In die buitenste ruimte. Danie Marais

      Ek sê jou:

      daar’s iemand wat my koffie dokter

      en die corn flakes het ’n snaakse kleur.

      Die stort het ’n breakdown gehad –

      hy drup net

      en ek weet lankal daai hi-fi is ’n skelm.

      Die TV wil vir my iets wegsteek en

      die koelkas konkel met my bier.

      Ons asblik is onseker en

      ek’s bekommerd oor die buurvrou.

      Ek sê jou mos:

      daar’s ’n snaakse rattle in Maandag se enjin,

      my broer.

      Self-timer

      Kersfees

      – ek ge-ponytail en sonder oorbelle –

      my storie

      en al sy hoofkarakters

      effens ongemaklik

      sweterig

      saamgepak

      op oom-en-tannie-hulle se rusbank

      soos tande in ’n te klein onderkaak

      om plek te maak vir

      die vêres en die dooies

      wat vandag

      nie met ons kan wees nie.

      Ouma se artritis-handjies probeer

      frommel-frommel

      aan my broekspyp

      vashou.

      My pa moet vinnig maak

      om ook op die foto te wees,

      maar hy’s nie oorhaastig nie –

      hy gaan nie

      soos my ma

      loop senuagtig raak

      oor so ’n self-timertjie nie.

      Die kamera bzzz,

      die rooi liggie flits

      en ons glimlag te mooi

      vir die oog wat afgetrokke

      deur die lens loer

      as die sluiter

      klik.

      In my ma’le se tuin

      in die bang buurt

      tussen drome en krieke,

      nagmerries en hoë heinings,

      dreun ’n vol-vol maan

      se staalkitaar so rou

      deur die lou laat en blou

      kringetjies rook bly

      in die dooie wind

      hang

      Groot

      Gister het Emma vir my die swart arend,

      die kamma-tattoo op haar voorarm, kom wys

      en vandag aan die begin van langpouse

      haar nuwe skoene met reuse- blink blommetjie-gespes.

      Terwyl sy effens verleë weggekyk het,

      probeer dink het aan nog ’n verskoning

      om ’n bietjie langer by my rond te hang

      voor sy buite gaan speel

      en ek in die personeelkamer gaan koffie drink,

      net toe, het ek gewonder hoekom –

      hoekom ek en my neefs ooit

      ingegaan het vir ete

      hoekom ons van ons boomhuis in Milnerton

      weer grond toe geklouter het?

      Gebed in ’n Boeing

      Op pad terug Duitsland toe

      het ek die Sahara

      soos God se pinkie-afdruk tjoepstil

      onder my

      sien lê.

      Ek het gedink aan die vakansie,

      aan alles wat verby is

      en per ongeluk gebid

      in Afrikaans: O Here van my ouma

      laat staan ons tog nie soos daai oompie

      wat vrek en trek aan ’n bewerige sigaret

      in die wagkamer met vuil plastiekstoele nie;

      alleen soos skytbang

      in ons ou ekkies nie.

      Laat ons tog een keer nog

      soos op ’n kleuterpartytjie

      klim en inbondel

      in my oorlede oupa se ’74 bruin Audi

      en gaan ry met die oop pad – die Groot-Karoo

      agter Jean se vuil voete op die dashboard

      as ons sing en lawaai

      soos die son sing en swaai

      aan die truspieëltjie.

      Laat ons die vensters wyd oopdraai

      dat ons ons harte mag hoor rumoer

      soos ’n somernag vol krieke

      dat ons ons verste verlang kan beluister

      soos ’n ou gunsteling

      soos vir Valiant en vir Koos

      tot ek en Ciel en Jean

      so saam onder deur die maan

      oorloop soos die Gariepdam donder

      oor die rand

      van die nag se wydste kant.

      Ná die vakansie

      Die vakansie is verby.

      Ek en Jy

      weer afwesig saam

      om ons oggendkoffie.

      Ons eet ontbyt

      want die wekker sê dis oggend,

      maar dis nog winternag buite.

      Jy kyk stip nêrens

      iewers op die kombuisvloer

      en ek staar rigting koffiemasjien.

      Tot die soutpotjie

      dit nie meer kan hou nie,

      sy arms in die lug gooi,

      skreeu en hardloop

      gil en stort

      oor die rand van die tafel.

      Morsdood, maar ons, ons drink koffie –

      jy joune,

      ek myne.

      Ek MOET gaan skoolhou.

      Ek MOET oor 15 minute

      by die bushalte wees.

      Ek wonder waar ek die moed vandaan moet kry

      om in die bus te klim

      wat my skool toe sal vat.

      Ek hou van kinders,

      maar as daar nie hoop vir Suid-Afrika is nie

      dan