Асылташ = Драгоценный камень. Юнысова Асия

тапканны зурлау электән.

      Әй, анысы!

      Һәр баланы сандугачтай күреп,

      Өй түренә бәллү эленгән.

      Мәшәкате-мәхәббәте бергә –

      Бала урны гел дә гел түрдән.

      Тик шулай да малай анасына

      Олы хөрмәт гомер-гомердән.

      Кайнананың йөзе айдай балкый.

      Үзалдына йөри сөйләнеп:

      «Өйнең көе килен белән икән,

      Яхшы иткән улым өйләнеп.

      Киленебез чынлап яратылган

      Үзем изеп баскан туфрактан.

      Гел дә инде менә минем кебек,

      Баш балага малай апкайткан».

      Малай тапкан килен кемнән ким ул –

      Ишәйтүче нәсел-ыруны?!

      Ул яшь бикәч иде кичә генә,

      Бүген зурлый нәсел ананы.

      Киләчәктә насыйп итсен аңа

      Сөеп багу онык-турунны.

      Ышыктан аккан Ык суы

      (Цикл)

      Дулкыныңны кочып үсеп тә мин

      Шигыремә сине кертмәсәм,

      Ышыктан аккан тыйнак Ык кынам,

      Авылдашлар гафу итмәсләр.

I

      Урам аша чыгу белән, үрдән

      Чаба идек сиңа узыштан.

      Көмеш суга элек чумар өчен

      Җитезлектә азмы ярышкан.

      Маймыч кебек шәрә кыз-малайлар –

      Шәрәлеккә кем соң шаккаткан! –

      Күбебезне өйгә әниләре

      Шушы судан – Ыктан апкайткан.

      Атлап киттем микән мин әүвәле,

      Тәпи басмас килеш йөздемме?

      Балачакның иң тәү иртәсеннән

      Дулкынында күрәм үземне.

      Суда ятып зәңгәрләнеп беткәч,

      Тал төбендә комда җылындык.

      Чыныктырып савыктырды безне

      Комнарыңнан алган җылың, Ык!

      Син яраттың безне, зәңгәр Ыгым,

      Ышанычны синең акладык.

      Көн буенда синдә «югалсак» та,

      Беребез дә суга акмадык.

II

      Ык суының биек кызыл ярын

      Җырларыма керттем инде мин.

      Текә яр астында – вак ташлыкта –

      Яланаяк йөргән идем мин.

      Су эчәргә төшкән бал кортлары

      Качып кына чакты табанны.

      Беләмени алар минем монда

      Ниләр эзләгәнне табалмый.

      Керәшәләр оя корган ярда

      (Шушы инде аның гаҗәбе) –

      Авыл баласының – кыз-малайның –

      Менә дигән сәнгать мәктәбе.

      Фарфор ясый торган ак балчыкның

      Хәзинәсе монда икән ич.

      Безнең өчен җайлы үзле балчык,

      Ак та булгач, әйбәт икән ич!

      Оеп-оеп сыннар әвәләдек,

      Олыларга күзгә чалынмый.

      Шул «мәктәп»не кушып сагынамын

      Сагынганда балачагымны.

III

      Бала-чага бигрәк күп идек бит,

      Санап бетергесез – бер көтү.

      Балыкчылар безне куалыйлар:

      «Йөрмәгез, – дип, – балык өркетеп».

      Кер чайкаган апалар да куа,

      Болгатабыз, имеш, суны без.

      Тирән Турга барсак, анда җәен,

      Уятыйкмы инде шуны без?

      Атлар җене тигән малай-шалай

      Ыкка кереп атын сугара.

      Көтү кайткач, инде зурлар төшә

      Кыр