In die buitenste ruimte. Danie Marais

ion>

      

      in die buitenste ruimte

      danie marais

      Tafelberg

      Die uitleg van gedigte in hierdie digitale uitgawe van in die buitenste ruimte mag verskil van dié van die gedrukte uitgawe, afhangende van die instellings op u leestoestel. Die uitleg vertoon optimaal indien die standaardinstelling op u leestoestel gebruik word. Lesers kan egter eksperimenteer met die instellings vir verskillende perspektiewe op die gedigte.

      Vir Jean Jordaan –

      oudste vriend en eerste leser

      You simply go out and shut the door

      without thinking. And when you look back

      at what you’ve done

      it’s too late. If this sounds

      like the story of a life, okay.

       – Raymond Carver, Locking Yourself Out, Then Trying to Get Back In

      Oh, Danton, du hast dich sehr geirrt

      Und mußtest den Irrtum büßen!

      Mitnehmen kann man das Vaterland

      An den Sohlen, an den Füßen.

      – Heinrich Heine, Deutschland. Ein Wintermärchen. Caput XIX.

      ’n Pass op ’n pap hart

      Twee Vrydae gelede

      – die eerste keer in ’n lang tyd –

      maak ’n meisie ’n pass op my.

      Veral toe sy hoor

      ek kom van ver vir ’n ander vrou.

      Gesê dis wonderlik,

      jy’t jou hart gevolg.

      O, as iemand so iets vir haar sou doen …

      Gesê sy’s moeg om Sondae in Bremen alleen wakker te word.

      En ek sê ek’s dalk bietjie dronk,

      maar dit werk nie so nie.

      Die hart is ’n erdwurm – jy kan hom nie volg nie,

      jy sny net stukke wurm af,

      aspris of per ongeluk,

      en hulle sukkel blind aan

      in die seesand van kleintyd

      in ander tale, in ouma se Bybel, in jou ma’le se bedkassie,

      in ou girlfriends se foto’s …

      Ek sê: snags as die huise asemophou luister

      hoe die maan ou geheime in kat-ore fluister,

      weet jy die hart se brûe bly onverbrand

      selfs al woon jy ver

      in ’n ander land.

      Up so close

      A writer is essentially a spy,

      a writer is essentially a crook.

      – Anne Sexton, “The Black Art”

      Nick en ek en ons lewens aan Schmizz se lang bar counter –

      Saterdagaand se Sondagmôre

      lank ná twaalf.

      Nick vertel van hulle huiskoop.

      Hy’s nou diep in die skuld,

      maar Tomas is so mal oor die huis, en die tuin.

      Nick sê hy voel nou erg bourgeois,

      maar hy wil ’n hond ook hê.

      En ek dag, soos mense maar wil kinders hê,

      maar ek sê dit nie.

      Ek sê ek dink hierdie burgerlik of nieburgerlik wees

      is sommer stront.

      Dit sou jammer wees

      as hulle blasé was oor die huis.

      Tomas het grootgeword in ’n hol blok beton in Oos-Berlyn –

      dis great dat hulle nou ’n plek met ’n kaggel en ’n tuin kan bekostig.

      Nick vra of ek nie vroeër vanaand

      bietjie ongeduldig was met my vrou nie –

      die arme ding is immers op krukke.

      Ek sê ja dis seker waar,

      maar dis asof ek so half voel

      dat sy amper aspris gaan val het met haar rollerblades.

      Net sodat ek nou weer alles moet doen,

      terwyl ek ondersteuning wil hê met my tesis.

      Ek’s seker maar nog suur

      oor sy destyds met haar “Diplomarbeit” nooit rêrig dankie gesê het

      vir al die skottelgoed en inkopies en wasgoed nie.

      Ag, ek weet,

      dis seker kleinlik,

      maar wat weet jy in elk geval van die mense

      wat jou bed en lewe deel?

      Ek sê dis soos daai lekker song van Cake:

      Up so close

      I never get to see your face

      Microscope

      I might as well be out in space

      Ons Irish coffees kom,

      Nick steek ’n sigaret op

      en ek bedel ook een.

      “Wanneer laas het julle seks gehad?” vra Nick.

      “Twee naweke gelede,” antwoord ek.

      Ja, dis by hulle ook maar so,

      dis seker maar normaal,

      sê hy, amper tevrede.

      Ek ken mos vir Jens met die lang goue engellokkies?

      vra hy, en ja natuurlik, sê ek.

      Toe Tomas in Italië was op daai ekskursie, toe’t hulle ’n affair gehad,

      sê Nick skuldig.

      Hy kon nie help nie – “that sinewy body”.

      Jens is sterk, sê hy, gooi jou op die bed rond, hy’s ’n dier,

      dit was ongelooflik,

      dit was die beste,

      dit was so goed soos met Tomas reg aan die begin,

      ses jaar gelede.

      En Tomas wéét en dis cool en Tomas het ook al

      ’n “Seitensprung” gehad en dit was minder cool

      want by Tomas is so iets net ernstiger, meer intens,

      meer emosioneel.

      Ek is seker bietjie stil

      want Nick stotter nou van te vinnig vertel,

      vat aan sy voorkop,

      vryf hard en gewroeg oor die plek waar hy pan begin word.

      Hy voel skuldig, sê hy, dat Tomas se maag hom pla,

      maar dit is so, dis,

      hy weet nie maar hy’s soms sommer net seksbesete,

      hy hy . . .

      hy’s so lief vir Tomas –

      elke keer as dit reën

      dra Tomas hulle potplante uit op die balkon,

      net sodat hulle die reën kan voel.

      Dan wil hy altyd

      vir