In die buitenste ruimte. Danie Marais

      En as daar nie hoop vir Suid-Afrika is nie

      is daar ook nie meer hoop vir my kinderdae nie.

      Ek kan nie sonder my kinderdae nie.

      Lank ná die hartseer man

      Lank ná die hartseer man

      in die reëndag se stadige bus

      kom klim het

      om skuins voor my

      te kom sit

      op die sagte bank

      om deur die nat ruit

      te kyk

      – te kyk nes ’n kind van agter ’n kombuisvenster

      hoe Oldenburg se lente haar bes probeer

      met ’n rooi emmertjie en ’n grafie in ’n sandput

      in die reën –

      het ek oorgeklim

      in die skemertrein na Bremen

      om nog steeds te sit en helder te onthou van verbydinge

      van BMX’e en Old Brown Sherry Menlopark se vyfde rugbyspan

      van al daai watertand navy-blou pantyhose

      onder skooluniforms in die vierkant

      van wag vir my ma by die skoolhek

      met ’n asem vol Camel en Clorets

      van guitar solo’s voor histeriese groupies

      met ’n tennisraket op ’n deurmekaar bed

      van my eerste double-deck tape recorder

      met detachable speakers van Goldstar.

      En toe kom ’n ou song line na my toe terug

      sodat ek hom voel soos op sestien:

      and at the bottom of our hearts

      we felt the final cut

      En skielik sit ek verleë soos ’n Kersboom op Nuwejaar

      in die skemertrein na Bremen

      en die oomblik word so bittersoet waar

      soos daai reënerige Augustus-oggend

      met haar en Leonard Cohen in ’n karavaanpark in Gordonsbaai

      toe my virginity skielik verby was

      soos hoërskool

      soos eerste liefde

      en ’n naweek by die see.