Χόρεψε, Άγγελέ Μου. Virginie T.

ιτλιν είναι πρώτο όνομα στην αφίσα του Αμερικανικού Θεάτρου Μπαλέτου της Νέας Υόρκης εδώ και πολλά χρόνια. Μοναχική και εσωστρεφής, η ζωή της περιστρέφεται γύρω από τον χορό και η μεγαλύτερη φαν της δεν είναι άλλη από τη γιαγιά της. Τα πάντα ανατρέπονται, όταν κάποιος αρχίζει να την παρενοχλεί. Ποιος είναι; Τι γυρεύει; Η γιαγιά της είναι πανέτοιμη να την προστατεύσει, ακόμα και να την βάλει στον δρόμο του μυστηριώδους γείτονά της, Μπαρακιέλ.

Χόρεψε, Άγγελέ μου

      Οι Έκπτωτοι Άγγελοι

      Τόμος 1ος

      Virginie T

      Tzoanna Karanika

      ©2020 T. Virginie

      Υποχρεωτική κατάθεση: Φεβρουάριος 2020

      Κεφάλαιο 1

      Κέιτλιν

      Από τότε που ξεκίνησα να χορεύω, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου περισσότερο στρεσαρισμένο. Όπως και να’ χει, οι πρόβες συνεχίζονται κανονικά και εγώ κατάφερα ήδη να πάρω τον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως άλλωστε και τις πέντε προηγούμενες φορές. Δεν με αποκαλούν τυχαία ανερχόμενο αστέρι του Αμερικανικού Θεάτρου Μπαλέτου και σίγουρα έχω κερδίσει τη θέση αυτή με το σπαθί μου. Έχω παλέψει σκληρά. Έχω θυσιάσει τόσα και τόσα για να φτάσω ως εδώ. Ο χορός είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, του είναι μου και φυσικά αποκλείεται να αφήσω τα πρόσφατα γεγονότα να με εμποδίσουν από το να είμαι αυτή που είμαι. Κλείνω τα μάτια μου, απομονώνομαι απ’ όλους και φέρνω στη μνήμη μου όλα τα κρίσιμα στάδια που με οδήγησαν εδώ.

      Χάρη στον δάσκαλο του μπαλέτου και την τρομερή επιμονή του να πείσει τους γονείς μου, κατάφερα να έρθω στη Νέα Υόρκη σε πολύ νεαρή ηλικία. Όσα ευχαριστώ και να του πω είναι λίγα σε σχέση με το μέλλον που μου δόθηκε. Θυμάμαι ακόμα πόση παρενόχληση δέχτηκαν οι γονείς μου από τον δάσκαλό μου. Ο Μέισον Τζαζ είναι - το λιγότερο που θα μπορούσα να πω - ένας πολύ αποφασισμένος άνθρωπος και ήταν πολύ σημαντικό γι’ αυτόν να τα καταφέρω στον χορό. Όπως πολλά κορίτσια, ξεκίνησα τον κλασικό χορό στην ηλικία των τεσσάρων, επειδή η μητέρα μου ήλπιζε να διοχετεύσω την υπερβολική μου ενέργεια σε κάτι δημιουργικό και να κοινωνικοποιηθώ. Με ύψος περίπου ένα μέτρο, ήμουν ένα κοριτσάκι πολύ συνεσταλμένο που αναζητούσε μια διέξοδο από τη δίνη των συναισθημάτων που με κατέκλυζαν και μου φαίνονταν τόσο ακατανόητα. Το καθετί μπορούσε να γίνει η αρχή εσωτερικών συγκρούσεων, άγχους, μέχρι και κρίσης πανικού. Γι’ αυτό, λοιπόν, επέλεξα από πολύ νωρίς να μιλάω ελάχιστα και να μένω μακριά από κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση. Σύμφωνα με τη διάγνωση ενός γιατρού, πάσχω από μια αρκετά ελαφριά μορφή αυτισμού που ωστόσο μου επιτρέπει να έχω μια φυσιολογική ζωή. Οι νοητικές μου ικανότητες κρίθηκαν μέτριες, αλλά αρκετά αναπτυγμένες, έτσι ώστε οι ανθρώπινες σχέσεις να είναι πραγματικό πρόβλημα για εμένα. Εκείνη την εποχή, αυτό δεν σήμαινε απολύτως τίποτα για μένα, εκτός του ότι ήμουν διαφορετική από τα υπόλοιπα παιδιά και δεν χρειαζόμουν τον κύριο με την άσπρη ρόμπα να μου το πει. Στη μητέρα μου είπαν πως ο χορός θα μπορούσε να είναι η θεραπεία όλων των κακών που με είχαν βρει. Ένας τρόπος για να εκφράσω όλα όσα έπνιγα μέσα στο σώμα και την καρδιά μου. Αν ήξερε τότε πού θα μας οδηγούσε αυτή η απόφαση, ίσως να το είχε σκεφτεί καλύτερα πριν με στείλει μπαλέτο. Ο Μέισον κατάφερε πολύ γρήγορα να διακρίνει τις δυνατότητές μου και έτσι, από απλή εξωσχολική δραστηριότητα ο χορός μετατράπηκε σε ακόρεστο πάθος που κατέκλυζε το είναι μου και άλλαξε όλη τη ζωή της οικογένειάς μου μαζί με την προοπτική τους για το μέλλον.

