In die buitenste ruimte. Danie Marais

      Vierde verdieping, in die hoek

      nie meer pizza in die vrieshokkie nie

      die melk is op

      nie meer skoon sokkies nie

      al die rooi en blou wasgoed is vuil

      orals krummels

      hare op die badkamervloer

      die skottelgoedmasjien uitpak is te veel vir my

      die supermark is ver

      die telefoon praat nie meer met my nie

      die stories bly vandag in hulle boeke

      selfs my angs kruip weg vir my

      dit reën in die wind

      dis 10 voor 3 al

      eendag gaan ek huis toe

      twyfel of ek dit vandag tot in die badkamer gaan maak

      Skielik narerig

      In my trem

      staan ’n tienermeisie en haar ma –

      staan en skommel saam huis toe

      in die verstikkende hitte.

      Die ma lyk moeg en afgerem,

      maar die dogter is

      blink en nuut en belangrik.

      Hierdie stad en trem vol

      skyndooies

      is vir haar duidelik

      niks anders as props en decór nie

      want, man,

      sy vat die kollig.

      Haar T-shirt sê:

      real pretty

      cool independent

      impulsive naughty

      lovely

      GIRL

      Ek sit en kyk vir haar,

      maar ek dink aan Lisa se tannie –

      op Touwsrivier verwurg

      met die bedlampie se kabel,

      haar kop ingekap met ’n klip –

      met die rooskwarts op die bedkassie,

      die aandenking van die familieplaas

      in Namibië.

      Ek voel skielik duiselig en narerig,

      maar die trem skud aan

      – “warp speed, Mr Sulu” –

      skud verder, gaan voort.

      Sondag laat – Barcelona

      Rambla de Catalunya aan ’n feestige tafeltjie

      met ’n rooi tafeldoek;

      alles laat en vol, orals die klank van Spaans –

      Spaans met mense in,

      vol van ver en weg, koue bier en tapas

      wat so mooi ruik

      dat alles na ’n ander lewe moet proe,

      maar jy sê ek moet asseblief “bitte keine Witze machen”

      want jy gaan huil,

      jou oë swem al klaar.

      Jy weet nie wat nou skielik so vreeslik fout is nie,

      seker hormone, maar jy’t jou die hele dag lank

      sien dikker lyk in hierdie blink winkelvensters

      as elke vrou so oud soos jy in hierdie mooi stad

      en jou hare val uit en jou vel pak op

      en ek moenie vir jou sê dat jy vir my mooi is nie

      want hoe sal ek weet want sien

      ek kyk nooit eers meer rêrig vir jou nie.

      Dis die probleem met my, sien?

      Ek’s altyd êrens anders, maak mos altyd

      of alle ydelheid nonsens is.

      Ek dink mos alles is buitendien uit rot en verval

      aanmekaargesit,

      maar ek moenie glo dat ek jou so help nie

      want die ander mans is in elk geval “überhaupt nicht”

      glad nie soos ek nie

      en jy wil vir ander mans ook mooi wees, sodat

      hulle na jou moet kyk, sodat

      jy kan goed voel saam met my

      en ek sê maar hulle kyk, hulle kyk

      ek sweer,

      maar dis nie oortuigend nie want jy sluk

      so absoluut redeloos bedroef, jy kyk so

      godverlate deur my

      dat ek onredelik woedend wil raak van onmag, maar

      ek drink maar ernstig bier,

      probeer simpatiek toemaar kyk, probeer

      jou hand vat,

      maar jy trek weg en ons sit maar so

      tot jy nie meer kan nie en sê ons moet

      asseblief “bitte” hotel toe en bed toe

      jy voel naar van misrabel jy’t ’n klip in jou maag,

      “einen Stein im Bauch”,

      jy’s jammer jy weet nie, seker niks,

      “es geht schon wieder”

      maar nou huil jy rêrig en ek

      ek sit en kyk

      na jou

      sit net

      en kyk na jou.

      Die nag vol woorde

      Die nag hier vol

      vol beloftes van lente soos

      ’n geskeide pa op besoek

      aan sy enigste kind soos

      vergewe my soos

      Johnny Cash in “Delia’s Gone”.

      Die nag, ja die nag, man,

      kan jy rol

      soos ’n hardgekookte eier op ’n tafelblad soos

      Lou Cyfer in Angel Heart

      voor jy die siel eet,

      maar jy sal nooit durf waag

      om iets te kraak of breek nie –

      “move most gently if move you must

      in this lonely place”.

      En as ek dan mail kry soos dié,

      liewe Jean,

      so 4-uur in die oggend

      van alleen en dronk,

      dan hoor ek Rickie Lee Jones se

      ”flapping sound of longing”

      oral om my,

      dan wil ek

      agter jou woorde aan terugloop

      soos Hansie en Grietjie

      agter daai klippies

      in die maanskyn aan –

      huis toe.