Жонка на гадзiну. Андрэй Сідарэйка

тар? З чалавечых хібаў і заганаў, лайдакоў. Адлюстроўвае адвечныя ўзаемаадносіны мужчын і жанчын, выкрывае негатыўныя з’явы паўсядзённага жыцця, распавядае цікавыя студэнцкія і навагоднія гісторыі.

      Калі казаць пра сур’ёзнае, то Андрэй Сідарэйка выступае і з апавяданнямі ў рэспубліканскіх выданнях краіны. Двойчы станавіўся лаўрэатам конкурсу апавяданняў Выдавецкага дома «Звязда».

      Аўтар зычыць усім быць вясёлымі і шчаслівымі!

      Гісторыйкі

      Сідарава каза

      Вясковыя гісторыйкі

      Была ў мяне карова

      Чалавек я вясковы. Люблю жыўнасць, прыроду. І карова ў мяне была. Зойкай звалі. Думаеце, мужчыны кароў не трымаюць? Трымаюць. Але калі ўжо распавядаць, то ўсё па парадку.

      Прыходжу я на кірмаш. Бачу, чалавек карову прадае. Я – да яго.

      – Колькі малака дае? – пытаюся.

      А ён – мне:

      – Ды тры разы па вядры.

      Прызнацца, я, дурань, не ўдакладніў, менавіта чаго дае: малака, кефіра, смятаны альбо чаго іншага. Толькі падумаў: «Ого! Ну, два вядры, гэта я разумею. Гэта ва ўсіх так. Але каб тры!»

      – А якое ж вядро? – распытваю ў чалавека далей.

      – Ды вось пятнаццацілітровае заўсёды з сабою браў, дык амаль па поўным і давала, – адказвае ён.

      – А ці не падманваеце?

      – Навошта мне маніць? Купіце – і паглядзіце самі.

      – А каштуе ваша кароўка колькі?

      – Нядорага. Дапамагу яшчэ і дамоў завесці.

      «Ат, – думаю, – грошы невялікія, вазьму, калі так». Заплаціў я за карову ды і пайшоў з ёй з кірмашу.

      Прывёў дадому, травы, вады, буракоў даў. Ну і, канечне, вядро патрэбнае знайшоў. Пятнаццацілітровае. Сяджу, чакаю, калі час Зойку даіць надыдзе. Пачакаў, пачакаў ды і шмыгануў у хлеў.

      Пачаў даіць. Малако струменьчыкам у вядро – цвырк-цвырк. А Зойка мая стаіць спакойна, не варухнецца, толькі з ноздраў пар пускае і ўсё жвачку сваю жуе. А я даю. Вось ужо і дзесяцілітровая мяжа перасягнута, а я ўсё – цвырк-цвырк. Надаіў амаль поўнае вядро, як тут маю Зойку нібы авадзень укусіў. Страпянулася ўся ды нагой па вядры – бух! Усё малако і разлілося. Толькі літр які на дне застаўся.

      Што рабіць? Я зноў даў ёй травы, вады… Рацыён, што сказаць. Без яго нікуды. А калі прыйшла часіна даіць – скок у хлеў.

      Пачаў даіць. Малако ў вядро ўжо аж раўчуком – плюх-плюх. А Зойка стаіць сабе спакойна ды жвачку жуе. Вось і восем літраў нацякло неўпрыкмет. Ну, думаю, зараз не падманеш мяне, Зоя. Не стану я цябе ўсю выдойваць. Яшчэ дзве кроплі – і хопіць. Толькі я так падумаў, як маёй Зойцы нібы хто перцу ў ноздры сыпануў. Галавой матнула ды па вядры нагой як бухне! Усё малако і разлілося. Мо з паўлітра ў вядры і засталося.

      Што ж гэта за ліха такое!.. Я зноў ёй тое ж самае: вады, травы, буракоў. А сам сяджу з вядром на канапе і ўсё на гадзіннік паглядваю, калі прызначаная часіна настане. А як настала – хутчэй у хлеў.

      Пачаў даіць. Малако ў вядро ўжо ледзьве не само цячэ. А Зойка стаіць, не зварухнецца. Хвіліна – і паўвядра малака. Ну, думаю, хопіць. Мы не скупыя, нам і столькі добра. Толькі так падумаў, як маёй Зойцы нібы хто табакi даў нюхнуць. Чмыхнула яна ды нагой па вядры як бухне! І кроплі лізнуць не засталося, не тое што літра.

      Палічыў я – і сапраўды: тры разы па вядры атрымоўваецца. Не схлусіў чалавек. Праўду сказаў.

      Пахадзіў затым некалькі дзён у хлеў, ды марна – малака як кот наплакаў.

      Раззлаваўся я тады ды так Зойцы і сказаў:

      – Штосьці я цябе, Зоя, не разумею. Даеш літр малака, а гною ўжо цэлы воз.

      Узяў ды павёў яе на кірмаш.

      Эх, была ў мяне карова. Цяпер каровы няма…

      Цi ёсць зялёныя чалавечкi?

      – А распавядзі, Адась, як вы з Ігнатам на рыбалку мінулым летам хадзілі, – папрасіў Патап.

      Некалькі мужчын сядзелі познім летнім вечарам на лавачцы каля хаты.

      – Дык я ж апавядаў, і не раз, – адмахнуўся той. – Гэтая гісторыя даўно быллём парасла.

      – Усё адно, цікава было б паслухаць зноў, – падтрымаў просьбу таварыша Саўка.

      – Ну, так і быць, распавяду. Пайшлі мы тады на рачулку, што каля Дзям’янава лесу. Закінулі вуды, чакаем. А каб рыбачыць было весялей, прыхапілі з сабой бутэльку. Сядзім, адпачываем… Праўда, не бярэцца рыбка.

      – Што, так нічога і не злавілі? – пацікавіўся Рыгор.

      – Ты лепш слухай, не перабівай, – незадаволена буркнуў Адась. – На кручку – пуста, у бутэльцы – апошняя кропля. Тут Ігнат і прапанаваў: «А давай у лес сходзім. Карасёў не налавілі, дык хоць грыбоў назбіраем». І сапраўды: гадзіну пахадзілі – амаль па вядры белых. Ужо дадому зазбіраліся, ды па дарозе набрылі на паляну. Глядзім – нейкая талерка вялізная стаіць. НЛА, ні даць ні ўзяць! У нас душа ў пяткі, валасы дыбам…

      – Ты нас на мякіне не ашукаеш, – недаверліва адазваўся Апанас.

      – Калі не хочаш – не слухай, а іншым не перашкаджай. Дык вось, з яе выйшлі тры