Józef Balsamo, t. 5. Aleksander Dumas

      Aleksander Dumas

      Józef Balsamo t. 5

       Wydane w formacie ePUB przez Imprint Sp. z o.o. - 2010 rok.

      Aleksander Dumas (ojciec)

       JÓZEF BALSAMO

      Tom V

      tłum. Leon Rogalski

      ROZDZIAŁ CXXIV SZKATUŁKA

      ROZDZIAŁ CXXIV

      SZKATUŁKA

      Pan de Sartines oglądał szkatułkę ze wszystkich stron, jak człowiek doceniający ważne odkrycie.

      Podniósł klucze, które upuściła Lorenza i próbował otworzyć szkatułkę, żaden jednak nie pasował. Tak samo daremne były próby otwarcia szkatułki przy pomocy innych kluczy, wydobytych przez ministra ze schowków w biurku.

      Wówczas pan de Sartines wyjął dłuto i młotek. Ostrożnie podważył wieczko szkatułki, ale zamiast maszyny piekielnej lub trucizny, której sam zapachy mógł pozbawić Francję jak najbardziej potrzebnego i pożytecznego urzędnika, wewnątrz znajdował się tylko plik papierów.

      Zaraz na wierzchu minister zauważył kartkę, zapisaną foremnym charakterem pisma. Pierwsze zdanie brzmiało: „Wielki już czas porzucić nazwisko Balsamo! L.P.D”. — Hm... — mruknął pan de Sartines. — Chociaż nie znam pisma, nazwisko wydaje mi się znajome. Poszukajmy pod literą B.

      Otworzył jedną z dwudziestu czterech szuflad i wydobył mały rejestr, obejmujący przeszło czterysta nazwisk według alfabetu.

      — Ho, ho! Jest co czytać o tym panu Balsamo! — ucieszył się czytając.

      Następnie zaczął szperać w szkatułce i przeczytawszy kilka papierów zdawał się być poruszony. Najciekawszy wydał mu się papier zapisany dokładnie nazwiskami i cyframi, nawet na marginesach. Pan de Sartines zadzwonił na służącego i kazał mu wezwać adiunkta z kancelarii.

      W dwie minuty urzędnik zjawił się. Miał w ręku duży regestr. Minister popatrzył nań w lustrze i podał przez ramię papier.

      — Odszyfruj mi to — nakazał. — Tak jest, panie — odparł urzędnik.

      Był to człowieczek chudy, blady, z ostrym podbródkiem i odchylonym do tyłu czołem, pod którym lśniły głęboko wpadłe i dziwnie martwe oczy. De Sartines nazywał go Kuną.

      Adiunkt siadł skromnie na taborecie i z obojętnym wyrazem twarzy zaczął czytać, wertując trzymany na kolanach słownik szyfrów lub posługując się pamięcią.

      W ciągu pięciu minut odczytał i zapisał w punktach:

      § „Rozkaz o zgromadzeniu w Paryżu trzech tysięcy zaprzysiężonych”.

      § „Rozkaz o wytypowaniu trzech okręgów i sześciu świątyń”.

      § „Rozkaz o ustanowieniu straży wielkich tajemnic egipskich i przygotowaniu dla głównego przewodniczącego czterech lokali, w tym jednego w pałacu królewskim”.

      § „Rozkaz o wręczeniu przewodniczącemu pięciuset tysięcy franków na wyposażenie jego policji”.

      § „Rozkaz o zwerbowaniu do pierwszego okręgu paryskiego I głównych przedstawicieli literatury i filozofii”.

      § „Rozkaz o przekupieniu władz sądowych i wykonawczych oraz o inwigilowaniu ministra policji, który w razie wypadku ma być porwany siłą, za pomocą przekupstwa lub podstępem”.

      Adiunkt skończył stronę i pan de Sartines wyrwał mu z niecierpliwością papier. Zaczął szybko czytać i gdy doszedł do ostatniego paragrafu, twarz jego pokryła się bladością.

      Zatrzymał papier i podał urzędnikowi nowy arkusz, ten zaś zabrał się znowu do roboty. Pan de Sartines nie czekał, aż skończy i czytał przez ramię:

      — „W Paryżu zmienić nazwisko Balsamo, które zaczyna być głośne i przybrać nazwisko hrabiego de Foe..”. Głos dzwonka przerwał ministrowi czytanie. Wszedł lokaj i zameldował:

      — Hrabia de Foenix.

