Wachten. Блейк Пирс

om veel geur te verspreiden – en de lichamen van Riley’s vermoorde vriendinnen die ze toen in Lanton gevonden had ook niet.

      Riley had de stank van een ontbindend lijk nog niet ervaren.

      Crivaro had tijdens de rit gezegd…

      “Als je het ruikt zal je weten wat het is.”

      Dat was niet iets waar Riley naar uitkeek.

      Wederom vroeg ze zich af…

      Wat doe ik hier in godsnaam?

      Zij en Crivaro namen de lift naar een verdieping die in beslag genomen werd door tientallen forensische laboratoria. Ze volgde Crivaro de gang door tot ze bij een kamer kwamen met een bordje “DONKERE KAMER”. Een slungelige, langharige jonge man leunde naast de deur.

      Crivaro stelde zichzelf en Riley voor aan de man, die knikte en zei, “Ik ben Charlie Barrett, forensisch technicus. Je bent hier net op tijd. Ik ben even pauze aan het houden van het ontwikkelen van de negatieven van de camera die ze in het Lady Bird Johnson park hebben gevonden. Ik ging juist terug om wat afdrukken te maken. Kom binnen.”

      Charlie leidde Riley en Crivaro naar een kleine hal die gevuld werd door oranje-bruin licht.Toen liepen ze door een tweede deur een kamer in die overspoeld werd met hetzelfde vreemde licht.

      Het eerste dat Riley opviel was de doordringende, bijtende geur van chemicalien.

      Vreemd genoeg vond ze het geen vervelende geur.

      In plaats daarvan leek het haast…

      Louterend, besefte Riley.

      Voor het eerst sinds ze het veld waar ze het lichaam hadden gevonden had verlaten, was de klevende, zure stank van afval weg.

      Zelfs de afschuw vervloog een beetje, en Riley’s misselijkheid verdween.

      Dat was een fikse opluchting.

      Riley spiedde door het gedempte, onaardse licht, gefascineerd door de complexe apparatuur.

      Charlie hield een velletje papier omhoog met rijen plaatjes, en inspecteerde het in het gedempte licht.

      “Hier zijn de proefdrukken,” zei hij. “Zo te zien was ze een verdomd goeie fotograaf. Triest wat haar is overkomen.”

      Terwijl Charlie zijn filmstrookjes op een tafel legde, realiseerde Riley zich dat ze nooit eerder in een donkere kamer geweest was. Ze had haar eigen filmrolletjes altijd naar een drogisterij gebracht om die te laten afdrukken. Ryan en enkele van haar vrienden hadden recentelijk digitale camera’s gekocht, die uberhaupt geen film gebruikten.

      Janet Davis’ echtgenoot had McCune verteld dat zijn vrouw voor haar fotografie beide soorten camera’s had gebruikt. Voor haar professionele werk gebruikte ze meestal een digitale camera. Maar de plaatjes die ze in het part ging schieten beschouwde ze als kunst, en daarvoor gaf ze de voorkeur aan filmcamera’s.

      Riley bedacht dat Charlie ook een kunstenaar leek te zijn, een ware meester in wat hij deed. Dat deed haar denken…

      Is dit een aflopend ambacht?

      Zou ooit dit ambachtswerk van film, papier, instrumenten, thermometers, timers, ventielen en chemicalien ooit dezelfde richting op gaan als hoefsmederij?

      Zo ja, dan leek dat een nogal treurig iets.

      Charlie begon een voor een de afdrukken te maken – eerst vergrootte hij het negatief op een stuk fotografisch papier, toen weekte hij het papier langzaam in een bak met ontwikkelvloeistof, gevolgd door wat Charlie een “stopbad” en een “fixeerbad” noemde. Daarna volgde een lang afspoelen boven een stalen wasbak onder kraanwater. Tenslotte hing Charlie de foto’s aan knijpers boven een draaibaar statief.

      De procedure was traag, en stil. De stilte werd uitsluitend doorbroken door de druppelgeluiden van de vloeistof, het schuifelen van voeten, en een paar woorden af en toe uitgesproken op bijna plechtige fluistertoon. Het voelde gewoon verkeerd om hier hardop te praten.

