Еракка китеп кара = Взгляни издалека. Мөдәррис Әгъләмов

барыбер табалар.

      Җир буйлап барабыз – агабыз.

      Ә еллар үз сүзен әйтер бит…

      Сөйлиләр, сөйлиләр, сөйлиләр,

      Елгалар ярына кайтыр, дип.

      Ә без соң елгадан киммени?

      Елганың җаны юк. Без – кеше.

      Яр табып була ул, үзеңне

      Син үзең табарга тиешле.

      Карт диңгезче

      Диңгезчегә диңгез яны кирәк,

      Игенчегә туган ягы кирәк,

      Тик шул кирәклекне тояр өчен

      Иң беренче олы җаны кирәк.

      …Дулкыннарга тиеп-тиеп ала,

      Бер карыйсың, гади кош кына,

      Һәлакәткә якынлашса кораб,

      Акчарлаклар үксеп кычкыра…

      Алар якын миңа. Искә төшә

      Мең үлемнән калган чакларым…

      Урал итәгеннән эзләп киләм

      Коры җирнең акчарлакларын.

      Причалларын оныт, акчарлагын,

      Диңгез моннан ерак ич, диләр.

      Коры җирдә дә шул җанга якын

      Акчарлаклар төсле кешеләр.

      Кайчак Урал тауларына чыксам,

      Якын булып китә бөркетләр.

      Әмма язмыш мине маяк итеп

      Дулкын уртасына беркеткән.

      Әнкәйгә

      Шәмнәре янган була,

      Кайчагында безгә дөнья

      Елмаеп алган була…

(Халык җыры)

      Кайсы якка гына йөз тотсам да,

      Юлыгам, әнкәй, туган телемә…

      Бәхет эзләп таралганнар алар

      Бу дөньяның төрле чигенә.

      «Бал кортлары оча бал эзләп,

      Ир егетләр йөри мал эзләп» дип,

      Чыгып киткәннәр дә өйләрдән…

      Яры барлар кайтып егылганнар,

      Яры юклар шунда өйләнгән.

      Сабан туйларына кайткач сорыйм,

      Югыйсә бит беләм, җавап бер:

      «Барсы җитү, туган, тик шулай да

      Торган җирдән матур туган җир!»

      Кайтыгыз, дим, тагын сезнең хакка

      Өстәлләрдә янар ачы бал.

      Үткәннәрдән түгел, туган якның

      Ачы балларыннан ачу ал!

      Бертуганнар бит без, язар микән

      Бергә җыелып күңел ачулар…

      Ачы баллар башка менгән чакта

      Бер таралыр иде ачулар.

      Чемоданга китап салам, чыксам

      Россиянең төрле чигенә…

      Кайсы якка гына йөз тотсам да

      Юлыгам, әнкәй, синең телеңә.

      Җырларың

      Тамчы тамам дип тамамы,

      Йөрәк янам дип янамы?

      Җирем дип тамабызмы соң,

      Җырың дип янабызмы…

      Атсыз яшәү авыр булгандыр шул,

      Җырларыңда, халкым, атлар бар…

      Атыңны да, яманатыңны да

      Саттыргандыр еллар ятлардан…

      Мин җырларың белән юлга чыктым,

      Юл өстенә басты карурман,

      Җырларың да синең, бәхет эзләп,

      Карурманга килеп кагылган.

      Син өйрәттең безне онытмаска

      Авыл урамында өеңне…

      Төбәгеңнән чыккач – авылыңны,

      Читкә чыккач – туган илеңне.

      «Авыр җан сөйгәннәр булмавы», – дип

      Яшь түккәндә назлы Гөлҗамал, –

      Шәмдәлләрең