Heiligdom (Door Bloed Gebonden Boek 9). Amy Blankenship

nodig hadden. Hij voelde alles en dat maakte hem des te banger.

      “Of ... je kunt ervoor kiezen om je bij de gevallenen aan te sluiten,” ademde Dean in de schelp van zijn oor.

      “Gevallen doden wezens zoals ik,” gromde Skye de arm om zijn borst grijpend maar kon de omhelzing niet breken. “Of je gooit ons ergens in een grot of een gat en vergeet ons helemaal,” zei hij woedend hij terwijl verdriet en woede in hem botsten.

      Dean zuchtte en schudde zijn hoofd. Het was in deze tijden dat hij echt enkele van zijn broeders met zijn vuist tegen het hoofd wilde slaan voor hun zorgeloosheid tijdens de demonoorlogen.

      “Als ik had geweten dat je daar beneden was met dat monster ... dan had ik je gered!” Siste Dean. “Ik wil je nog steeds redden.”

      Skye stopte met worstelen, maar verhardde zijn spieren om de rilling te onderdrukken die probeerde zijn lichaam te controleren. Hij draaide langzaam zijn hoofd in de richting van zijn ontvoerder, maar kalmeerde toen hij de zachte warme huid van de wang van de andere man tegen de zijne voelde drukken. Hij kon de pijn van eenzaamheid niet stoppen en in zijn ogen welde tranen op ... de aanraking van deze Fallen herinnerde hem aan wat hij in Aurora had verloren.

      “Waarom?” Vroeg Skye in verwarring.

      Dean streek met zijn wang tegen de hybride die de hete traan tussen hen voelde glijden: “Omdat demonen niet huilen ... je bent een Fallen. Zelfs Misery kan het zien ... nietwaar?”

      *****

      Kane zuchtte en rolde op zijn rug. Er klopte iets niet en hij draaide zijn hoofd om naar Tabatha te kijken ... toen hoorde hij het weer. Fronsend naar het plafond, sloot hij zijn ogen en luisterde aandachtig. Eerst was het geluid gedempt, alsof het door een hoop kussens werd gehoord. Maar langzaam werd het gebonk stabiel en sterk.

      Zijn amethist kleurige ogen schoten open en hoorden het zwakke geluid van een hartslag in de verte.

      Hij stopte voorzichtig de dekens rond Tabatha en legde een fluisterzachte kus op haar voorhoofd voordat hij vanuit hun comfortabele bed gleed. Hij trok een zwarte leren broek aan en baande zich een weg door de duisternis van de massieve club naar de beveiligingskamer, terwijl hij in zijn ogen wreef.

      Zodra hij de deur opendeed, werd hij omringd door blauw licht waardoor hij knipperde. Kane staarde naar de beveiligingsmonitor met gesplitst scherm die hem elke hoek buiten de club liet zien, inclusief het dak. Zijn ogen vernauwden zich toen de camera op het dak flitste, wat aangeeft dat er iets was geactiveerd door de bewegingssensoren ... iets dat daar niet hoort te zijn.

      Hij raakte het scherm aan, bracht het gebied bij de deur op het dak tot volledig zicht en hield zijn hoofd opzij. Dat was iets dat hij niet elke dag zag. Een mooie vrouw lag opgerold net onder de overhang op het dak en leek diep in slaap te zijn.

      “Dat ziet er comfortabel uit ... niet,” Kane trok een gezicht wetend dat de kleine stenen in het teer in haar delicate huid moesten bijten.

      Tabatha had Kane de slaapkamer voelen verlaten en vroeg zich af wat hem weg zou trekken van het comfort van haar bed nadat ze zoveel uren had doorgebracht hem af te matten.

      Nieuwsgierig ging ze rechtop zitten en volgde zijn geur naar de beveiligingskamer. Ze gluurde door de open deur en zag dat hij ergens op een scherm keek en op haar tenen door de kamer tuimelde in een poging hem te besluipen. Ze was bijna dichtbij genoeg om hem aan te raken toen zijn stem haar liet schrikken.

      “We hebben een bezoeker,” grijnsde Kane grinnikend om Tabatha's snelle inademing.

      “Verdomme,” siste ze en hij hoorde haar met haar blote voet op het zachte tapijt stampen.

      Kane draaide zich plotseling om en greep haar vast, trok haar tegen zich aan en kneep haar een oogverblindende glimlach toe. “Je dacht toch niet echt dat je de boogieman zou kunnen besluipen, hè?” Zei hij plagend, terwijl hij aan de zijkant van haar gezicht snuffelde voordat hij een kus stal.

