Жонка на гадзiну. Андрэй Сідарэйка

яны? – Саўку, відаць, вельмі захапіла гісторыя Адася.

      – Не вераць нам. Прасілі іх, прасілі – ніяк. Думалі, давядзецца ляцець. Але тут заўважылі невялікі выхад ды як далі драпака! Адкуль толькі хапіла духу? Выбеглі з лесу – і ўсё. Як адрэзала. Што далей было, не памятаем.

      – Як гэта? – здзівіўся Патап.

      – А так. Апрытомнелі толькі наступнай раніцай каля рачулкі. Туды жонкі нашы прыйшлі, разбудзілі.

      – Ха-ха-ха, – засмяўся Рыгор. – Дык гэта вам усё прыснілася!

      – Хіба дваім магло прысніцца? – не пагадзіўся Адась.

      – Вось я гэты аповед слухаю не першы раз, а цікава, – зазначыў Саўка.

      – Слухай, Адась, а чаму вы з Ігнатам усё ж пабаяліся ляцець з прышэльцамі?

      – Што б я там рабіў? Ды без Марыліных дранікаў з салам і яешняй.

      Адась усміхнуўся і паглядзеў на неба. На ім з’явіліся зоркі і месяц.

      – А так, канечне, хадзілі б зараз з Ігнатам вунь там і назіралі за вамі звысоку. Але на Зямлі весялей.

      – Вось заўтра ў Ігната запытаем, як было на самай справе, – пажартаваў Саўка.

      – Калі ласка, – пагадзіўся Адась.

      І так сябрам захацелася даведацца, ці існуюць зялёныя чалавечкі, што назаўтра яны ўсёй кампаніяй адправіліся на рыбалку. Ці сустрэлі іншапланецян – невядома. Вядома толькі, што добра бавілі час, бо наступнай раніцай на беразе іх пабудзілі жонкі…

      Сiдарава каза, цi Як усё было на самай справе

      Мяне завуць Сідар. Вы, напэўна, лічыце, што я жорсткі і сварлівы чалавек? Канечне ж, адлупцаваў казу. Але яна сама вінаватая ў гэтым, бо парушыла нашу дамову. А пачалося ўсё так…

      Аднойчы жонка кажа мне:

      – Давай, купі казу. Казінае малако надта карыснае, імунітэт умацоўвае.

      Я з жонкаю спрачацца не прывык. Таму назаўтра пайшоў на кірмаш і купіў казу.

      Завёў яе на луг, прывязаў да дрэва. Праз гадзіну прыходжу – няма казы. Прыгледзеўся, а яна ў суседскім агародзе буракі прарэджвае ды на маладую капусту налягае. Выгнаў адтуль, зноў да дрэва прывязаў і дадому падыбаў.

      Але неўзабаве не вытрымаў і зноў пабег на луг. А каза ўжо іншаму суседу агарод «палоць» дапамагае.

      Я папярэдзіў рагатую:

      – Будзеш карміцца чужымі агародамі, плаціць будзеш сваімі бакамі.

      І дубец паказаў. Яна патрэсла барадой, маўляў, згодная.

      Так і мінуў дзень.

      Увечары жонка падаіла казу, паспытала малака ды кажа:

      – Смачнае. Адразу адчула, як імунітэт умацоўваецца.

      – Вядома, – адказваю, – гэта ж напой з суседскай капусты ды буракоў.

      Чаму яму не быць смачным і карысным?

      І сам ледзь не літр выпіў. Здалося, нават паздаравеў.

      На наступны дзень я казу не прывязваў. Думаю, калі ў агарод чый завітае, то і добра, вітамінаў у малацэ больш будзе.

      Так і пачалі жыць. Каза па чужых агародах ходзіць, а мы са старой імунітэт умацоўваем.

      Аднойчы рагатая ў наш агарод завітала, гародніну нібы языком злізала. Як убачылі мы з жонкай такое, дык аж ціск падскочыў. Я адразу пабег дубец шукаць. Вярнуўся, а на