Праклён Міндоўга. Максім Кутузаў

што і Ліздзейка. Дык вось, гэты самы Ліздзейка патлумачыў, што воўк у латах – гэта замак і горад, якія пабудуюць на гэтым месцы. А выццё – гэта слава, вядомасць і пашана, якую будзе мець гэты неверагодны горад па ўсім свеце. Князь яго паслухаўся і без вагання загадаў неадкладна пачаць будаваць горад.

      Румбольд:

      Слухай, Нарбут, а чаму цябе не было тады на тым паляванні з вялікім князем? Чаму там быў нейкі іншы жрэц?

      Нарбут:

      У мяне былі больш адказныя і важныя справы, чым розныя там забавы. І вялікі князь гэта добра ведаў, таму і ўзяў з сабой гэтага Ліздзейку…

      Богуш (са смехам):

      Глядзі, Нарбут, зараз з-за сваёй ганарлівасці застанешся без славы. А Ліздзейка, мажліва, увойдзе ў гісторыю, і яго імя, мабыць, будуць ведаць праз стагоддзі і нават тысячагоддзі.

      Нарбут:

      Цьфу ты. А яна хіба мне патрэбна, гэта слава? Ад яе часам шкоды нашмат больш, чым карысці. І ніхто не зможа прадбачыць, да чаго яна можа прывесці. Слава – падчарка гісторыі. А гісторыю, як вядома, пішуць тыя, хто перажыў усіх іншых сведак, тыя, у каго больш уплыву на наступныя пакаленні. І ніхто не ведае, як пра той жа новы горад і пра тых, хто загадаў яго пабудаваць, будуць казаць у будучыні. Мабыць, яго, ды не дазволяць гэтага багі, захопяць ворагі і будуць сцвярджаць, што гэты горад належаў заўсёды ім. Мабыць, яны падаруюць гэты горад нашым саюзнікам, каб пасеяць паміж намі варожасць і нарадзіць спрэчку? І тады нашы нашчадкі, верагодна, будуць праклінаць усіх тых, хто быў звязаны з гісторыяй гэтага горада. Ці, мабыць…

      Румбольд:

      Хопіць-хопіць нас пужаць сваімі шалёнымі прадказаннямі. А можа гэтага нічога не здарыцца, і нашы багі даруюць гэтаму гораду доўгае і слаўнае існаванне!

      Падыходзіць карчмар, ставіць на стол тры куфлі піва і сыходзіць.

      Богуш:

      Вып’ем жа за нашага мудрага князя. І за тое, каб горад на рацэ Вільні, які згодна з княжым загадам нарэшце дабудавалі, праіснаваў тысячы гадоў. І каб слава аб гэтым цудоўным горадзе разышлася па ўсім свеце.

      П’юць.

      Нарбут:

      Наш мудры князь быў бы яшчэ больш мудрым, калі не абяцаў бы замежнікам прыняць іх веру. Спачатку ён паспрыяў з’яўленню ў нашым княстве праваслаўнай мітраполіі, зараз збіраецца прыняць каталіцтва. Нельга так крыўдзіць нашых багоў. Яны могуць раззлавацца. Багі літасцівыя, але і іх трыванне не бясконцае.

      Богуш:

      А я не веру, што наш вялікі і мудры князь можа выклікаць абурэнне з боку багоў.

      Нарбут:

      Неабачлівы вялікі князь Віцень таксама не верыў у мае прадказанні. Але ўсё ж такі загінуў ад стралы Перуна, як я яго і папярэджваў.

      Богуш:

      Так, з гэтым складана не пагадзіцца.

      Румбольд:

      А вось Міндоўга забіў не Пярун, а чалавек. Я ўсё ж такі не разумею, як у такога мужнага ваяра, сапраўднага героя, як наш Давыд, мог быць такі злосны бацька-здраднік.

      Нарбут:

      Хто яго ведае, мабыць, ягоны бацька Даўмонт тады і меў рацыю.

      Богуш і Румбольд (адначасова):

      Што ты такое гаворыш?

      Румбольд:

      Раней