Shadow Raptors. Tom 1. Kurs na kolizję. Sławomir Nieściur

Sniegowa, wskazując spore wgniecenie w żebrowanej powłoce tunelu łączącego śluzę ze statkiem.

      – Cholera jasna! – Luposowi raptem przestało być do śmiechu. – To już przesada! Łączę się z kapitanatem, tak dłużej być nie może! – oświadczył podniesionym głosem, po czym sięgnął do kieszeni po komunikator. – Niech pan tam zejdzie i ogarnie ten bałagan – powiedział do Mossa nieco ciszej. – A jak się któryś z tych partaczy będzie stawiał, może pan mu dać konwencjonalnie po mordzie. – Ostatnie słowa wypowiedział już niemal szeptem.

      – Tak jest! – Oficer nałożył hełm i energicznym krokiem pomaszerował w kierunku windy, uruchamiając po drodze systemy ofensywne kombinezonu.

      Gdy platforma zniknęła pod krawędzią pomostu, Lupos odszedł na bok i uruchomił komunikator.

      – Kapitanat Doku Serwisowego, czym mogę służyć? – zaćwierkało po drugiej stronie.

      – Przyślijcie ekipę naprawczą do śluzy numer osiem – rzucił Lupos. – Natychmiast!

      – Z kim mam przyjemność? – zapytał głosik, nie tracąc rezonu.

      – Komandor Archip Lupos, dowódca krążownika „Rubież” – odrzekł, siląc się na spokój. – Wasi, pożal się Boże, fachowcy uszkodzili przed chwilą robota spawalniczego, instalację elektryczną doku, powłokę tunelu śluzy oraz poszycie zacumowanego okrętu.

      – Naprawdę? – zdumiał się głosik. – Systemy doku nie sygnalizują awarii…

      – Sugeruje pani, że mam omamy? – zapytał Lupos z niedowierzaniem.

      – Ależ oczywiście, że nie, panie komandorze. Sprawdziłam tylko odczyty…

      – Proszę teraz uważnie posłuchać, bo nie będę powtarzał! – przerwał bezceremonialnie. – Na poziomie czwartym płonie w najlepsze instalacja elektryczna, została również uszkodzona powłoka śluzy, zaś jeden z dokerów jest ranny. Sądząc po jękach, dość poważnie. Proszę w tej chwili skierować tutaj brygady naprawczą i medyczną. Zrozumiała pani?

      W komunikatorze przez kilkanaście sekund słychać było tylko króciuteńkie kliknięcia, generowane przez system dekodowania transmisji.

      – Zrozumiałam – odezwał się w końcu głosik. Już nie był radosny. – Przyjmuję zgłoszenie.

      – Dziękuję. – Lupos wyłączył komunikator i odetchnął głęboko. Swąd tlącej się izolacji dotarł już na podest, u podstawy barierki wiły się pasemka sinobłękitnego dymu. Na dole zaskrzypiały amortyzatory lądującej platformy, a po chwili do uszu komandora dobiegł podniesiony głos porucznika, wzmocniony dodatkowo przez systemy nagłaśniające kombinezonu.

      – Co tu się dzieje, do licha ciężkiego?! – huczał Moss. – Czemu, do diaska, nikt nie gasi tych kabli? Ty! – Śmiech dokerów ucichł jak ucięty nożem. – Rusz dupsko i wyłącz robota! Wy dwaj, biegiem po gaśnice! No i co się tak gapisz? Co? Co powiedziałeś? Odłóż to żelastwo, ale już!

      – Panie komandorze! – Sniegowa, która zdążyła podejść do poręczy, przywoływała Luposa gestem. Drugą ręką manipulowała nerwowo przy kaburze. – Tam zaraz poleje się krew… – jęknęła, pokazując na dół.

      – Spokojnie, pani inżynier, porucznik potrafi być przekonujący – oznajmił Lupos. – Moja szkoła – dodał z uśmiechem. Mimo to sięgnął po komunikator i przełączył urządzenie na komunikację wewnętrzną z podwładnym.

      – Nie byłabym tego taka pewna – odrzekła sceptycznie inżynier. – Ten gruby, z żelastwem w ręku, nie wygląda na przekonanego… – Wskazała krępego, brzuchatego mężczyznę, który wymachując groźnie ułamaną dźwignią, przesuwał się drobnymi kroczkami do stojącego nieruchomo Mossa. Jego szczuplejszy towarzysz rozglądał się dookoła, ewidentnie w poszukiwaniu oręża.

      – Proszę się nie obawiać, pani inżynier – odparł Lupos. – Jeszcze się taki nie urodził, co by gołymi rękami dał radę żołnierzowi w pełnym rynsztunku piechociarza. – Uśmiech na pooranej zmarszczkami twarzy komandora stał się jeszcze szerszy. – No chyba, że nasz tuningowany pułkownik Dressler – dodał ciszej.

      Wydarzenia przy śluzie raptownie nabrały tempa. Skradający się wśród gęstniejącego dymu grubas z zadziwiającą jak na swoje gabaryty szybkością skoczył nagle do przodu i trzymając oburącz sztabę, wziął szeroki zamach. Nim jednak zdążył zrobić z niej użytek, zainkasował od Mossa dwa siarczyste, zadane opancerzoną dłonią policzki. Odgłosy uderzeń zabrzmiały jak wystrzały z pistoletu kapiszonowego.

      Oszołomiony doker opadł na kolana, sztaba wypadła mu z rąk. Nawet z tej odległości widać było, że z uszu i nosa cieknie mu krew.

      – Ktoś jeszcze ma zastrzeżenia? – zapytał donośnie Moss. – Może ty? – Odwrócił się do drugiego z mężczyzn.

      Stoczniowiec pokręcił energicznie głową i z uniesionymi rękoma wycofał się w stronę stojaka z gaśnicami, z wysiłkiem wysunął z uchwytu najokazalszą butlę, po czym pociągnął ją w stronę płonącego kłębowiska kabli.

      Uwaga porucznika znowu skupiła się na grubasie.

      – Wstawaj! – warknął, po czym za kołnierz uniformu podniósł go do pionu, jakby ten nic nie ważył.

      – Poruczniku, wystarczy! – powiedział Lupos do komunikatora. – Będzie pan miał przez niego kłopoty – ostrzegł.

      Posłuszny rozkazowi zwierzchnika oficer natychmiast zwolnił chwyt. Na wpół przytomny doker osunął się na kolana i potrząsając głową, odpełzł niczym tłusta larwa pod stojak, z którego przed chwilą jego kolega odczepił gaśnicę.

      – Ja go znam, komandorze! – odezwała się nagle Sniegowa. – Tego chojraka – sprecyzowała. Intensywnie wpatrywała się w siedzącego na podłodze i wciąż próbującego dojść do siebie otyłego stoczniowca. – Kilka dni temu on i paru innych strasznie narozrabiali w kantynie. Poturbowali jakiegoś biedaka z obsługi. Gdyby nie porucznik Moss, z tamtym byłoby kiepsko.

      – No proszę, góra z górą się nie zejdzie, a człowiek z człowiekiem zawsze – stwierdził sentencjonalnie Lupos. – Poruczniku, niech pan się zajmie tym biedakiem z poobijanymi klejnotami i wyniesie go z dymu, bo nam zaczadzieje – polecił. – Służby zaraz tu będą – zwrócił się do Sniegowej. – Tymczasem jednak musimy radzić sobie sami.

      – Pomogę Stanowi – zaproponowała i nie czekając na odpowiedź, ruszyła w kierunku windy.