Solank verlange die sweep swaai. Danie Marais

      

      Solank verlange

       die sweep swaai

      Danie Marais

      Tafelberg

       Die uitleg van gedigte in hierdie digitale uitgawe van Solank verlange die sweep swaai mag verskil van dié van die gedrukte uitgawe, afhangende van die instellings op u leestoestel. Die uitleg vertoon optimaal indien die standaardinstelling op u leestoestel gebruik word. Lesers kan egter eksperimenteer met die instellings vir verskillende perspektiewe op die gedigte.

      Vir Lea Cecilia

      I. Robertsweg 26, Woodstock, 7925

      The people I’m talking about – I’m sure

      I must have read about somewhere.

      They were not the main characters, no,

      as I’d thought first and for a long

      while after. But some others you

      sympathized with, even loved, and cried for –

      just before they were taken away

      to be hanged, or put somewhere.

      Raymond Carver – “The Windows of the Summer Vacation Houses”

      The real people went away

      But I’ll find a better word, someday

      [. . .]

      Yeah one thing about this wild, wild country

      It takes a strong, strong

      It breaks a strong, strong mind

      And anything less, anything less

      Makes me feel like I’m wasting my time

      Bill Callahan – “Drover”

      Tjorts!

      Die wêreld is alles

      wat die geval is

      het Wittgenstein gesê

      maar ek en die gevalle alles

      het mekaar verkeerd opgevryf jare lank

      het ek my swart hart

      kinderlik soos ’n vuis

      vir revolusie gebal my tande

      vir ’n ander wêreld

      geslyp.

      Maar op hierdie uitgewasde somerdag

      met die stad wat soos opdrifsels

      teen ’n Tafelberg vol littekens lê loop

      my beker oor drink ek

      van ’n dakkamer in Woodstock

      op Het van Verlangekraal

      en alles wat geval het.

      Want o, hierdie bedroë wêreld met sy kleinlike oorloë

      liefdesverklarings Klopsekore en skelm pastore

      ís my vervalle woning

      hierdie stukkende lewe met sy

      Verspeelde lente sy Rain Dogs en daai honde wat blaf

      by die hekke van paradise, ja, net hierdie lewe

      met sy Madame Bovary’s horries bergies

      en botteltjies blou gee ons

      ’n perverse meesterstuk

      ons daaglikse brood –

      die groot onheilige mis voor

      die son.

      Reisiger 13

      Voyager 1 is op 5 September 1977 lanseer.

      Dit weeg 722 kg en is die mensgemaakte voorwerp

      wat die verste

      van die aarde verdwaal het –

      en dit snel verder weg van ons vinniger

      as enige ander ruimteverkenningstuig.

      Op die Voyager is die Golden Record –

      ’n fonograaf met klanke en beelde, ’n monster

      van lewe op aarde, ’n vreemde vlieënde

      poskaart aan die ruimtewesens van die toekoms.

      Daar is:

      115 beelde

      en ’n verskeidenheid van geluide uit die natuur:

      golwe wat breek, wind en donder

      die sang van voëls en walvisse

      groetwoorde uit 55 tale

      vriendelike, geskrewe boodskappe

      van die destydse president van Amerika Jimmy Carter

      en die VN-sekretaris-generaal Kurt Waldheim

      musiek uit verskillende kulture en eras –

      Bach se Brandenburg Concerto No. 2

      die inisiasie-sang van Pigmieë

      die eerste beweging van Beethoven se 5de, die Noodlot-simfonie

      “El Condor Pasa” uit Peru

      ’n aria uit Mozart se Zauberflöte –

      “Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen” –

      maar ook, en dit maak my bly,

      “Melancholy Blues” van Louis Armstrong and His Hot Seven

      “Dark Was the Night, Cold Was the Ground”

      deur Blind Willie Johnson

      en Chuck Berry se “Johnny B. Goode”.

      Wat is nou beter as tien drillerige alien-antropoloë

      met 300 groot saamgestelde oë

      wat luister na Chuck Berry?

      Maar sê nou hulle het nie ore nie?

      En sê nou net hulle het ore –

      hoekom nie die analfabete

      van ander planete

      op Little Richard se “Tutti Frutti”

      ook trakteer nie?

      Wie sal nie wil weet

      van ’n plek

      wat kon sing:

      A whop bop a loo bop, a whop bam boom!

      Ten spyte van dié versuim bly die Voyager

      my favourite unfound poem,

      maar verteenwoordigend is hy nie.

      Daarom lanseer ek vannag die Reisiger 13

      namens die Marais’s van Robertsweg 26,

      die Brasse van die Kaap

      en die Digters van Dertig –

      ’n Skopjan die Mol, ’n splinter

      in die oog van die blinde al, ’n vuurpylaangedrewe soen,

      ’n Black Magic-boksie met ’n kiekie

      van vrou, kroos en kat, ’n paar knipsels

      en ’n mix-CD met die spookmusiek

      van gebalsemde woorde ’n sug wat tonnel

      deur die eindelose onverskilligheid buite die mond, die kosmos-

      van-nie-my-ma-nie, ’n ridderlike tog

      na die almagtige leser

      wat durende sin van seepbelle

      in die buitenste ruimte

      kan