Пярэваратні ў пагонах і без. Сяргей Пляскач

абыдуцца, а вось грошы відавочна спатрэбяцца…

      У кожнага інспектара ДАІ нядобразычліўцаў хапае: мала хто з парушальнікаў правілаў дарожнага руху лічыць сябе пакараным справядліва. Большасць чамусьці мяркуе, што іменна ў іхнім выпадку абышліся неабгрунтавана жорстка. Натуральна, былі такія і ў Юрыя Уладзіміравіча Белага. Але ніхто з іх не ўзрадаваўся смерці маладога інспектара. Ніхто, акрамя, Толіка Мікалайчыка. Толькі ён, хоць і не пасмеў нават сабе ў гэтым прызнацца, адчуў неверагодную палёгку, калі даведаўся пра смерць суседа. Быццам камень з душы знялі.

      Толік адчуў нейкую зласлівую іронію жыцця, калі ўпершыню пасля невыносна доўгіх цвярозых месяцаў нарэшце выпіў якраз на памінках па чалавеку, які не даваў яму ўжываць спіртное ўвесь гэты час: ёсць усё ж на свеце вышэйшая справядлівасць.

      Толькі сапраўдная іронія, а мо і вышэйшая справядлівасць жыцця, на самай справе выявілася ў тым, што Мікалайчык не змог спыніцца.

      Ён прапіў цэлых два тыдні, пакуль на працы дзейнічала напісаная за яго жонкай заява на адпачынак па сямейных абставінах. Потым Алена ў перапынках паміж сваркамі ды ўгаворамі перастаць здолела выпрасіць у знаёмага доктара для мужа бюлетэнь яшчэ на тыдзень.

      Як яна ні ўпрошвала Толіка ўзяцца за розум, нагадвала пра адказнасць за дзетак, прапаноўвала «закадзіравацца», – нічога не дапамагло.

      – Няма на цябе Белага! – неяк у роспачы выгукнула Алена Толіку. – Толькі яго і баяўся, нягоднік!

      – Я?! Гэтага… Гэтага прышчыка баяўся… Ды мне рукі проста не хацелася аб гэта дзярмо пэцкаць…

      – Ён не дзярмо!

      – А што гэта ты яго так бароніш?! Можа, ужо вярнула тыя пяцьсот баксаў, што яму на хабар пазычала?!

      – Ён не ўзяў грошы!

      – Не ўзяў?! А правы вярнуў… Не смяшы мяне: даішнік не ўзяў грошы! Так не бывае!.. Чым жа ты з ім расплацілася, курва? Натурай?! Ты спала з ім! І не адзін раз! Вось чаму ён так вылузваўся! А я думаў яшчэ…

      – Ён пашкадаваў цябе, ёлупень. Па-суседску пашкадаваў, па-чалавечы.

      – Нішто сабе шкадаванне: ні дома, ні на працы спакою не было!

      – Гэта я яго папрасіла, каб папалохаў цябе, дурня! Каб з працы не вылецеў, ідыёт!..

      – Ах ты, падла! Рогі мне наставіла, а я яшчэ і вінаваты!..

      Упершыню ў жыцці Толік узняў на Алену руку. Не так моцна збіў, як ёй было крыўдна: яна ж усё рабіла дзеля яго, а ён…

      Алена выклікала міліцыю, і Толіка забралі на цэлых пятнаццаць содняў. Калі ж ён вярнуўся дадому, у пад’ездзе на дыванку ля дзвярэй кватэры стаяла вялізная сумка з ягонымі рэчамі.

      З паўгадзіны ён званіў і грукаў нагамі ў дзверы, пакуль жонка не крыкнула з кватэры, што звоніць у міліцыю. Зноў падмятаць вуліцы райцэнтра пад зласлівыя жарты і кпіны знаёмых не хацелася, і Толік з цяжкай сумкай павалокся на ўскраіну мястэчка ў паўразбураную матчыну хатку, дзе і працягнуў весці асацыяльны лад жыцця. Цяпер у Толіка меліся падставы і апраўданні не горшыя, чым у іншых выпівох: жонка здрадзіла і выгнала з дому, як тут не запіць?

      І ён піў,