Жонка на гадзiну. Андрэй Сідарэйка

«зялёны» грошык і пакруціў яго ў паветры перад нашымі насамі. Мы былі не супраць. Дастаўшы з кішэняў купюры рознай вартасці, прадэманстравалі перад Мішкам яго ж трук.

      Адным словам, скінуліся.

      Мішка з урачыстасцю зазначыў:

      – Айчынную вытворчасць патрэбна падтрымлiваць: добрую і розную.

      Што ж, купілі таматны сок.

      Ужо за прылаўкам, распіваючы другую шклянку цягучай вадкасці, Мішка стаў гаварыць шчыра:

      – Бач ты, як у жыцці атрымоўваецца, – пачаў ён здалёк, – да 23 лютага штодзень у каляндар часцей заглядвала Маша, а пасля я.

      – Пэўна, «сямейны» каляндар вам прыйшоўся даспадобы, – разважыў Колька.

      – Яшчэ б, – у тон адказаў Мішка, – асабліва, калі бачыш перад носам даты такіх грандыёзных маштабаў.

      Сашка строга зазначыў:

      – А дзе факты?!

      Мішка факт выдаў:

      – 8 сакавіка ўжо заўтра!

      – Хіба?!

      Мішка кіўнуў.

      Мы дружна пачасалі патыліцы. У адрозненні ад Мішкі, з нас ніхто не меў звычкі заглядваць ў каляндар ні напярэдадні свята, ні пасля яго. Бо жылі адным днём.

      – Падарунак ужо выбраў? – пацікавіўся Воўка.

      – У тым і справа, што не, – разгублена вымавіў Мішка. – А горш за ўсё тое, што я і не ведаю, што выбраць…

      Сашка здзівіўся.

      – Як? Зусім няма ніякай думкі?

      Чатыры пары вачэй утаропіліся ў Мішку.

      – На Новы год скончыліся ўсе, – з сумам кантаставаў той. – Яшчэ напярэдадні нашага першага сямейнага свята я запытаўся ў Машы: «Что тебе подарить, человек мой дорогой?» Яна ж на здзіўленне адказала: «Кветкі». На той час я хадзіў у неадпрасаваных штанах, таму падарыў ёй прас «Алеся». Наступны раз я таксама пачуў знаёмы адказ: «Кветкі». Падарыў Машы патэльню «Tefal». Маўляў, сама, каханенькая бачыш, што я заўсёды клапачуся і думаю толькі пра цябе. І яшчэ шмат якіх добрых рэчаў па парадах рэкламы падарыў я Машы. А на гэты Новы год яна мне кажа: «Ведаеш, любы, для поўнага сямейнага шчасця нам не хапае толькі кухоннага камбайна. Але я не хвалююся, бо ведаю, што знайду яго пад ёлкай у навагоднюю ноч».

      – Як у ваду глядзела, – расчаравана ўздыхнуў Мішка. Мабыць, на гэты раз усё ж падару ёй кветкі. Ніколі не здагадаецца!

      І Мішка паставіў на прылавак пустую шклянку.

      – Тут ёсць паблізу некалькі кропак, – пачаў прыпамінаць Сашка, – дзе гандлююць кветкамі.

      …Праз пяць хвілін мы стаялі каля трох кветкавых крам, якія мелі адну і тую ж назву «Кактус».

      Мішка абурыўся:

      – Хіба тут знойдзеш ружы?

      – Можа, за калючкамі кактусаў разгледзім і ружы, – знайшоўся Воўка.

      У першай краме вочы ад кветак разбягаліся ва ўсе бакі, як зайцы ад ваўкоў, але паварухнуцца ў натоўпе не было як. У другой прапанова не задаволіла наш спажывецкі попыт. Толькі ў трэцяй нам пашанцавала.

      – Вам што? – запыталася адна з двух маладзенькіх дзяўчат-прадаўцоў.

      – Нам…

      Мішка разгублена паглядзеў спачатку на нас, а потым на прадаўцоў.

      – Якія кветкі вам падабаюцца? – не адступала ад нас другая