Завяршыць гештальт. Макс Шчур

па-галяндзку (якіх толькі моваў у маёй хаце ні гучала, але галяндзкая ўпершыню) – той толькі моўчкі хавае вочы. Тады яна сама зьвяртаецца да мяне па-ангельску:

      – Вы курыце дома?

      – Толькі ў адным пакоі, – а гэта ўжо не хлусьня: ён у мяне адзін, затое вялікі.

      – Пра курэньне ў вашай абвестцы не напісана, – ушчувае мяне госьця.

      – Гэта я наўмысна, – зноў спрабую я пажартаваць. – Іначай да мяне ніхто б не паехаў.

      Аднак дама кажа мне без усякіх сьмешак:

      – Калі ласка, у нашым доме не курыце. Можаце курыць на дварэ ці ў дворыку, толькі ня дома.

      – Што вы, ні ў якім разе. То бок ні ў якім разе дома. Вось тут у мяне купальня з прыбіральняй…

      – Разам?

      – Тут так паўсюль, што зробіш… Я таксама ня мог прывыкнуць. Але цяпер лічу, што так зручна. Вось у гэтай частцы гасьцёўні – кухня…

      – Так, яе мы на фатаздымку бачылі. Яна нас цалкам задавальняе.

      – Мяне таксама. Заўважце, як новая! – я ёю наўмысна нячаста карыстаюся…

      – У вас няма мыйнай машыны?

      – Пральнай? Ёсьць…

      – Не, для посуду.

      – Ды колькі таго посуду… Ён дарэчы вось тут. Я ем збольшага на канапе, але вы можаце ўжываць пісьмовы стол… кажа: Мужчына ўрэшце не вытрымлівае і ўподсьмех.

      – Не пераймайцеся, мы пастараемся больш хадзіць па рэстарацыях. Файная ў вас кватэра, утульная – для двух старых сама тое.

      – Ну што вы, старых… – думаю, як яшчэ лепей зрабіць ім камплімэнт, але пастанаўляю, што хопіць і гэтага. – Можа, вам якой гарбаткі ці кавы з дарогі?

      – Мне кавы, калі можна, – адказвае жонка.

      – А я гарбаты вып’ю, – падтрымлівае прапанову мужчына. Для мяне гэта выдатная нагода заняць рукі й паказаць, якая я ахайная сам-сабе-гаспадыня. Я яшчэ ня ведаю, што мяне чакае наперадзе. Але пакурыць мне карціць ужо зараз.

      Сядаем за стол, я раздаю на траіх пітво й пячэньне.

      – Як даляцелі? – пачынаю з абавязковага.

      – А што тут ляцець, – махае рукой мужчына з гераічнай абыякавасьцю маёра Гагарына. – Вы ж таксама да нас самалётам?

      Бяз гэтага пытаньня, вядома, нельга. Адказваю шчыра:

      – Я б пайшоў пешкі, але адпачынак кароткі – таму машынай.

      Пара насьцярожваецца. Ня можа зразумець, чаму я ўвесь час гэтак дзіўна жартую. Ну сказаў бы, што баюся лётаць самалётам, усе б зразумелі. Але ж пешкі? Хіба гэта сьмешна?

      – У вас ёсьць машына?

      – Няма. – Вырачаныя вочы. – Я паеду… стопам. Канец, я цалкам сапсаваў сваю рэпутацыю. Чалавек, які езьдзіць стопам у сорак гадоў? Як гэта называецца? Слушна: лузер.

      Я спрабую выправіць памылку:

      – То бок таксі…

      І адразу ж усьведамляю, што гэта гучыць яшчэ больш абсурдна, чым «пешкі» ці «стопам». Асабліва з улікам таго, колькі ім каштаваў прыезд зь лётнішча. Галяндцы настолькі зьбітыя з тропу, што пастанаўляюць прыпісаць хаос у маёй галаве майму няведаньню ангельскай. Урэшце, якая ім розьніца.

      – Значыць,