Heiligdom (Door Bloed Gebonden Boek 9). Amy Blankenship

ik wil me zorgen om je maken. Misschien kan ik zelfs helpen om je demonen weg te jagen.”

      Kane haalde diep adem. “Wat als ik je zou vertellen dat meisje op het dak waarschijnlijk de enige vrouw van haar soort op aarde is?” Zei hij, zijn geest raasde nog steeds een mijl per minuut. “Ze moet bij haar eigen soort zijn ... haar eigen ras. Maar als ik ze over haar vertel, zal het vernietigen wat ze nu hebben. Ik wil daar niet verantwoordelijk voor zijn.”

      Tabatha's lippen gingen uiteen en ze fronste nadenkend. Zegen zijn hart dat hij het probeerde, maar hij gaf haar niet veel om mee door te gaan. Ze zag zijn knokkels wit worden, terwijl hij de rug van de stoel tussen hem en de monitor stevig vastgreep. Alleen al door deze actie kon ze zien dat dit zwaar op hem drukte.

      “Mijn eerste instinct was om de telefoon op te pakken en de mannen van haar soort te vertellen dat ze hier is ... Ik wil het hen vertellen. Maar het is verkeerd om te doen. Ze verbergt zich voor iets daarbuiten en met hun hulp zou ze beter beschermd zijn,” hij slingerde de stoel van hem weg en het crashte tegen de muur en ze schrokken allebei. “Verdorie!”

      Kane richtte zijn amethist kleurige ogen op Tabatha: “Je zou het hen ook willen vertellen ... en we zouden het allebei fout hebben.”

      “Wat zou er gebeuren als we het ze zouden vertellen?” Vroeg Tabatha kalm nog steeds niet helemaal zeker wat hij was en haar niet vertelde.

      Kane inhaleerde diep voordat hij haar genoeg vertrouwde om haar zijn meest geheime gedachten te vertellen. “De twee mannen in kwestie zouden ophouden van elkaar te houden en die liefde op haar richten ... maar slechts één van hen kan haar hebben. Uiteindelijk zou één van hen alles verliezen. Of in het ergste geval ... ze zou ze allebei kunnen afwijzen en de schade zou al zijn aangericht.

      Hij stak zijn hand uit en legde zijn handen op haar wangen op dezelfde manier als zij hem had gedaan. “Als je Kriss en Dean over haar vertelt, zou je ze onvermijdelijk vernietigen.”

      Tabatha knipperde met de ogen en realiseerde zich de volledige implicaties van wat Kane haar probeerde te vertellen ... dat het meisje een gevallene was. Ze keek terug naar de monitor en herinnerde zich de eerste keer dat ze Dean ooit ontmoette. Hij was woedend omdat de geur van Kriss op haar was geweest en geloofde dat ze iets met de andere Fallen had gedaan. Bezitterig en eng waren twee woorden die in haar opkwamen.

      Ze beet op haar onderlip terwijl ze nadacht over wat Kane had gezegd. Als Kriss en het meisje samen zouden komen ... was er geen twijfel dat Dean heel gevaarlijk zou worden. En als Dean en het meisje bij elkaar kwamen ... hoeveel hartzeer zou Kriss doorstaan? Kriss had haar verteld waarom een Fallen alleen bij een Fallen kon zijn. Hij zou helemaal alleen zijn zonder Dean ... het zou hem vernietigen.

      Kane sloot zijn ogen en luisterde naar de stem van Tabatha terwijl hij haar persoonlijke gedachten afluisterde. Hij keek ernaar vanuit het gezichtspunt van Dean en ze maakte zich meer zorgen over Kriss. Hij had niet minder verwacht.

      “Je hebt het grootste hart,” zei Tabatha verrassend tegen Kane. Ze glimlachte en gleed in zijn armen, drukte haar oor tegen zijn borst zodat ze zijn hartslag kon horen. “Je hebt gelijk ... Ik had er niet over nagedacht en zou ze meteen hebben gebeld met de gedachte dat het het beste nieuws ter wereld was. Hoe kon ik zo blind zijn en zie jij alles?”

      Ze wierp een blik terug naar de monitor en voegde eraan toe: “Ik vind het erg voor haar. Ze denkt waarschijnlijk dat ze helemaal alleen is in de wereld.”

      Kane stak zijn hand uit en zette de monitor uit: “We zijn niet helemaal harteloos hoor. Ze heeft nu een plek om naartoe te rennen als ze een vrijplaats nodig heeft en ik heb het gevoel dat we haar heel veel zullen zien.”

      “Ik heb iets nodig om mijn gedachten van haar af te houden,” Tabatha gaf hem een verleidelijke blik voordat zij zo snel uit de kamer verdween dat ze een briesje achterliet.

