Праклён Міндоўга. Максім Кутузаў

граматай завяшчаў наша княства крыжацкаму ордэну ў выпадку, калі ён сам застанецца без нашчадкаў. І што? Усё гэта апынулася звычайнымі плёткамі. Мабыць, і зараз гэтаксама?

      Румбольд:

      Ні ў якім разе! Зараз усё па-сапраўднаму. Я ведаю гэта з надзейных крыніц.

      Богуш:

      Вось яно, значыцца, як мудрагеліста лёс склаўся. Хто б мог падумаць? За такі хуткі час пераадолець шлях ад сына здрадніка да сваяка вялікага князя! Альбо ў народа вельмі кароткая памяць, альбо ён сапраўды варты чалавек.

      Румбольд:

      Гэта ў нашага народа кароткая памяць? Ды што ты такое гаворыш! Мы заўсёды памятаем і шануем сваіх герояў і ніколі не забываемся на тых, хто нас калісьці пакрыўдзіў. І спадзяюся, так будзе, пакуль існуе гэты свет. Наш народ будзе памятаць сваіх сапраўдных герояў, сваю вялікую гісторыю. Будзе ганарыцца ёй. І ніколі, і нікому гэта не дазволіць у сябе адабраць.

      Богуш:

      Вып’ем жа за гэта!

      Румбольд:

      Вып’ем!

      Уздымаюць куфлі і п’юць.

      Богуш:

      Ты маеш рацыю. Нашы звычаі, наша вера, нашы героі – гэта ўсё нашы карані. І згубіць штосьці з гэтага – гэта як згубіць сваяка…

      З’ява другая

      1263 год

      Нальшчаны. Маёмасць нальшчанскага князя Даўмонта. У сваім пакоі сядзіць жонка князя Агна і плача. Уваходзіць Даўмонт.

      Даўмонт (падыходзіць да Агны, прыпадае на адно калена і бярэ яе за руку):

      Любая мая, што здарылася? Чаму ты плачаш?

      Агна (усхліпваючы):

      Мар-Мар-Марта…

      Даўмонт:

      Што з ёй?

      Агна:

      Яе больш няма…

      Даўмонт:

      Адкуль… Адкуль ты ведаеш?

      Агна:

      Прыехаў пасланец ад караля. Паведаміў, што сястры больш няма і-і-і што я запрошана на пахаванне.

      Даўмонт (абдымаючы Агну):

      Калі для цябе гэта цяжка і ты не хочаш гэтага бачыць, можаш не ехаць, я папярэджу Міндоўга.

      Агна:

      Не. Не трэба.

      Даўмонт:

      Ты ўпэўнена? Ты ж ведаеш, у мяне зараз, на жаль, хапае неадкладных спраў, і я не змагу паехаць з табой.

      Агна:

      Так. Я сама паеду. Я паеду…

      Дзея трэцяя

      З’ява першая

      1323 год

      Навагрудак. Невялічкая мясцовая карчма. Румбольд, Богуш і Нарбут заходзяць у яе і сядаюць за стол.

      Богуш:

      Хоць штосьці ў гэтым жыцці не змяняецца. Колькі часу мінула, а наша любімая карчма выглядае менавіта так, як і дзесяць гадоў таму.

      Румбольд:

      Што ёсць, тое ёсць.

      Нарбут:

      Чулі апошнія навіны? Давыд Гарадзенскі гераічна разбіў дацкае войска пад Псковам.

      Румбольд:

      Мяне ўжо гэтым не здзівіць. Я, як упершыню Давыда ўбачыў, адразу зразумеў, што ён – мужны ваяр. Недарма мудры вялікі князь Гедымін з ім парадніўся. З яго боку было вельмі прадбачліва ажаніць з Давыдам сваю дачку.

      Богуш:

      Так,