Ночы на Плябанскіх млынах (зборнік). Людміла Рублеўская

Пасля магнітафоны з Нямеччыны… Потым аўто ганяў ажно з Галандыі.

      – А цяпер што возіш? – змрочна запыталася я.

      Страшэнна злавала, што Юрась моўчкі глядзеў убок, нібыта баяўся падняць на мяне вочы.

      Аркадзь шчыра зарагатаў:

      – Цяпер нічога вазіць не трэба! Таму што нерухомасцю займаюся. Не-ру-хо-мас-цю! Другім прадаю, сам купляю. Я цяпер усё роўна што князь – замак маю!

      Юрась спадылба кінуў на сябрука скептычны позірк, і Аркадзь раздражнёна ўдакладніў:

      – Ну не замак, не замак… Вежу. Але дзе? У Старавежску, на пляцы! У цябе яшчэ вялікі артыкул пра гэтае мястэчка быў, памятаеш?

      Яшчэ б не памятаць! Пасля гэтага артыкула мяне і пагналі з газеты. Аркадзь ззяў, як дзіця, якому купілі дарагі канструктар. Кабета ў жоўтым мешкаватым пінжаку адсунула гасцей ад майго прылаўка, каб пагартаць таўшчэзны том ілюстраванай «Энцыклапедыі эзатэрычных сімвалаў». Але я не расхваліла ёй «захапляльны трактат таемных ведаў», а пачала распытваць Аркадзя з былой журналісцкай «хваткай»:

      – Чакай, як табе маглі прадаць ратушу? Гэта ж гістарычны помнік!

      – Вядома, гістарычны, – задаволена згадзіўся былы аднакурснік. – Чатырнаццатага стагоддзя пабудова. Але ты ж сама пісала, у якім яна жахлівым стане, развальваецца. Даху няма. Унутры – дрэвы растуць. Яшчэ крыху – засталася б груда камянёў. Раённае кіраўніцтва радуецца, што збылі. Каму справа?

      – Ну хаця б мясцовым краязнаўцам! – абурылася я. – Сама з імі сустракалася. Зацятыя…

      Аркадзь толькі паціснуў плячыма.

      – Знайшла сілу – «краязнаўцы»… Вялікіх падзей з той вежай не звязана, партызаны ў ёй штаб не ладзілі… А я адрэстаўрую і адчыню шыкоўны гатэль і рэстаран. Турыстычны комплекс будзе! Вакол запаветныя лясы, на паляванне ды рыбалку з усяго свету людзі ездзяць. А ты, Анэта, дарэчы, не думаеш працу мяняць? Мне добрыя менеджэры патрэбныя. А ты ж у нас на курсе «зорка» была. Самая таленавітая. Да таго ж мовы ведаеш… З тваёй польскай ды нямецкай можна хоць у амбасаду перакладчыцай!

      У былыя часы я б зацялася і пачала абараняць гістарычны помнік ад чарговага нуворыша… Але юначы рамантызм даўно сышоў з мяне, як пазалота з вокладкі забытай пад дажджом кнігі… Дый Юрась ранейшы нават рукі б не падаў чалавеку, які перарабляе вежу чатырнаццатага стагоддзя на турыстычны комплекс. «Вернем свае фальваркі, вернем лясы і паркі, і калісьці непазбежна мы адродзім усю краіну…»

      Ага, адраджаем… Забяспечваем польскімі ўнітазамі і расейскай бульварнай літаратурай…

      Кірмаш гуў, як мора ў ракавінцы, прыкладзенай да вуха, то сціхаў, то мацнеў, і нельга было зразумець, дзе ягонае сэрца. Кабета ў жоўтым пінжаку адышлася, так і не адшкадаваўшы грошай на «Энцыклапедыю эзатэрычных сімвалаў».

      – Дзякуй, Аркадзь, за прапанову… Але… Аркадзь не пакрыўдзіўся.

      – Добра, падумай. Вось табе мая візітоўка… І ты тэлефончык скажы, а то знікнеш у сваёй звычайнай манеры – моўчкі і бясследна, як Снягурка.

      Я атрымала з панскіх