      “Jonkvrouwen in nood ... je moet van ze houden,” Kane liep door de club en stopte bij zijn slaapkamerdeur om het uitzicht te bewonderen.

      Ze lag uitgestrekt op het bed met haar kleine zijden nachthemd nog aan en glimlachte naar hem met halfgesloten ogen. Kane liep naar het bed en deed ondertussen zijn leren broek uit.

      Tabatha wist niet hoe hij het uittrekken van zijn broek er sexy uit kon laten zien, maar hij slaagde erin en ze kon niet argumenteren met de resultaten. Binnen enkele seconden was haar nachtjapon weg en namen ze opnieuw deel aan Kane's favoriete tijdverdrijf ... seksuele marteling ... althans zo zag Tabatha het.

       *****

      Op het dak boven hen gaf Aurora eindelijk toe aan de verleiding van de dekens. Ze spreidde één van hen op het dak en gooide er een kussen op. Ze legde het tweede kussen op haar borst, wikkelde de andere deken om haar heen en ging liggen nadenken over het paar dat haar had gevonden. Ze hadden allebei amethist ogen.

      Ze omhelsde het kussen strakker tegen haar borst terwijl ze zich een ander met zulke ogen herinnerde en vroeg zich af of ze van hetzelfde ras waren als de man met wie ze de liefde had bedreven. Ze had de blonde man ervan beschuldigd een vampier te zijn, ook al wist ze dat hij dat niet was ... maar waar moest ze hem nog meer mee vergelijken. Ze was niet echt bang voor vampiers, er waren er meerdere in het demonenrijk.

      Eén van de vele keren dat ze bij Samuel was ontsnapt, was het rechtstreeks in een nest van zielloze vampiers geweest en ze waren op haar neergedaald als een zwerm boze bijen. Ze was erin geslaagd om een groot aantal van hen te doden met haar blote handen voordat ze werd overreden.

      Aurora herinnerde zich nog het gevoel van hun klauwen die aan haar kleding scheurden en tanden die in haar vlees zakten. Ze wist niet wie meer verrast was ... zij of de vampiers toen degenen die haar beten, van binnenuit wegbrandden.

      De vampiers die over waren, trokken terug toen ze zich realiseerden dat ze haar niet konden drinken. Toen ze haar ogen opsloeg, zag ze Samuel vanaf de rand van de menigte naar haar grijnzen. Wat ze had achtergelaten van het kleine beetje kleding dat hij haar had toegestaan, werd weggerukt en ze moest heel lang zo blijven ... zonder het zicht van Samuel te verlaten.

      Ze had haar kleding eerder terug kunnen krijgen, maar Samuel had erop gestaan dat ze zonder ruzie met hem zou vrijen als ze haar bescheidenheid terug wilde. Op dat moment had ze besloten dat bescheidenheid sterk werd overschat.

      De man in de metro had haar gebeten, maar ze het had niet gevoeld als de meedogenloze tranen van vlees die ze had doorstaan en hij overleefde het slokje bloed dat hij van haar had gestolen. Ze rolde haar nek opzij, herinnerde zich het gevoel en klemde haar benen op elkaar toen ze een spookpuls voelde tussen haar dijen.

      Aurora beet op haar onderlip. Haar borst had het gevoel dat er iets zwaars op zat toen Samuel haar had verteld dat hij de vampier had vermoord. Haar opluchting toen ze zich realiseerde dat hij loog, had dat gewicht opgeheven. Ze fronste plotseling en vroeg zich af of dat betekende dat de vampier Samuel had verslagen in een gevecht. Ze zuchtte wetende dat dat slechts wishful thinking was.

       *****

      In de stad leunde Michael tegen het kozijn van de deur van zijn slaapkamer en keek naar de vooruitgang die hij had geboekt bij het rechttrekken van de kamer. Alles was terug op zijn plaats, behalve het bed ... zijn matras miste nu het antieke frame dat het ooit had ondersteund.

      Hij miste het al, maar haalde zijn schouders op en besloot dat het beter was om het zo te laten tot hij deze stroompieken onder controle had. Hij had echter niet het hart gehad om het frame weg te gooien ... het was nu opgeslagen op zolder. Als hij geluk had, zou hij het later kunnen herstellen.

      Hij kon het niet helpen, maar duwde zijn melancholie weg en lachte toen Scrappy op het matras sprong. Het hondje keek hem even vreemd aan voordat hij besloot zo snel in cirkels rond te rennen dat hij zich duizelig maakte tot het punt waarop hij niet kon blijven staan.

      “Je hebt geen gelijk ... dat weet je,” riep Michael hoofdschuddend.

      Scrappy zeurde alleen maar en slaagde er uiteindelijk in zichzelf recht te zetten, nog steeds liggend, maar Michael lachte harder toen Scrappy's hoofd in kleine cirkels bleef bewegen. Uiteindelijk