Józef Balsamo, t. 5. Aleksander Dumas

Omdlała, Wasza Królewska Mość — powiedział nieśmiało Gilbert.

      — Zobaczymy — rzekł król.

      — Straciła przytomność, Najjaśniejszy Panie — dodał Jussieu, wskazując na zesztywniałą, nieprzytomną dziewczynę, którą ułożył tymczasem na ławce.

      Król zbliżył się... nagle poznał Andreę i zawołał trzęsąc się cały:

      — Znowu. Och, to okropne!

      Potem zaś dodał: kto ma taką chorobę, powinien w domu siedzieć, a nie umierać na każdym kroku, na oczach wszystkich. To niesmaczne, w najwyższym stopniu, niesmaczne.

      I Ludwik XV ruszył znowu w stronę rezydencji następczyni tronu, besztając przez zaciśnięte usta biedną Andreę.

      Jussieu, rzecz jasna, nie wiedział, co zaszło niedawno między królem a Andreą, toteż oniemiał ze zdziwienia. Za czym odszukał wzrokiem swego niedawnego rozmówcę, który cofnął się o jakie dziesięć kroków przestraszony i bardzo niespokojny, zawołał:

      — Hej! Gilbercie, chodź tu! Mocny jesteś; zaniesiesz pannę de Taverney do domu.

      — Ja? — zawołał Gilbert dygocąc — ja, dotykać jej! Ona by mi tego nie wybaczyła! Nie, nigdy!...

      I popędził przed siebie jak szalony, wołając o ratunek.