      Tabatha liet Kane haar kussen en voelde hoe haar tenen krulden van de passie erachter, maar ze wilde heel graag iets weten over het meisje dat maanbaadde op hun dak. Ze beëindigde de kus sneller dan Kane had gewild ... tenminste dat is wat zijn zachte gegrom haar vertelde.

      Ze likte aan zijn onderlip en beet er toen speels op. “En denk er maar aan, toen ik een klein meisje was, was ik bang voor de boogieman.”

      Het geluid van een klein meisje dat schreeuwde van angst boven zijn graf kwam terug om hem te achtervolgen ... waardoor Kane zijn greep op haar verstevigde. Dat kleine meisje was al dagen in het bos verdwaald ... bang en alleen. De gedachte aan wat Tabatha moet hebben meegemaakt, had nog steeds de kracht om zijn borst pijn te doen en zijn knieën zwak te maken ... het roerde ook de duisternis in hem.

      Tabatha voelde de verandering in hem en leunde achterover om naar amethistogen te staren die met de seconde donkerder werden. Ze wist niet wat ze had gezegd om het te activeren, dus probeerde ze zijn aandacht weer op het dak te richten.

      “Ik dacht dat deze plaats zowel tegen demonen als tegen mensen werd beschermd ... tenzij ze worden uitgenodigd.” Ze knikte naar de monitor.

      “Dat is het,” merkte Kane op en hij moest glimlachen toen Tabatha een wenkbrauw naar hem trok.

      “Wat is dat dan?” Tabatha boog zich over Kane om dichter bij het scherm te komen en negeerde de manier waarop Kane van de gelegenheid gebruik maakte om haar achterste te strelen. Het meisje leek te slapen maar tegelijkertijd bewoog haar lichaam lichtjes ... alsof ze zich ergens van inspande.

      Ze zag er zo verloren en alleen uit en Tabatha voelde haar hart uitgaan naar het arme meisje. “Wat is er mis met haar?”

      Kane liet zijn hand zakken en draaide zich om om te zien wat Tabatha's interesse had getrokken. Hij herkende de symptomen van een nachtmerrie toen hij er een zag. “Ze droomt liefde.”

      Tabatha's ogen vernauwden zich toen het meisje zich omdraaide: “Kane kijk ... je hebt gelijk. Ze huivert en heeft een nachtmerrie. We kunnen haar niet gewoon zo laten zitten.”

      “Wat ...” Begon Kane en gromde toen Tabatha de kamer uit rende. Zijn ogen werden groot toen hij de voordeur van de club zachtjes dicht hoorde gaan. Hij knipperde met zijn ogen en besefte dat ze op het punt stond de muren in haar nachtjapon te beklimmen en grijnsde. In een flits stond hij onder haar en keek omhoog naar het adembenemende zicht.

      “Dus zo ziet de hemel eruit,” fluisterde Kane met een sexy glimlach.

      Tabatha keek hem woedend aan, maar besefte dat ze zich er per ongeluk zo uitzag. Natuurlijk zou Kane Kane niet zijn als hij zijn momenten van vunzigheid niet zou hebben.

      Hoofdstuk 4

      In haar droom liep Aurora alsof haar leven ervan afhing. Aan alle kanten omringden schaduwen haar en ze waren angstaanjagend. Het voelde alsof ze door een doolhof rende zonder uitgang en doodlopende wegen in elke hoek. De angst die haar vulde werd overweldigend en ze struikelde om de paar stappen ... moe van het rennen ... altijd wegrennen van de machtige. Hoe ver of hoe snel ze ook rende, de duisternis kwam steeds dichterbij.

      Ze hijgde luid en haar ogen schoten open van angst. De sterren fonkelden boven haar en ze realiseerde zich plotseling dat er echt iets krachtigs dichterbij kwam. Vers van de angst van de droom en haar hart nog steeds razend, stond Aurora snel op haar voeten en staarde angstig naar de rand van het dak.

      Uitputting begon zijn tol te eisen, ze was zo moe ... was ze zo slecht dat zelfs dit heiligdom haar niet zou laten rusten? Ze voelde de deurknop in haar rug steken, zocht ernaar en opende snel de deur. In de hoop te voorkomen dat de krachtige energie op haar afkwam, schoot ze naar binnen om tegen een onverzettelijk lichaam te botsen en voelde een andere vreemde kracht om haar heen vlammen.

      Instincten schopten in hoge versnelling en Aurora deed het eerste wat haar overlevingsinstinct haar zei te doen ... vechten. Met een snelle schop stuurde ze het krachtige wezen de lange trap af naar de vloer ver beneden. Ze draaide zich om om te confronteren wat er direct achter haar was, maar bleef in verwarring staan, haar gezicht verloor alle uitdrukking toen