Детективи девона. Детективи хандовар. СтаВл Зосимов Премудрословски

мегӯям! – гуфт Тоҷ ва гуфт ҷадвали сад миллиметрро гирифт. Ман навиштаҷотро дар сандуқи худ тоза кардам ва бори дигар бодиққат нигоҳ кардам … – Чизе ба забони русӣ нест…

      – Ба syudy ба ман диҳед. – Идот дасти худро дароз карда, як миқёси хурдро гирифт. – Инак, рақамҳо: як ҳазор.. ҳаштсад.. наваду ҳафтум… ё ҳафтум… Маълум нест.

      – Ва биёед кӯшиш кунем?! Шароб, бирав … – пешниҳод кард клавиатура.

      – Намедонам, намедонам. Биёед, кӯшиш кунед, ки шумо занед, шумо ва шайтон ба поён намеафтанд. – розӣ шуд Шариф.

      – Чаро? – Идот дахолат кард – Дар Санкт-Петербург беҳтар аст, ки ба дилери антиқа ҳамон тавре ки ҳастед.

      – Бале, мо як-ду бор кӯшиш мекунем, хуб,.. онро шуста, боқимондаашро ба дилери антиқа супорида метавонем… Бале, ба қафо?

      – Хуб, биёед, кӣ аввалин аст? Идот пурсид.

      – Калид. – гуфт Toad. – пешниҳод кард.

      – Хуб, агар шумо намемиред, шумо менӯшед.

      – Шумо бе ман чӣ кор мекардед, кишоварзон. Ва ман аз марг наметарсам. Ман худам…

      – .. аз дурахшидан. – Идроро муаррифӣ кард ва бо назардошти рухсатии худ ба саробон.

      – Чорво! – Зани пир ба китфи тифлаки бачагона ба зарба задааст ва тапиши худро гирифта, тӯрро аз шиша канда партофт. Хуршед. «Шароб..» ӯ табассум кард ва мундариҷаро дар ҷуръа фурӯ бурд. Гирифт ва гиря кард. -Крааааа! сард.

      – Хуб, чӣ? – пурсид Бӯри, оби даҳонашро фурӯ бурд.

      – Хуб. Чизе аллакай дар сари ман бозӣ карданро сар кард.

      – Ҳа булшит. – Идот бо шубҳа ҷавоб дод, шишаашро нӯшид.

      – Бале, ҷаҳаннам медонад. Аммо он пир аст?! – гуфт, ба атрофи шишаи холии худ менигарад, – Бӯса.

      – Ва биёед боз як чиз диҳем.. – бибии хушбахт пешниҳод кард. – Татарҳо бе ҳамсар зиндагӣ намекунанд.

      – Ҳамин тавр, танҳо се нафар мондаанд. – Идот хашмгин шуд. – Мо чиро месупорем?

      – Гӯш кун, чӣ?! Нӯшидан, ҳамин тавр менӯшидан, роялти. Боре мо зиндагӣ мекунем. Ва машки аллакай антиқа. Онҳо холӣ ё пуранд. Зарфҳо қадр карда мешаванд, на шароб.

      Ва онҳо се шишаи дигарро менӯшиданд. Онҳо ба тахтача нишаста, сигорро сӯзониданд: Идот – Марлборо, Бача – Беломор ва бибии Клавка дар шакли кӯҳна – пои буз. Ҳамин тавр онҳо бе тамокукашӣ ва нишастӣ баромада рафтанд…

      АПУЛАЗ 4

      – Аххх!! Ахх!!! – шунида шуд аз ҳавлӣ.

      – Ин чист? – аз ҷой бархеста Оттила, аз худ пурсид. Ақли ӯ ҳанӯз дар хоб буд ва ӯ оҳиста ба болишт афтод ва фавран хуршед.

      – Аххх!!! -Блоп аз ҷой бархеста, аз ҷойгаҳ ба зер афтид. – Оҳ, лаънат. – Ӯ пешонаи худро бо хурмоаш бардошт. – Чӣ фарёд мекунӣ, аҳмақ?

      Пале Изолда Фифовна бо чашмони васеъ ба ҳуҷра даромада, даҳонашро бо ду даст пӯшид.

      – Аа, аа. вай ғусса хӯрда, ангушти худро ба дари хона ишора кард.

      – Боз чӣ? – дар курсии нишаста пурсид Клоп.

      – Ана, дар анбор…

      – Он чӣ дар анбор аст? муфассал сухан гӯед…

      – Як гурба мурда аст…

      – Кадом гурба? Оттила боз пурсид, ки пешони варамкардаро ғарқ мекунад. – Шумо дар бораи чӣ мегӯед?

      – Модар! – чашмонашро ба замин овехта, гуфт вай.

      – Ҳозир,