Wachten. Блейк Пирс

moet een nachtmerrie zijn.

      De politie en andere mensen stonden rondom een lichaam in compleet clownskostuum. Het kostuum was opgebold en felgekleurd met grote pompomknopen. Een paar overgrote schoenen maakte het geheel af.

      Het spierwitte gezicht had een geschminkte glimlach, een felrode neus, en overdreven ogen en wenkbrauwen. Het gezicht werd omgeven door een gigantische rode pruik. Naast het lichaam lag een dekzeil op een hoopje.

      Het drong tot Riley door dat het lichaam van een vrouw was.

      Nu haar hoofd wat helderder begon te worden, bemerkte ze een duidelijke, onplezierige geur in de lucht. Ze bekeek het omliggende gebied en betwijfelde dat de geur van het lichaam kwam – niet helemaal in ieder geval. Overal lag afval verspreid. De ochtendzon versterkte de geur van vanalles dat door de mensheid weggeworpen was.

      Een man met een witte jas knielde naast het lichaam en bestuurde het zorgvuldig. Crivaro stelde hem voor als Victor Dahl, de patholoog van DC.

      Crivaro schudde zijn hoofd en zei tegen Dahl, “Dit is nog raarder dan ik verwacht had.”

      Dahl stond op en zei, “Ja, raar. En precies als bij het laatste slachtoffer.”

      Riley dacht…

      Het laatste slachtoffer?

      Was er een andere clown voor deze vermoord?

      “Ik ben net pas ingelicht,” zei Crivaro tegen Dahl en de politieagenten. “Zouden jullie misschien mijn pupil hier kunnen informeren wat er hier gaande is? Ik weet zelf nog niet alles over de zaak.”

      Dahl keek even naar Riley en aarzelde even. Riley vroeg zich af of ze er net zo misselijk uitzag als ze zich voelde. Maar toen begon de patholoog het toch uit te leggen.

      Op zaterdagochtend werd een lichaam gevonden in het steegje achter een bioscoop. Het slachtoffer was een jonge vrouw genaamd Margo Birch – en ze was min of meer op dezelfde manier gekleed en geschminkt als dit slachtoffer. De politie dacht dat het weliswaar een bizarre moord was, maar wel eenmalig. En toen verscheen dit lijk gisteravond. Weer een jonge vrouw die zo geschminkt en gekleed is.”

      Toen begreep Riley het. Dit was geen daadwerkelijke clown. Dit was een doodnormale jonge vrouw die verkleed was als clown. Twee zulke vrouwen waren bizar aangekleed en opgemaakt en toen vermoord.

      Crivaro voegde toe, “En op dat moment werd het een FBI-zaak en werden wij erbij gehaald.

      “Zo is het,” zei Dahl, terwijl het afval verspreid over het veld bekeek. “Er was een paar dagen lang hier een kermis. Op zaterdag was het afgelopen. Daar komt al deze rotzooi vandaan – het veld is nog niet schoongemaakt. Gisteravond laat kwam een plaatselijke vent hier langs met een metaaldetector, op zoek naar muntjes die mensen tijdens de kermis misschien hadden laten vallen. Hij vond het lichaam, dat toen met dat dekzeil bedekt was.

      Riley draaide zich om en zag dat Crivaro haar nauwlettend in de gaten hield.

      Was hij alleen maar aan het opletten dat ze zich bij haar eigen zaken hield?

      Of was hij haar reacties aan het peilen?

      Ze vroeg, “Is de vrouw al geidentificeerd?”

      Een van de agenten zei, “Nog niet.”

      Crivaro voegde toe, “We richten onze aandacht op de melding van een specifiek vermist persoon. Gisterochtend werd een professioneel fotograaf genaamd Janet Davis als vermist opgegeven. Ze was de avond tevoren foto’s gaan maken in het Lady Bird Johnson park. De politie vroeg zich af of zij dit kon zijn. Agent McCune is op dit moment bij haar man. Misschien kan hij ons helpen haar te identificeren.

      Riley hoorde het geluid van voertuigen die verderop in de straat stopten. Ze ging kijken en zag een paar busjes van TV-journaal staan.

