Wachten. Блейк Пирс

schudde haar hoofd en zei, “Nee. Maar Janet Davis’ lichaam werd vanmorgen in soortgelijke staat aangetroffen.”

      Nog altijd zonder enige variatie in de toon van zijn stem, zei Casal tegen McCune…

      “In antwoord op uw vraag – ja, dit type kostuum verkopen we.”

      Hij leidde de bezoekers naar een lang rek vol clownspakken. Riley stond perplex van hoe gevarieerd ze waren.

      Terwijl Casal door wat versleten jasjes en ruime, opgelapte broeken bladerde, zei hij, “Zoals je kunt zien zijn er verschillende clown-typetjes. Hier is bijvoorbeeld de “vagebond”, vaak weergegeven als zwerver of landloper, met versleten hoed en schoenen, smoezelige zongebrande make-up, een trieste frons en een geschminkte stoppelbaard. Het vrouwelijke evenbeeld is vaak een zwerfster.”

      Hij ging verder naar een groep bontere kostuums.

      “Licht gerelateerd aan de vagebond is de ‘Auguste’, een traditioneel Europees typetje. Die is meer een oplichter dan vagebond, een volgeling en lakei. Hij draagt een rode neus en niet bij elkaar passende kleding. Hij varieert zijn gedrag van onbeholpen klunzigheid tot behendige sluwheid.”

      Toen schuifelde hij tussen een paar voornamelijk witte kostuums, sommigen met sterren en met gekleurde zoom.

      Hij zei, “En hier hebben we de traditionele Europese witgezicht-typetje, de “Pierrot” – beheerst, evenwichtig, gracieus, intelligent, altijd zichzelf in de hand. Zijn make-up is simpel, helemaal wit, met normaal geproportioneerde trekken opgeschilderd in rood of zwart, als een mime, en hij heeft vaak een puntige hoed op. Hij is een authoriteitsfiguur, vaak de baas van Auguste – en geen al te sympathieke baas. Dat is niet zo verwonderlijk, aangezien Auguste vooral grappen ten koste van hem maakt.”

      Hij liep door tientallen compleet verschillende kostuums, en zei…

      “En hier hebben we een heleboel verschillende “personage’-clowns, gebaseerd op typetjes die bekend zijn uit het dagelijks leven – politieagenten, diensters, butlers, artsen, brandweermannen, dat soort dingen. Maar hier is het typetje dat jullie zoeken.”

      Hij toonde zijn bezoekers een rij felgekleurde kostuums die Riley absoluut deden denken aan de slachtoffers in de foto en het veld.

      “Dit is de “groteske witgezicht”,” zei hij.

      Dat woord ving Riley’s aandacht.

      Grotesk.

      Ja, dat was een goede beschrijving van hoe Janet Davis’ lichaam behandeld was.

      Spelend met een van de outfits, vervolgde Casal, “Dit is het gebruikelijkste clown-typetje denk ik, tenminste hier in Amerika. Het vertegenwoordigt niet een specifiek type of beroep of status. Het groteske witgezicht ziet er gewoon algemeen clownachtig uit, belachelijk en onnozel. Denk aan Bozo de Clown, of Ronald McDonald – of Stephen Kings “It” om een enger voorbeeld te noemen. Het groteske is gewoonlijk in kleurrijk slobberkostuum met te grote schoenen, en witte make-up met overdreven gezichtstrekken, inclusief een enorme pruik en een felrode neus.”

      Crivaro leek oprecht geïnteresseerd in wat Casal nu vertelde.

      Hij vroeg, “Heeft u recentelijk een van deze grotesk-type kostuums verkocht?”

      Casal dacht een tijdje na.

      “Niet dat ik me kan herinneren – in de laatste paar maanden in ieder geval,” zei hij. “Ik kan wel door onze bonnetjes kijken, maar dat gaat even duren.”

      Crivaro bood hem zijn FBI-visitekaartje en zei, “Ik zou het op prijs stellen als u dat zou doen, en dan contact met me zou opnemen.”

      “Dat doe ik,” zei Casal. “Maar beseft u wel dat het groteske kostuum ontzettend veel voorkomt. Het kan iedere kostuumwinkel waar dan ook in de stad gekocht zijn.”