      Riley vond de stilte en traagheid haast griezelig ontspannend na de rumoerige wanorde bij de plaats delict, toen de politie de journalisten met moeite op afstand wisten te houden.

      Riley keek gefascineerd toe hoe de beelden gedurende een lange minuten onthuld werden – eerst spookachtig en onduidelijk, toen eindelijk met scherpe helderheid en contrast toen ze druipend aan het statief hingen.

      De zwart-witte foto’s gaven een beeld van een rustige, gemoedelijke avond in het park. Eentje liet een houten voetgangersbrug zien die over een smal stroompje water strekte. Een andere leek in eerste instantie een zwerm zeemeeuwen in volle vlucht te zijn, maar toen het beeld scherper begon te worden besefte Riley dat de vogels onderdeel van een groter standbeeld waren.

      Een andere foto toonde een obelisk van ruw steen waarover het Washington Monument in de verte torende. Andere beelden waren van fiets-en wandelpaden die door de beboste gebieden leidden.

      De foto’s waren duidelijk tegen zonsondergang, hetgeen zachte grijze schaduwen, gloeiende aureolen en silhouetten gecreeerd had. Riley kon meekomen in Charlies mening dat Janet Davis een verdomd goede fotograaf was geweest.

      Riley had ook de indruk dat Janet het park goed gekend had en een aantal van haar locaties van te voren had gekozen – evenals het tijdstip, wanneer er weinig bezoekers waren. Riley kon niemand op de foto’s zien. Het was alsof Janet het park helemaal voor zichzelf alleen had gehad.

      Tenslotte kwamen de foto’s van een jachthaven. De kades en boten en het water schitterden toen de zon eindelijk onder ging. De zachte kalmte van het plaatje was daadwerkelijk voelbaar. Riley kon het kalme klotsen van het water en het kwetteren van de vogels bijna horen, haast het strelen van de koele lucht tegen haar wang voelen.

      En toen verscheen een veel schokkender beeld.

      Ook dit was van de jachthaven – tenminste, Riley dacht dat ze de vormen van boten en kades kon ontwaren. Maar alles was wazig en chaotisch en warrig.

      Riley realiseerde zich wat er gebeurd moest zijn op het moment dat ze die foto nam…

      De camera werd uit haar handen geslagen.

      Riley’s hart bonsde in haar keel.

      Ze wist dat die foto het precieze moment vastlegde waarop Janet Davis’ wereld voor eeuwig veranderd was.

      In een fractie van een seconde waren sereniteit en schoonheid verworden tot afschuw en angst.

      HOOFDSTUK NEGEN

      Terwijl Riley naar het wazige beeld staarde, vroeg ze zich af…

      Wat is daarna gebeurd?

      Wat gebeurde er met de vrouw nadat de camera haar uit de handen geslagen was?

      Wat ervaarde ze?

      Vocht ze tegen haar belager tot hij haar op een of andere manier overmeesterd en vastgebonden had?

      Bleef ze bij bewustzijn tijdens haar lijdensweg? Of werd ze direct bewusteloos geslagen op het moment dat de foto werd genomen?

      Of ontwaakte ze tot haar afgrijselijke laatste ogenblikken?

      Misschien maakt het niet uit, dacht Riley.

      Ze herinnerde zich wat de patholoog had gezicht over de kans dat Janet overleden was aan een overdosis amfetaminen.

      Als dat zo was, was ze zich daadwerkelijk doodgeschrokken.

      En nu keek Riley naar het bevroren moment waarop de fatale vrees daadwerkelijk was begonnen.

      De gedachte deed haar diep huiveren.

      Crivaro wees naar de foto en zei tegen Charlie, “Vergroot alles. Niet alleen deze, alle foto’s, iedere vierkante centimeter.”

      Charlie krabde zich over het hoofd en vroeg, “Waar zijn we naar op zoek?”

      “Mensen,” zei Crivaro. “Iedere persoon die je maar kan vinden. Het ziet ernaar uit dat Janet Davis dacht dat