Na szczycie. Właściwy rytm. K.N. Haner

mnie tolerował? Naprawdę nie mam pojęcia. – W razie czego będę na korytarzu… – dodał, gdy chwyciłem za klamkę. Widziałem przez przeszklone drzwi, że Rebeka drzemie. Chciałem chociaż usiąść obok niej i czuwać. Wszedłem po cichu, ona jednak nie spała. Spojrzała w moją stronę i znowu zobaczyłem ten smutek w jej oczach. Boże!

      – Przyszedłem do dzieci… – skłamałem, by mnie nie wyganiała.

      – Okej – odpowiedziała prawie szeptem i odwróciła głowę na bok. Jęknęła cicho, a ja zamknąłem oczy. Bolało ją coś? Źle się czuła? Kurwa! Nawet nie mogłem zapytać, bo wiedziałem, że mi nie powie. Przeszedłem do salki obok zobaczyć nasze maluchy. Spały słodko. Usiadłem między dwoma łóżeczkami i schowałem twarz w dłoniach. Kurwa! Co za patowa sytuacja. Zacząłem się zastanawiać nad naszym ostatnim spotkaniem. Czy to, że znowu zwątpiłem w swoje ojcostwo, przekreśliło wszystko? To była tylko jedna sekunda. Jedna, jedyna pierdolona sekunda, w której miałem wątpliwości. Jak mogłem ich nie mieć, skoro ten padalec Thomas był z nią blisko? W dodatku te jego opowieści i wredny wyraz twarzy, gdy mówił mi o tym wszystkim. Nigdy nie zapomnę, jak pławił się w radości, opowiadając mi, jak pieprzył się z Rebeką w naszym domu. Nawet jeśli to prawda, to ja już dawno jej wybaczyłem. Sam doprowadziłem do tego, że poczuła się samotna. Nie było mnie przy niej, została sama z ogromem obowiązków i zerowym wsparciem. Jak mogłem być takim idiotą? Sam pchnąłem ją w jego ramiona. Jej naiwność… Boże, ona przecież była taka naiwna. Tamtego wieczoru, gdy pojechała do niego, a ja im przerwałem, myślałem, że zamorduję ich oboje. Jego za to, że śmiał włożyć swojego zwiędłego kutasa w moją żonę, a ją, że jest tak głupia, by mu ufać. Już w momencie, gdy go poznała, wtedy w klubie, wiedziałem, że będą z nim problemy. Czaił się na nią jak jakiś psychopata i dopiął swego. Jedynie myśl, że po tym wszystkim zerwała z nim wszystkie kontakty, dawała mi nadzieję, że żałowała tego, co zrobiła. Wykorzystał ją i tyle. Może dlatego nie chciała ze mną rozmawiać? Bo miała wyrzuty sumienia? Kurwa! Tak naprawdę to wszystko składało się na to, jak jest. Ja spierdoliłem najbardziej, ale Rebeka też dołożyła swoje. Czy to w ogóle możliwe, żeby to wszystko jakoś się poukładało?

      Lekkie kwilenie Chloe wyrwało mnie z myśli. Wstałem i wziąłem córkę na ręce, by ją uspokoić. To była już pora karmienia, a maluchy obudziły się jak w zegarku. Charlie także zaczynał płakać. Przez uchylone drzwi płacz dzieci usłyszała także Rebeka. Podsunęła się na łóżku i spanikowana spojrzała w naszą stronę. Wszedłem do jej sali z małą na rękach.

      – Jest głodna – powiedziałem cicho.

      – To ich pora. Zawołasz pielęgniarkę? – zapytała, ewidentnie się mnie krępując.

      – Ja mogę ci pomóc. Robiłem to, gdy spałaś – wypaliłem, a Rebeka wbiła we mnie spojrzenie.

      – Zawołaj ją, proszę… – dodała, spuszczając wzrok w splecione dłonie. Znowu zabrakło mi języka w gębie. Nie mogłem jej przecież zmusić, by przy mnie karmiła, chociaż tak bardzo chciałem to zobaczyć. Zobaczyć, jak sama, samodzielnie bierze w ramiona nasze maluchy.

      – Dobrze – odpowiedziałem jedynie, by jej nie denerwować, i z córeczką na rękach wyszedłem zawołać pielęgniarkę. Niechętnie oddałem Chloe w ręce Grety i stanąłem za drzwiami sali. Były przeszklone i liczyłem, że chociaż stąd będę mógł popatrzeć. Rebeka jednak wbiła we mnie spanikowane spojrzenie i nie zaczęła karmić, dopóki nie odszedłem dalej. Usiadłem na korytarzu, kompletnie nie wiedząc, jak to teraz ma wyglądać. Byłem bezradny. Tak kurewsko bezradny w tym wszystkim. Ona nie chciała mnie nawet oglądać. Bała się i krępowała w mojej obecności. Jak mieliśmy wspólnie wychowywać dzieci? Miałem zacząć się narzucać i zmuszać ją, by przebywała w mojej obecności? To nie był dobry pomysł. Musiałem dać jej czas i możliwość wyboru. Obawiałem się jednak, że ona już wybrała.