Gekke detective. Grappige detective. СтаВл Зосимов Премудрословски

verrast weg.

      – NIET tegen? vroeg hij, terwijl hij zijn ogen kwaadaardig naar Ottil kneep. – heb je niet de hele dag en nacht gegeten volgens de plannen van verslaafden?

      – Ja, apchi, precies. – klauwde in zijn handen, rende abrupt op en ging in een andere stoel zitten.

      – Wat ging er zitten? – Ottila reed.

      – Wat, wat… ik, en wat ben ik? – De korporaal drukte en bloosde.

      – Ga, neem het maar: er is soep, er zijn lepels, borden, een koelkast, – de bedwants begon met zijn handen te wijzen naar de keuken. -… er is een kok. Wel, weet je… Er is een serieus bedrijf ontstaan.

      – wat? Over anasha? – verstikte soep door de soep, zuchtte Harutun.

      – Nies gewoon niet. Zuig het en bederf je eetlust niet.

      Harutun volgde het advies van de chef en zoog het in zichzelf op.

      – Het is noodzakelijk om toezicht te houden op een nickle en alle drugsverslaafden te vangen.

      – Gewoon, apchi, we zullen de gemeenschapsdag in het dorp doorbrengen.

      – Precies! En de maarschalk zal al onze uitgaven dekken. En om alle drugs te beschrijven en te vernietigen…

      – En dan zullen we deze nikkel vernietigen.

      – Is dit legaal? Sneezy

      – wat?

      – Nou, over het zwijn, apchi.

      – Je beledigt, dit alles zal worden opgenomen in het rapport, als een bonus voor officiële hond Polkan, voor het vangen van Idot en Toad.

      – Maar ik was het, apchi, die ze ving?

      – Jij, maar je bent me nog steeds verschuldigd, weet je nog?

      – Ja, apchi, herinnerde… Laat er Polkan zijn.

      – … En we zullen het rapport via internet naar Marshall sturen.

      – Heb je ooit maarschalk gezien, apchi. – Arutun vertraagde de lepel.

      – Nee Hoewel ik ooit als zijn adjudant werkte.

      – Dus, wie heeft de documenten ondertekend? – Arutun reikte naar haring en de mouw raakte de vettige laag borsch aan. Er is een raam in zijn deur, zoals in een kassa: er zijn geheime papieren en rooien, waarvan ik u een geheim vertel, ik heb niet meer dan eens gespuugd.

      – En hij wist het niet? Sneezy.

      – Als hij het niet herkende, zou ik hier niet zijn.

      – Ik begrijp het niet, je woonde daar als kaas in boter, waarom moest je spugen?

      – In dit land is spugen een belediging, en in mijn thuisland is het een teken van begroeting en liefde, als een kus. Immers, als je kust, zuig je op het kwijlen van je partner. En dit is een kus in de verte… Niemand zag zijn gezicht. Nou ja, eet op en ga kijken naar het dubbeltje.

      – En jij? Sneezy.

      – En ik ga nadenken. Als wat?!.. – Klop geeuwde. Ik sta onder de zhinka.

      – In de slaapkamer?

      – In het toilet, ram, natuurlijk. Sluit ze beter in de garage. Vanaf daar zullen ze nog steeds niet uitstappen tot de ochtend.

      – En de auto? Sneezy.

      – Welke auto?

      – Nou, sinds de garage, apchi, dan is er een auto?

      – Er was eens, preciezer, een motorfiets. Izya brak, nu slechts een verfrommeld stuk metaal, dat rondslingerde…

      – Nou, ik ging, baas? Sneezy.

