Χόρεψε, Άγγελέ Μου. Virginie T.

μου. Δυο απελπιστικά χρόνια γεμάτα πήγαιν’ έλα στη γιαγιά μου για να με ηρεμεί, αλλά τελικά καταφέραμε να φύγουμε από τη Φλόριντα. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να πάρουν μετάθεση στη Νέα Υόρκη για να μπορέσουν να με ακολουθήσουν σε αυτή την περιπέτεια. Εξάλλου, πίστευαν ότι είμαι πολύ μικρή για να είμαι μακριά από την οικογένεια. Εκείνη η μέρα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη. Ο υπερβολικός μου ζήλος να μπω σε μια εξειδικευμένη σχολή χορού, η οποία ξεπερνούσε κατά πολύ τις προσδοκίες μου, δεν με άφησε να συνειδητοποιήσω τι σήμαινε αυτό για τη ζωή μου. Φεύγοντας από αυτό το ηλιόλουστο μέρος σήμαινε ότι έφευγα μακριά και από τη γιαγιά μου. Ο πόνος ήταν ανείπωτος και ίσα που τον απάλυνε η υπόσχεση της γιαγιάς μου.

      «Θα έρχομαι τακτικά να σε βλέπω και δεν θα χάσω ούτε μια πρεμιέρα σου. Στο υπόσχομαι, γατούλα μου. Θέλω να μου υποσχεθείς και εσύ ότι θα δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου για να ανέβεις στην κορυφή. Πήγαινε να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα και να δείξεις σ’ όλο τον κόσμο ποια είναι η πραγματική Κέιτλιν». «Θα μου λείψεις, γιαγιά».

      Πόσο έκλαψα μέσα στο αυτοκίνητο που με οδηγούσε στη νέα μου ζωή. Μου ήταν αδύνατο ακόμα και να ευχαριστήσω τους γονείς μου που τα εγκατέλειψαν όλα για χάρη μου: οικογένεια, φίλους, σπίτι. Ακόμα και σήμερα, η ανάμνηση του αποχαιρετισμού μου από τη γιαγιά μού προκαλεί σφίξιμο στην καρδιά αλλά και ένα γλυκό χαμόγελο ταυτόχρονα. Γιατί κράτησε την υπόσχεσή της. Και εγώ τη δική μου.

      Για πολλούς, η εισαγωγή στην αμερικανική σχολή μπαλέτου είναι ένας μύθος. Ζούνε με την ελπίδα, το ονειρεύονται, αλλά ποτέ δεν το καταφέρνουν, γιατί μόνο η αφρόκρεμα και οι ευνοούμενοι έχουν πρόσβαση. Ευτυχώς για εμένα, ο Μέισον με προετοίμασε πολύ καλά και έτσι η εισαγωγή μου στη σχολή αποδείχθηκε τυπική διαδικασία. Ήμουν μόνο δέκα χρονών κι όμως μάγεψα ακόμα και τους πιο σπουδαίους χορευτές με το ταλέντο μου και τα συναισθήματα που μετέδιδα σε κάθε μου χορευτική φιγούρα. Εκτέλεσα άψογα πικέ, αραμπέσκ και πα ντε σα¹ και κατάφερα να αποσπάσω πλήρη υποτροφία, η οποία μου έδωσε τη δυνατότητα να πάρω μέρος στα μαθήματα του τμήματος εφήβων από την ερχόμενη κιόλας εβδομάδα. Και έτσι ήρθε να προστεθεί ακόμα μια διαφορά σε σχέση με τους συνομηλίκους μου. Εξακολουθούσα να βρίσκομαι στο περιθώριο λόγω της πολύ μεγάλης διαφοράς ηλικίας με τους υπόλοιπους σπουδαστές. Η ζωή και οι στόχοι μας ήταν πέρα για πέρα διαφορετικοί, με μόνη εξαίρεση το κοινό μας πάθος. Τα δεκαπεντάχρονα κορίτσια έβλεπαν τα κορμιά τους να ανθίζουν σαν μπουμπούκια και γύρευαν να τραβήξουν τα βλέμματα των αγοριών, την ώρα που εγώ πέρναγα τις μέρες μου μπροστά στον καθρέφτη με μοναδικό στόχο να τελειοποιήσω την πρακτική μου. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ, μιας και η ζήλια των υπολοίπων για την πρόοδό μου συντηρούσε αυτή την κατάσταση. Η περίοδος της εφηβείας μου εξάλλου δεν είχε και κανένα ενδιαφέρον σε σύγκριση με των συνομηλίκων μου. Φλέρταρα λιγάκι, περισσότερο για να μιμηθώ τους άλλους και όχι γιατί πραγματικά το ήθελα, αλλά ακόμα κι έτσι δεν είχα μεγάλη επιτυχία. Ένα αόρατο εμπόδιο ορθωνόταν ανάμεσα στα νεαρά αγόρια που γύρευαν να αποκτήσουν εμπειρίες και σε εμένα: την πλήρη