Детективи девона. Детективи хандовар. СтаВл Зосимов Премудрословски

сарпараст, ман монда метавонистам, дили ман заиф аст…

      – Ҳеҷ чиз, дар ин ҷо дар Петербург шумо бо газҳо нафас мекашед.

      Ҳарутун ҳанӯз мехост чизе бигӯяд, то бо зани Клоп монад, аммо ӯ ба фикр фуру рафт ва ба думчаи думаш дар зонуи худ нигарист ва ҳашаротро ба матои болишташ бо ангушти калонаш фишор дод.

      – Шумо чӣ хостед? – саросемавор чашмонашро кӯр карда, пурсид Отилла.

      – Ман пул ё дору надорам.

      – Хуб, ин ҳалшаванда аст. Ҳама чиз буҷаро пардохт мекунад. Агар бинем.

      – Ва агар мо онро наёфтем?

      – Ва агар мо онро пайдо накунем, пас тамоми хароҷот аз шумо гирифта мешавад.

      – Чӣ тавр?

      – Ва ҳамин тавр. Агар шумо ба ҳар ҳол саволҳои беақлро диҳед, шумо метавонед коратонро аз даст диҳед. Оё он?

      – Ин дуруст аст, фаҳмо. Мо кай меравем?

      – Саволи беақл. Мо бояд аллакай он ҷо бошем. Биёед ҳоло биравем!

      – Ва ин чӣ зудӣ аст? Ман ҷомадонамро напӯшондам?

      – Мо бояд ҳамеша онро омода созем. Шумо медонистед, ки дар куҷо кор ёфта истодаед… Бо ин роҳ, худи ҳамон чиз…

      – Чӣ?

      – Ман ҷомадонамро напартофтам. Бале, мо ба онҳо ниёз надорем. Пас аз расидан, чизҳои заруриро харед. Ман корти бонкӣ дорам.

      – Ва агар пул кофӣ набошад?

      – У мепартояд. – ва боз милисаи ноҳия ангушти худро ба шифт такон дод ва дар шакли пистонак бо кӯмаки нишонаҳо ба сӯи миз нишаста, пои худро дар бинии ҳамкасбон ҷунбонд. Вай ба пойҳояш бархӯрд ва пиёда мизро аз самти Арутун ба курсии худ гузошт. Ашкҳо ба сӯи баромад баромаданд.

      – Чаро нишастаед? биравем! – ва дасташро ҷеғ зад, – ва гӯё дар Санкт-Петербург тамоми рӯи заминро ғарқ кард…

      Онҳо қалъаро тарк карданд ва танҳо як хат дар болои дарҳо монданд:

      «Парво накунед. Мо ба таъини фаврӣ ба Санкт-Петербург рафтем. Шумо дар ҷои Инсфалате, ва Изя – ба ҷои ман мемонед.. Ман!»

      Ва дар поёни ин, илова дар дастнависи дигар аст:

      «Бубахшед, Пупсик, ман маҷбурам бармегардам! Дар ҳоле ки Флёи шумо боло меравад. Маро интизор шавед ва ман бармегардам. Шояд як…»

      Изя ёддоштро хонда, дар варақ ба дасти падар ва Интсефалопат навишта, онро дар ҷайбаш пинҳон кард ва навиштаҷотро аз дари хона маҳв кард.

      – Хуб, бузи пир, шумо онро дарёфт кардед. – Ман телефони мобилии худро гирифтам ва ба падари худ SMS фиристодам. Баъд ӯ ба хона даромада, қайдро ба модараш дод. Вай мехонд ва меларзид.

      Бигзор вай савор шавад. Мо онро иваз мекунем. Ва ҳеҷ сухане дар бораи идомаи падар нест. Ман гирифтам?

      – Албатта, модар, ман фаҳмидам… Ва биёед, аз хук сарвари онро гирем, ахмақ? таклиф кард.

      – Шумо чӣ? Мо бояд ҳама чизро мувофиқи оиннома ва адолат иҷро кунем.

      – Ва ӯ ба ман ростқавлона хандид?

      – Вай директор аст. Ӯ беҳтар медонад. Ва Худи Ӯ сафед карда хоҳад шуд.

      – Ин ҳамон касе аст, ки дар дафтар дар девор овезон аст?

      – Қариб. Дар он ҷо муовини ӯ Айни Феликс овезон аст. Хуб, рафта вазифаҳои хонагии худро иҷро кунед.

      – кардам. МОДАР, оё ман метавонам барои рафтан ба дарё равам?

      – Бирав,