Star Force. Tom 7. Unicestwienie. B.V. Larson

bardzo niewiele udogodnień, jak na tak duży okręt. Musiałem doprowadzić go do stanu używalności w bardzo krótkim czasie. Ale jest w pełni sprawny. To machina wojenna, a nie luksusowy liniowiec.

      Miklos z dumą przeszedł u mego boku kolejnym rozbrzmiewającym echami korytarzem. Znaleźliśmy się na mostku. Tutaj na niczym nie oszczędzano. Miklos zainstalował najlepsze systemy czujników, amortyzatorów grawitacyjnych i konsoli sterowania. Nawet elektroniczne mózgi należały do weteranów. Poznałem po numerach seryjnych.

      – Zabrał pan część tych systemów kontroli ostrzału ze stacji Weltera, komodorze?

      Miklos odchrząknął.

      – Uznałem, że tak będzie najlepiej, sir. Te okręty powstały z myślą o udziale w walce. Nie chciałem montować mózgów bez doświadczenia bojowego. Te pochodzą ze stacji, a w ich miejsce zainstalowałem nowe. Uznałem, że lepiej świeże, niedoświadczone komponenty zostawić na stacji, gdzie będą miały czas na naukę. Prędzej czy później też osiągną szczytową skuteczność.

      Kiwnąłem głową, myśląc o tym. Stwierdziłem, że jego decyzja była słuszna – dzięki temu sztuczne inteligencje obu lotniskowców nie będą beznadziejnie zielone.

      – Dobra robota – powiedziałem. – Polecimy Niepokornym do układu Heliosa w pełnej sile myśliwców i załóg. Spotkamy się z ziemskimi okrętami i nie zająkniemy się ani słowem, że to nowy projekt. Będziemy go traktować, jakby to nie było nic wielkiego. Gdy o niego zapytają, bez dodatkowych wyjaśnień powiemy, że to jeden z naszych lotniskowców. Jeśli nie powiemy, że mamy tylko dwa takie molochy, naturalnie założą, że dysponujemy większą liczbą.

      Miklosowi spodobał się ten pomysł. Ruszyliśmy w drogę. Z początku wszystko szło zgodnie z planem. Wlecieliśmy do układu Heliosa i tam, przy samym pierścieniu, czekaliśmy w lotniskowcu. Podleciał do nas jeden okręt.

      Od razu poznałem, że Crow próbuje nam zaimponować, tak samo jak my jemu. Okręt był monstrualnych rozmiarów. Przypominał dwa krążowniki makrosów położone jeden na drugim – podłużny prostokąt najeżony sprzętem, czujnikami i lufami. Miał pewnie większą masę niż nasz lotniskowiec.

      – To, panowie i panie, jest pancernik – powiedziałem swoim ludziom, gdy z zaniepokojeniem spoglądali na wielką jednostkę.

      Wysłaliśmy im instrukcje dokowania i czekaliśmy w napięciu. Denerwowałem się tak, jakby nie eskortowało nas dwadzieścia kanonierek i kilka krążowników. Z pewnością dysponowaliśmy większą siłą ognia niż pancernik.

      Gdy nadeszła prośba o otwarcie kanału komunikacyjnego, dałem Miklosowi znak, aby odpowiedział.

      – Mówi komodor Nicolai Miklos – powiedział. – Proszę wyekspediować szalupę do transportu waszych wysłanników na nasz okręt.

      Pancernik zwolnił i zatrzymał się zaledwie osiemdziesiąt tysięcy kilometrów przed naszym dziobem. Był ogromny. Próbowałem sprawiać wrażenie niewzruszonego i to chyba uspokajało załogę. Przestali mamrotać pod nosem i gapić się.

      – Mówi generał Kerr z sił Imperium Ziemi – odpowiedział bardzo znajomy głos. Mówił z typowym akcentem południowca, w zawadiackim teksańskim stylu. – Nie chcę gadać z jakimiś podwładnymi – oznajmił Kerr. – Dajcie no do mikrofonu Kyle’a Riggsa, już-już... proszę.

      Miklos znów na mnie spojrzał. Pokręciłem głową. Mieliśmy plan i chciałem, żeby się go trzymał. Nie mogłem wykluczyć, że ten monstrualny okręt przyleciał tu tylko po to, żeby zadać nam cios z zaskoczenia. Jeśli Kerr będzie sądził, że nie ma mnie na pokładzie, o wiele mniej prawdopodobne, że spróbuje otworzyć do nas ogień z tak bliska.

      – Przykro mi, sir – powiedział Miklos. – To ja jestem dowódcą tego okrętu. Wsiądzie pan na pokład i zostanie przetransportowany do Warowni Cienia. Tam spotka się pan z pułkownikiem Riggsem.

      – Warownia Cienia? A co to, do cholery, jest? Jakaś kolonia karna?

      – Nie, proszę pana, to forteca. Centrum dowodzenia na Edenie-8.

      – Hmm, więc Riggs mnie unika, w tym rzecz? Za bardzo się boi, żeby wyjść z ukrycia i pogadać jak mężczyzna z mężczyzną? Czemu mam się narażać? Czemu mam wam zaufać, skoro wy nie ufacie nam?

      – Generale, jeśli wolno mi przypomnieć, to wy poprosiliście o spotkanie. Nasze poprzednie zetknięcie z imperialnymi siłami nie należało do serdecznych. Jeśli jest pan tym, za kogo się podaje, czyli ambasadorem, przesiadka na nasz pokład nie powinna stanowić problemu.

      – Chytrze, Riggs... Chce, żebym to ja przyszedł do niego. Możecie mu powiedzieć, że nie padnę przed nim na kolana. Chyba że odrąbie mi łydki!

      – Nie mamy takich zamiarów, proszę pana – powiedział cierpliwie Miklos. – Wejdzie pan na pokład?

      Nie mogłem się nie uśmiechnąć. Generał zawsze był wymagający i zachowywał się ostentacyjnie. Był jednak również bardzo bystrym człowiekiem. Czasami myślałem, że robi z siebie głupka tylko na pokaz, żeby uśpić czujność przeciwnika. Popisywał się i sprawiał wrażenie aroganckiego tępaka, ale był bardzo niebezpieczny.

      Kerr pomarudził jeszcze przez chwilę, ale w końcu wsiadł na pokład niewielkiego stateczku, którym przebył ostatnie dzielące nas kilometry i zadokował do mojego nowego lotniskowca. Ruszyłem do hangaru, aby go przywitać.

      Idąc długimi korytarzami, ze zdumieniem stwierdziłem, że naprawdę nie mogę się doczekać ponownego spotkania z generałem. A jednak mu nie ufałem. Nie ufałem mu ani trochę.