Detektibe zoroa. Detektibe dibertigarria. СтаВл Зосимов Премудрословски

argiago hitz egin…

      – Hildako katu bat dago…

      – Zer katu? Otila berriro galdetu zuen, kopeta puztuta igurtziz. – Zertaz ari zara?

      – Ama! – Begiak ahotsaren zorura zabaldu ondoren, esan zuen.

      – Orain, ikus dezagun. – Otila oinetara heldu eta oinetako azpian ukuilura joan zen.

      Atzo gauean berandu itzuli zen denak lo zeudenean eta, beraz, ez zuen presoen trikimailuei buruz galdetu. Zhinka atzetik joan zitzaion.

      Ukuilua urrundu egin zen. Sakabanatutako leku oker guztiak aldatu egin ziren. Osteroid Odnoglazovich zakarrontziaren erdian zegoen eserita: pentsioduna, lan beteranoa, seigarren mailako kategilea, astronautikaren egunean jaioa. Amona Klawkaren senarra, zehatzago, Claudia Aldarovna von Schluchenberg, baroiaren alaba, Leninen semea legez kanpokoa. Hori esan zien guztiei.

      – Zer egiten duzu hemen? -galdetu zion Ottil-ek, distrofia pairatzen duen agure bati.

      – Eserita nago. – Aitonak lasai erantzun eta telefonoa estutu zuen.

      – Ikusten dut ez zarela lanean.

      – Eta zer eskatzen diozu orduan?

      – Nola iritsi zinen hona? – gehitu zuen Isolda baxuak.

      – Joan, irudikatuko dut. esan zion Bedbugek emazteari eta aitonarengana jo zuen. – Erantzun

      – Hormako zulotik irten, Osteroidek burua jo zuen.

      Ottilak zakarrontzitik atera zuen hormako zulo bateraino eta isatsa altxatzen zuen behi baten atzeko aldetik ikusi zuen. Beregana begiratu eta izututa zegoen: etxeetako teilatuak ikusgai zeuden.

      – Ba al dago kalerik edo zerbait? galdetu zion aitonari.

      – Heh, noski.

      – Eta non dago nire ganadu guztia? – Klopu burura etorri zitzaidan lehenengo gauza, alboko ikusmenarekin eta belarriko zentzumen ileekin ukuilura barrutik begiratzen zuena. «Bai, kendu astoa», oihu egin zuen eta behiaren isatsa atera zuen. Mendekuarekin, erreka bat isuri zuen, sute mahuka batetik bezala, ehun atmosferako presioarekin. Otila bi metrotik presiora ihes egin zuen bizkarrean eta lepoak txerri simaurretan murgildu zen. Isoldak inertziaz lagunduta korrika joan zen eta makurtu zuen burua bularrean. Eta zuritu egin nahi zuen…

      – Fu! – Irribarrez bota zuen burua atzera kaka eta alboko ikuspegiarekin zulotik isurtzen zen machiren presioa behera zihoala ikusi zuen: «Muuuu!!!» – behi hazi egin zen, dartanula eta bizkarra hartu zuen, buztanaren buztana astinduz. eta beste intsektuak.

      – Non dago gakoa? – galdetu zion aitonak eta ke-eraztun bat bota zuen.

      – Zein da gakoa? – Hebrea erantzun zion Bedbugek, kukurutxo kaka batetik altxatuz.

      – Nire emaztea, esklabutzara kondenatu zenuen!!! – Osteroidek makurtu eta belaunak eskuan zutik zituela. Aurpegiak heriotza adierazten zuen.

      – Isolda!!

      – Zer, ezti?

      – Non ikusi zenuen katua?

      – Han, zuloa. Hemendik igo eta lekualdatu zen? – Isolden kolorean erori zen. – Iruzur egin nahi nuen, begira, eta momia bihurtu zen eta aitona-babai hau.

      – Non dago nire emaztea faxista? – kezkatu Osteroid.

      Non daude langile migratzaile hauek? – galdetu dio Klop Emazteak.

      – Ez dakit? – isildu zuen Isolde. – Atzo gauean hirurogei batean eserita zeuden, hemen.

      – Eta gero? – Otila altxatu zen. – Eta zu – eseri, orain irudikatuko dugu.

      – Eta orduan ohera joan nintzen.