      Το μπαλέτο ήταν όντως θαυματουργή γιατρειά. Χορεύοντας κατάφερα να εκφράσω όλα όσα κράταγα μέσα μου: τον θυμό, τη ζήλια, τον έρωτα. Στα έξι μου, πήρα μέρος στον πρώτο διαγωνισμό χορού, αφήνοντας κατάπληκτη την κριτική επιτροπή με την ωριμότητά μου. Κάθε φορά, σάρωνα τα βραβεία και οι γονείς μου με πήγαιναν όπως-όπως από πόλη σε πόλη. Η ζωή μας ήταν ένα ασταμάτητο πήγαιν’ έλα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Φλόριντα. Εκείνα τα χρόνια, οι γονείς μου μού έδωσαν τα πάντα, προκειμένου να μην μπουν εμπόδιο στην πρόοδό μου, βάζοντας στην άκρη τις δικές τους επιθυμίες και ανάγκες. Τίποτα άλλο πια δεν είχε σημασία για μένα εκτός από τον χορό· δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήλπιζαν οι γεννήτορές μου, μιας και κρυφή τους επιθυμία ήταν να ανοιχτώ στον κόσμο. Στο καθημερινό μου πρόγραμμα ήρθαν να φορτωθούν εκτός από τα υποχρεωτικά σχολικά μαθήματα και δέκα ώρες μπαλέτου την εβδομάδα, μα ούτε αυτές μου ήταν αρκετές. Ήδη από τότε ζούσα μόνο για τον χορό. Ο πατέρας μου δούλευε υπερωρίες για να μπορεί να πληρώνει τα μαθήματά μου και τα οικονομικά στο σπίτι είχαν ζοριστεί πραγματικά, ακόμα κι αν ο Μέισον δεν ζήταγε χρήματα για όλα τα μαθήματα. Έτσι, οι γονείς μου αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την επιθυμία τους για δεύτερο παιδί λόγω έλλειψης χρόνου και χρημάτων. Στα οχτώ μου, ήταν πια προφανές σε όλους πως δεν γινόταν να συνεχιστεί έτσι αυτή η κατάσταση. Το πρόβλημα ήταν, όμως, ότι ο χορός είχε γίνει το ναρκωτικό μου και μου ήταν πια αδύνατο να τον εγκαταλείψω. Οι διακοπές ήταν ένα αληθινό βασανιστήριο, παρόλο που προπονούμουν μόνη μου. Η επιστροφή στα μαθήματα χορού ήταν για μένα πραγματική ανακούφιση, το πολύτιμο οξυγόνο που μου ήταν απαραίτητο για την επιβίωσή μου. Ο δάσκαλός μου άρχισε να βάζει ιδέες στους γονείς μου να με στείλουν στη Νέα Υόρκη, στον δικό μου επίγειο παράδεισο, τη σχολή αμερικανικού μπαλέτου. Η ρητή και άμεση άρνησή