Detektibe zoroa. Detektibe dibertigarria. СтаВл Зосимов Премудрословски

ukuiluraino.

      Horman zulo bat zegoen, labe putzu itxura zuen. Guztiak loto eta baletan.

      – Bai, sukalde zahar bat da… Edo, agian, altxorra bertan lurperatuta dago? – agureak poztu egin zen eta bere adinaren jatorrizko itxura hartu zuen. Apoak eskua zulora sartu zuen.

      – Edo arratoien tranpa. Hehe. – Idot pinatu

      – Ez dut heriotzaren beldur. – Eta apoak eskua ukondoan sartu zuen.

      Bat-batean zerbait zurruntzen hasi zen.

      – Ahhhh!!! agindu zuen agureak eta eskua luzatzen saiatu zen.

      – Zer,.. tranpa bat? – amona barrura igo zen. Begi zorrotzak Eskua itsatsita dago. Izerdia Toad kopetan erori zen eta bere begi amorratuak azken bi minutuetan gizon ito bat bezalakoak ziren.

      Handik gutxira, eskua bibratu egin zen berriro, hainbeste bere Toad-en masailak astindu eta bat-batean eskua atera zuen. Eskuiletan zintzilik zegoen hildako katu baten momia lehorra.

      – Wo, kide izan nazazu! – Harritu zuen Toad, eta hilda utzi du, gorpuaren aurpegia malkartuta, Claudiaren aurpegi sutsuraino.

      – Woah erosi! – amonak kezkatu egin zuen eta atzeko aldean salto egin ondoren, bere bizkarralde izugarrian kokatu zen ehun eta berrogeita hamar metroko milimetroko iltze baten gainean, lehenago jaurtitako taulatik alde batera utzita. Ahuntz batean, arnasa beteta…

      – Ha, zer esan nuen?! ipurdiak kondearen gainean jarriko zaitu. – kargatu Idot.

      Idotov-en adiskideen hitzetara, amonak zauri zaharrari min ematen zion.

      – Baserrira joan zen, amonak harrapatzera. agurea askatu egin zen eta ezkerreko ipurmasail zauritua altxatu zuen azazkal oholak gorputzera. Iltokia herdoilduta zegoen eta zerra bat bezala gainazal korrugatua zuen. Odola muturretik bota zen. Teklatuak alde guztietatik aztertu zuen eta mina sentituz, bortizki oihu egin zuen.

      – Zer ari zara barre egiten, basatia? – zur eta lur gelditu zen idotaren iltze odoltsu batekin. Saiatu eta ihes egiten hasi zen. Arrastorantz abian jarritako adreiluek ihes egin zuten. Harri batek angelu bat jo zuen buruaren atzeko aldean. Erori eta bihurritu egin zen.

      – Gidatzen al zara? – Toad beldurtuta.

      – Ezer ez da hilko. – amonak Klavka lasaitu eta zauria gantzarekin gantzutu zuen. Geroago, Idot kulunkatu eta haren ondoan makurtu zen, bi eskuekin leku ahul bat eskuetan zuela.

      – Hankatu egingo zaitut. – Idot bere ahotsaren zoruan sartu zen.

      – Oh? Ikus ezazu! Sabelaren burlapur pila bat du. – Behatzak katu hori katuaren urdailetik atera eta guztiei erakutsi zien.

      – Biratu, galdetu Idot tristeari.

      – Beharbada han bruliki? – iradoki zuen amona, mina ahaztuta zuena, teklatua zen. – Eta zu, Goldfinch, zoaz lanera. zaunka egin zuen Idoten. – zure abizena Mukhin eta dolyah baten gainean hegan egiten duzu altxor batetik, Parisen hegan bezala.

      – Zer diozu? Edo, agian, infernura joango zara, A? – Idot-ek aurrera egin zuen. – Zer bat yoknu boobs batean!

      – Uh, ona! – Bead egin zuen. – Buzu gelditu biak. Zuloa eraman nahi duzu? Banatu hirutan.

      – Sartu! Eta hau errespetua da Toad. Barkatu. Gaizki ulertu zaitut … – Poztu egin da ordaindutako Idot.

      – Ez iezadazu barkamena eskatu, ez naiz neska gorria. Beste bat gaizki ulertu duzu. Erdia niretzat eta erdia guri.

      – Zergatik da hau? – amona haserre zegoen.

      – Hortik! – Txigortua irribarre egin zuen. «Bakarrik hartu nuen.»

      – Eta nola da arratsaldean hemen denek ikuskatzen badute, eta hemen ere bizi al zara irteerarik gabe?

