν και μέχρι στιγμής δεν υπήρξε ποτέ κανένα. Η Αγκάθα είναι οχτώ χρόνια μεγαλύτερή μου. Διανύει τα τελευταία της χρόνια πάνω στην σκηνή και με την πάροδο των ετών κατόρθωσε να γίνει ιδιαίτερα επικριτική. Υποθέτω πως κρυφό της όνειρο ήταν να τελειώσει την καριέρα της γνωρίζοντας την αποθέωση και ξέρει καλά πως γι’ αυτή την αποτυχία μοναδική υπεύθυνη είμαι εγώ. Εγώ, από την άλλη, είμαι