      «S Morgens kwam de oude Pad en, na instructies te hebben ontvangen, ging hij de schuur schoonmaken. In de schuur was lange tijd de hand van de meester niet aangebracht en was alles daar bedekt met stront. Ottila ging zoals gewoonlijk zitten om de nagels uit te lijnen. Ik wil opmerken dat alle detectives een hobby hebben die hen laat denken: Holmes heeft een vioolspel, Poirot vertrouwt zijn grijze cellen zonder inmenging, Agent Kay heeft een taart en Klop heeft nagels rechtgetrokken. En toen ze voorbij waren, zou hij ze naar binnen rijden en terugscheuren om ze weer recht te maken en tegelijkertijd een buzz van gedachte voelen.

      Baal, baal, baal, baal. En dus uur na uur, dag na dag, jaar na jaar, en… Plots verscheen een smerig gezicht van Toad uit de schuur en staarde glimlachend naar de politieman.

      – Wat wil je, stinker? Vroeg Ottila.

      – Mag ik roken, baas? vroeg de oude man onzeker.

      – Wat, het stinkt?

      – Niet het juiste woord. Jij, wandelaar, draaide een rot lijk van een dinosaurus om?

      – Nee, ik heb het gewoon weggegooid en het kleine duifje eruit laten vliegen, dat zelf niet zuurstofrijk is.

      – Oké, rook.

      De oude man ging naar buiten en haalde er een sigaret uit.

      – wacht!

      – Wat, baas?

      – Laat je kont in de schuur.

      – Hehe, de grap begreep het. – Gehurkt bij de schuur en wilde een sigaret aansteken…

      – … Cant, of wat? – Bug bug.

      – Nee, baas, alleen Belomor.

      – Kom maar hier.

      De oude man stak een sigaret uit. Ottila pakte het aan en stak het aan. De sigaret was schoon, zonder toevoegingen.

      – Aan, rook. – Ottil aan de sigarettenpad gegeven.

      – En jij al heel lang bij ons?

      – Ik ben hier zes jaar geweest en heb altijd gedacht. Ik heb me verzoend. Hij spuugde op zijn carrière. Ingeruild voor deze wondere wereld, van waaruit het mest en stront draagt… Verdomme. Kortom, waar ben ik moe van?

      – Nee, toen ik hier woonde tot de laatste keer dat ik diende, veranderden de politiemannen van het district als handschoenen.

      – En waarom?

      – De redenen waren verschillend: ze dronken te veel en kwamen toen gemeten door.

      – Nou, het bedreigt me niet. Ik sta onder mijn superieuren als niet-drinker en verkoper. Vertel me iets, kan ik klaar zijn met het bouwen van een schuur voor de herfst?

      De oude man bekeek het gebouw, dat half van baksteen was. De ingestorte openingen in de muren werden hersteld: ofwel verrot multiplex, vervolgens dakbedekking en vervolgens zakken.

      – Dat kan. Alleen dit alles moet worden vervangen. Ja, en je muren zijn verouderd.

      – En hoe oud zijn ze?

      – Ohh! Chief, ja, voor zover ik me kan herinneren, stond dit gebouw. Vroeger was hier een binnenplaats van een handelaar. In de revolutie, zeggen ze, vingen ze een voortvluchtige uit de blozende veren en kwamen daar bij de hele familie terecht.

      – waar?

      – Wat, waar?

      – Nou, klaar.

      – Ah, dus hier in de schuur. En toen was het een pakhuis en na de oorlog een bolwerk.

      – Plezier. Kan jij het Natuurlijk niet uit elkaar halen tot het einde. De molens zijn nog steeds sterk, ze zijn ook steen. Maak ze gewoon af.

      – Voor een prima horloge zal niet werken. Bovendien heb je een assistent nodig en niet één, minstens twee. En natuurlijk een voorschot, dan zal er een stimulans zijn.

      – Nou, er staat een mooie klok op voorhand, maar we zullen zien. Maar ik zal betalen als het de moeite waard is. Zoals – ik geef een chervonets, maar nee – de rechter geeft een chervonets. Dus hebben we afgesproken. En in de leerling, zal ik je vertellen Idot. Weet jij dit?

      – natuurlijk. Dit is een idioot van Kyzikhston. –