      – Bai, ziztada ona zara, zaharrak. Ireki ezazu, edo, agian, ez dago gauza madarikatu bat zutik. – Idot sartu da. – eta jolasak ez du kandela merezi.

      Oihalak altxorraren jabeei begiratu eta usteldu gabeko soka hautsi zuen eta poliki-poliki sorta irekitzen hasi zen. Lekukoak guardian.

      – Hola, botilak. Buztina…

      – Eskalak…

      – Ehun mililitro bakoitza…

      – Sei pieza…

      – Eta zer dago idatzita?

      – Ai, zigilatuta daude?!

      – Kortxoa. Vintagea, seguruenik…

      – Eta zer dago idatzita, ikus dezadan? – Ez nintzen aldamio bat hartzen saiatu.

      – Ez da trooo, basatia! – eskuaren gainean laban egin zion mutilaren amonak.

      – Ah, puta … – Idot-ek eztanda egin zuen eta amonari giltza bota zion.

      – Ona, diot! – esan zuen Toad-ek eta ehun milimetro eskala hartu zuen. Etiketa bularraldean garbitu nuen eta berriro ere sakonago begiratu nuen … – Zerbait ez dago errusieraz…

      – Emaidazu soroa. – Idotek eskua luzatu eta eskala txikia hartu zuen. – Begira, zenbakiak: mila.. zortziehun.. laurogeita zazpigarren.. edo zazpigarren besterik ez… Ez dago argi.

      – Eta saiatu gaitezen?! Ardoa, joan … – teklatu proposatua.

      – Ez dakit, ez dakit. Goazen, saiatu, emakumea zara, zu eta deabrua ez zara eroriko. – adostu apo.

      – Zergatik? – Idotek esku hartu du – Hobe San Petersburgoko zaharkitzaileen kasuan bezala.

      – Bai, behin saiatuko gara, bai, garbitu eta gainerakoak zaharkigileari entregatu… Bai, apo?

      – Beno, aurrera, nor da lehenengoa? – Galdetu zion Idotek.

      – Gakoa. – esan zuen apoak. – proposatu zuen.

      – Beno, bai, hiltzen ez baduzu, edan dezakezu.

      – Zer egingo zenuke nirekin gabe, nekazariak. Eta ez dut beldurrik hiltzen. Nire…

      – .. keinuka. – Idot aurkeztu eta, agur esanda, basamortua.

      – Ganadu! – Agurea sorbalda gainean zuritu zuen mutilaren eskuarekin eta, uhala jasoz, kortxoa botilatik atera zuen. Nyuhnula. «Ardoa…» irribarre egin zuen eta edukiak zurrupatu zituen. Irentsi eta barre egin. -Kryaaaa! cool.

      – Beno, zer? -galdetu zuen Toad-ek, gaziak irentsirik.

      – Ederra. Dagoeneko zerbait hasi zitzaidan buruan jolasten.

      – Bai, kizkurtuta. – erantzun zion Idotek garrasi, botila edan ondoren.

      – Bai, infernuak badaki. Baina zaharra da?! – esan zuen, jada hutsik zegoen botila inguruan, Toad.

      – Eta dezagun beste bat … – amonak alaiak iradoki zuen. – Tataarrek ez dira bikoterik gabe bizi.

      – Beraz, hiru besterik ez dira geratzen. – Idot haserre zegoen. – Zer entregatuko dugu?

      – Entzun, zer?! Edateko, horrela edateko, erregalki. Behin bizi gara. Eta botilak zaharrak dira dagoeneko. Hutsak edo beteta daude. Botilak eskertzen dira, ez ardoa.

      Eta beste hiru edalontzi edan zituzten. Erregistro batean eseri eta zigarroa piztu zuten: Idot – Marlboro, Toad – Belomor eta amona Clavka antzinako moduan – ahuntzaren hanka. Beraz, kanpora irten ziren, erretzen amaitu gabe, eserita…

      Apulas LAUGARRENA

      – Ahhhh!! Ahhh!!! – entzun zen patioan.

      – Zer da? – Otilatik salto egin zuen, bere buruari galdetuz. Bere gogoa ametsetan zegoen oraindik eta poliki-poliki burkoaren gainera erori zen eta berehala tiratu zuen.

      – Ahhhh!!! – Bop-ek berriro salto egin zuen eta ohetik behera erori zen. – Ai, madarikatu. – Ahoa eskuarekin hartu zuen bekokian. – Zer ari zara oihu egiten, ergela?

      Isolda