      De Sartines odesłał czym prędzej adiunkta bocznym wyjściem i kazał lokajowi poprosić hrabiego.

      W chwilę polem minister ujrzał w lustrze regularnie zarysowany profil hrabiego, którego zresztą już raz widział w dniu prezentacji hrabiny Dubarry. Balsamo wszedł śmiało, bez wahania.

      Minister wstał, ukłonił się chłodno i od razu odgadł przyczynę i cel wizyty, widząc, że oczy hrabiego utkwione są w otwartą i na pół opróżnioną szkatułkę.

      — Czemu mam przypisać odwiedziny pana hrabiego? — zapytał de Sartines.

      — Miałem zaszczyt przedstawić się wszystkim monarchom europejskim, ministrom i posłom — odpowiedział Balsamo — ale nie znalazłem nikogo, kto by mnie przedstawił panu. Przychodzę więc sam się przedstawić.

      — W porę pan przychodzi — powiedział strażnik porządku. — Gdyby pan nie przybył, miałbym zaszczyt prosić pana do siebie.

      — A zatem rad jestem, że uprzedziłem pańskie życzenie. Minister skłonił się w odpowiedzi z szyderczym uśmiechem.

      — Czy będę miał szczęście być w czymkolwiek panu użyteczny? — zapytał Balsamo. Powiedział to tak naturalnie, bez cienia niepokoju i z uśmiechem, że de Sartines z trudem ukrył zdziwienie.

      — Pan wiele podróżował, czy tak? — zagadnął.

      — Bardzo dużo. A może panu potrzebne jakie wyjaśnienia geograficzne? Człowiek z pańskimi horyzontami nie ogranicza się zapewne do Francji, ale ogarnia Europę i cały świat...

      — Potrzeba mi wyjaśnień nie geograficznych, ale natury policyjnej, hrabio.

      — Zawsze jestem gotowy na usługi.

      — A więc szukam człowieka bardzo niebezpiecznego i szkodliwego dla społeczeństwa.

      — Doprawdy?

      — Człowieka spiskującego i fałszującego pieniądze.

      — Ho, ho!

      — Krzywoprzysiężcę, zdrajcę, czarnoksiężnika, szarlatana, przywódcę podejrzanej sekty. Jego historia znajduje się w tej oto szkatułce.

      — Rozumiem — rzekł Balsamo — zna pan jego historię, ale nie może go pan odnaleźć, co jest oczywiście ważniejsze.

      — Bez wątpienia, ale zobaczy pan, że zaraz go schwytamy. Pewny jestem, że nawet Proteusz nie zmieniał tak często kształtów, Jowisz nazwisk, jak ten tajemniczy podróżny. W Egipcie nazywał się Acharat, we Włoszech Balsamo, na Sardynii Somini, na Malcie margrabia d'Anna, na Korsyce margrabia Pellegrini, na koniec hrabia de...

      — Hrabia de...? — zapytał Balsamo.

      — Nazwiska tego nie mogłem właśnie odczytać, ale pewny jestem, że mi pan pomoże. Na pewno go pan spotkał w licznych podróżach.

      — Niech mi pan udzieli jakichś objaśnień — zaproponował spokojnie Balsamo.

      — Dobrze, podam panu jego rysopis — odparł de Sartines spoglądając na hrabiego wzrokiem inkwizytorskim. — Otóż jest on pańskiego wieku, ma pana wzrost i pana budowę. Niekiedy bywa wielkim panem i sypie złotem, niekiedy zaś jest szarlatanem, tropiącym tajemnice przyrodzenia. Czasami także dyryguje jakimś tajemniczym sprzysiężeniem, które ma wywołać straszliwe wstrząsy, bunty i inne okropności.

      — Niezbyt precyzyjnie — rzekł Balsamo. — Spotykałem wielu podobnych i dlatego potrzebniejszy mi wizerunek bardziej dokładny. Przede wszystkim czy pan wie, gdzie on zwykle przebywa?

      — Wszędzie, a teraz we Francji.

      — I co robi we Francji?

      — Kieruje wielkim spiskiem przeciwko ludzkości.

      — A, to co innego. Teraz go będzie łatwiej odnaleźć. Ale jeżeli