      – Nora joan ziren? Biak ondo daude, baina Thead?! Bortxazko lanarekin atxilotzea zigortzen dute. Ihes egin zuten. Ihes!!! Deitu Intsefalata, premiaz. Ihes bat dugu.

      – Eta non dago nire emaztea? – esan zuen aitonak ahots ikaragarriarekin.

      – Ez zen etorri behartuta lan egitera. Berdin eseriko da … – Oheratu zen amorruz.

      – Boss!!! Apchi, esan zuen Intsefalopatak, eta kale bazterretik zulo batean agertu zen.

      – Oh, dagoeneko hemen al zaude? – Zer ari zara oihu egiten? – salto egin zuen Bedbug-etik. – Azkar, laudorio.

      – Blablabla, apchi, zaindaria, hemen al zaude? Etxean zaudela pentsatu nuen, beraz, oihu egin nuen.

      – Zergatik?

      – Beraz, hau, apchi, ekarri nuen…

      – Nork?

      «Kimikaria, apchi» erantzun zuen Intsefalopatak, eta aurpegiaren ordez, zuri-gorritxo bat agertu da zulora, aknea eta aingirak estalita, aldagel baten begi urdin-gorri labaina eta berehala aldatu da Arutunov-en aurpegira.

      – Beno, nola? – galdetu dio korporazioari.

      – Zer, nola? – Otila izoztu zitzaion garratza galdetuz. «Eskaintzen al didazu?» Ezkonduta nago, mesedez…

      – Ez, kartutxoa, atxilotu nuen, apchi, eta Incephalopath-ek kimikaria zulora eraman zuen. Arakatu, aurrera, asto lodia. – Baina bere lekuan aipatutako lekua trabatu da. Esan bezala: ez lokatza ez zikina. Hala da, iragarritako lekuan zentimo erdi bat. Beraz, astoa ez zen sartu. Asfalopata hormaren atzean geratu zen, kalean zegoen kimikariaren atzearen ondoan.

      – Zer egin zuen? Kalamu igurtzi bera?

      – Ez, okerragoa. Etxeko apchi, animaliak iseka. – erantzun zuen Harutunek hormaren atzetik.

      – Nire ganadua, nahi dudana, orduan sortzen dut.., fu, sortzen dut. – elefantez zipriztinduz, kimikari lisped batekin.

      – Eta zer egin zuen? – aitonak esku hartu zuen.

      – Bai, motoserra, apchi, bizilagunak eta deitu nituen uztaiaren basurdea ikusi nuen. – jakinarazi zuen Harutunek.

      – Eta zer da? Haragia geldirik nahi banu … – atxilotuta gelditu nintzen aitzakia hartuta. – orduan txerri osoa mozteko agindua eman? Gainera, oraindik ez dago pisu nahikorik eta hozkailua erre egin da.

      – Bai, zuregatik hilko zen?! – Harrituta, Isold senarraren atzean zutik eta barrez.

      – Bai, ez nintzateke hilko, esaten dizut, zauriak sendatu eta sendatu nituen eta gero josten nituen.

      «Arrantza lerroa, apchi», gehitu du Harutunek.

      – Eta zer da?

      – Eta zer prozesatzen da? galdetu zuen Klopek.

      – Moonshine.

      – Bai, anestesiatuta, apchi – Harutun irribarre egin zuen. – txerria herrixka osoari garrasika ari zitzaiola, nahiz eta Apchisek, kalamu-nikeleko drogazaleek kentzen zuten. Eta ni, Apchi, bide batez, bi egun igaro nintzen, lo egin gabe, hawka gabe, Isold Apchi gabe, zinta.

      – Nolako zinta elektrikoa? – galdetu zion aitonak.

      «Beno, maitea,» Harutunek zalantza egin zuen eta negarrez hasi zen.

      – Amerikan zein eskuak lotuta dauden. – Isolde galdetu nion.

      – Eskozia, edo zer? – azaldu zuen Ottilak. – Mdaaa, – Klop-en masailak atera ziren. – hau da epea.

      – Zein da epea? – Kimikaria ahaztu.

      – Jazarpen animalientzat, artikulua… ez?! Ez dut gogoan. Baina epaileak hiru urte emango dizkio eta artikulua soldatu du.