      “Verdomme,” zei een van de politieagenten. “We hebben het clownaspect van de vorige moord tot nu toe geheim weten te houden. Zullen we haar weer bedekken?”

      Crivaro gromde van irritatie toen de nieuwscrew uit een van de busjes stroomde met een camera en microfoon. De crew haastte zich het veld op.

      “Daar is het te laat voor,” zei hij. “Ze hebben het slachtoffer al gezien.”

      Terwijl de andere mediabusjes aanreden, mobiliseerden Crivaro en de patholoog de politieagenten om de journalisten zo ver van het politietape te houden als ze konden.

      In de tussentijd keek Riley naar het slachtoffer en vroeg zich af…

      Hoe is ze gestorven?

      Ze kon de vraag op dat moment aan niemand stellen. Iedereen was druk bezig met de journalisten, die luidruchtig vragen stelden.

      Riley boog zich voorzichtig over het lichaam, en zei tegen zichzelf…

      Niks aanraken.

      Riley zag dat de ogen en mond van het slachtoffer open waren. Die uitdrukking van doodsangst had ze eerder gezien.

      Ze herinnerde zich maar al te goed hoe haar twee vriendinnen in Lanton eruit hadden gezien nadat hen de keel was doorgesneden. Bovenal herinnerde ze zich de onwaarschijnlijke hoeveelheden bloed op de vloer van de campuskamer waar ze hun lichamen gevonden had.

      Maar hier lag er geen bloed.

      Ze zag wat leek op een paar kleine sneewonden in het gezicht en nek van de vrouw, die door de witte schmink te zien waren.

      Wat was de betekenis van die sneewonden? Ze waren toch zeker niet groot genoeg om fataal te zijn.

      Ze zag ook dat de schmink onhandig en moeizaam aangebracht was.

      Ze heeft het niet zelf aangebracht, dacht ze.

      Nee, dat had iemand anders gedaan, misschien tegen de wil van het slachtoffer.

      Toen voelde Riley een vreemde verschuiving in haar bewustzijn – iets dat ze niet had gevoeld sinds die verschrikkelijke dagen in Lanton.

      Ze huiverde toen ze besefte wat dat gevoel was.

      Ze begon in het hoofd van de moordenaar te kruipen.

      Hij heeft haar zo aangekleed, dacht ze.

      Hij had haar waarschijnlijk in het kostuum geplaatst nadat ze dood was, maar ze was bij bewustzijn geweest toen hij haar gezicht met schmink besmeerde. Aan haar dode, geopende ogen te zien, was ze maar al te bewust geweest van wat er met haar aan het gebeuren was.

      En hij genoot ervan, dacht ze. Hij genoot van haar doodsangst terwijl hij haar schminkte.

      Nu begreep Riley ook de kleine sneewonden.

      Hij pestte haar met een mes.

      Hij treiterde haar – deed haar zich afvragen hoe hij haar ging vermoorden.

      Riley hapte naar adem en stond op. Een nieuwe vlaag van misselijkheid en duizeligheid spoelde over haar heen en deed haar bijna weer omvallen, maar iemand pakte haar bij de arm.

      Ze draaide zich om en zag dat Jake Crivaro haar val had tegengehouden.

      Hij keek haar recht in de ogen. Riley wist dat hij precies begreep wat ze zojuist had ervaren.

      Met een rauwe, diepgeschokte stem vertelde ze hem…

      “Hij heeft haar zo bang gemaakt dat ze eraan overleed. Ze ging dood van angst.”

      Riley haarde Dahl een gilletje van verbazing slaken.

      “Wie heeft je dat verteld?” vroeg Dahl, terwijl hij op Riley af liep.

      Crivaro zei tegen hem, “Niemand heeft het haar verteld. Klopt het?”

      Dahl haalde zijn schouders wat op.

      “Misschien. Of in ieder geval iets dergelijks, als het is zoals bij het andere slachtoffer. Margo Birch’s bloedbaan zat tjokvol amfetaminen, een fatale dosis die haar hartslag stopte. De arme vrouw moet waanzinnig van angst zijn geweest tot aan het moment dat ze overleed. We moeten nog de toxicologie doen op dit nieuwe slachtoffer, maar…”

      Zijn