Горад мрой (зборнік). Яніна Пінчук

са змроку выплыў сілуэт і прагучаў голас:

      – Добры вечар, дзяўчаты, можна да вас далучыцца?

      – Гледзячы з якой мэтай, – ветліва адказала Арына.

      – А вы выпадкова не плюшкі курыце?

      – Прабачце, што?

      – Увогуле, гэта круасаны, – насцярожана прабурчала я (знаходлівасцю я не вылучалася ніколі).

      – Не, гэта не тое, што вы падумалі, – хутка загаварыла Арына, і юнак разгублена выдаліўся. Потым яна растлумачыла мне, што гэта быў аматар траўкі – але да мяне ўжо і так дайшло.

      Ну так, з намі ўсё ясна: павышаны апетыт у спалучэнні з павышанай смяшлівасцю. І, канешне ж, запалкамі.

      У мяне гэта проста не ўкладалася ў галаве. Не столькі з-за кансерватыўных прынцыпаў, праз якія часам даводзілася цярпець здзекі і кплівае неўразуменне. Хутчэй, з-за яснага адчування, што нейкія там «плюшкі» нам увогуле непатрэбныя. Навошта нам штучна сябе падсцёбваць, калі мы і так досыць дзівакаватыя: якраз гэтак, каб знаходзіць радасць у ласунках, травеньскім надвор’і і назіранні за тым, як гараць запалкі?

      Мы запальвалі іх і гутарылі пра свае жаданні, планы, усе іх прагаворвалі ўголас – і агеньчыкі загараліся на шчасце, сваім бегам па маленькай драўлянай палачцы запісваючы нашы мары, а потым ставілі дымную кропку, нібы жадаючы сказаць: «Заказ прыняты. Будзе выканана».

      Запалкі – гэта магічны прадмет. Таму што кожны агонь – нешта святое, нават гэткі малюсенькі – нават кропелька святой вады па сутнасці сваёй не перастае быць святой вадой.

      Для нас з Арынай запалкі – гэта зашыфраваны сігнал са шведскіх берагоў, у іх агеньчыках выступаюць радкі са Стыга Ларсана.

      Запалкі – гэта мініяцюрныя сонейкі ў нашых сіняватапахмурных кватэрах, радасныя секундныя пробліскі ў няўсмешлівай паўночнай атмасферы. Яны – як мімалётнае абяцанне хуткай вясны і сонца.

      Запалкі – гэта прыручанае полымя, гэтак жа, як котка – ручная тыгрыца.

      Запалкі – гэта знак нашых надзеяў, імпульсаў. Занадта многія з іх згасаюць і знікаюць бясследна. Аднак кожная запалка нясе ў сабе выяву вогнішча ў лясной цемры, свечак у велічным храме, хатняга агменю, алімпійскай паходні. Таму што ўсе агні – агонь.

      6. Табе

      «Я не ведаю, як цябе пакахала – не магла сабе гэта ўявіць. У страшным сне. І ў шчаслівым – таксама.

      Ты жыў, калі я была маленькай дзяўчынкай. Ты жыў і калі мяне не было зусім. Ці жыў ты сапраўды?.. Не ведаю…

      Сто дзён. Адна ноч – бясконцая. Можа, гэта ўсяго толькі казка? Ты ж далёка – далей за зоркі, за Атлантыкай, далей за тую зорку, што на сцягу рэспублікі…

      Калі б ты быў патрапаным сцягам – я была б захопленым юным салдатам; як цябе цалавала б…

      Калі б ты быў ружай у садзе маім, ружай, што вяне – я лашчыла б твае пялёсткі ахвотней за свежыя…

      Толькі маўчанне.

      Сон.

      Пустэча.

      І – маўчанне…

      Але ўсё адно – ты са мной.

      У маіх словах, штодзённых справах, мімалётных думках,